House of Cards (2017)

‘House of Cards’ mag je wel ‘de serie der series’ noemen deze dagen. Ieder nieuw seizoen wordt met gretigheid bekeken. Sommigen trekken een weekend lang de gordijnen dicht, beantwoorden hun telefoon niet, om in één zucht alle afleveringen van het nieuwe seizoen te bekijken. Maar ik ontdekte in seizoen 5 toch wat slijtage.

Misschien dat de verwachtingen te hoog gespannen zijn. Maar bij het bekijken van seizoen 5 bekroop mij het gevoel wat ik wel meer heb bij series: om de spanning erin te houden moet het steeds gekker. Daar lijdt de geloofwaardigheid weleens onder. En dat is ook het risico bij de lotgevallen van Frank en Claire Underwood, het machtsbeluste echtpaar dat verdeelt en heerst.

Het valt niet mee om iets te zeggen zonder een spoiler weg te geven. Maar laat ik globaal de nieuwe serie schetsen. Frank is president, maar zijn positie wankelt. Hij zal zelfs een tijdje president-af zijn. Maar niets gaat hem te ver om zijn hachje te redden. Koel en berekenend zet hij zijn niets ontziende koers uit. Opnieuw is hij ‘the man you love to hate’.

Maar tegelijk – en dat is het knappe van de serie – maakt hij de kijker medespeler in zijn spel. Ook nu keert Frank zich regelmatig naar de kijker en gebruikt de vierde wand, waardoor je ook sympathie voor hem krijgt. Je deelt in zijn verborgen strategie. Maar dat is niet nieuw.

Nieuw is wel dat het af en toe wel heel erg ‘over the top’ gaat. De trouwe kijker weet dat Frank vroeg in de serie Zoey Barnes onder de trein duwde. In dit seizoen gebeurt iets vergelijkbaars. Een minister die tegen Frank wil getuigen wordt door hem de trap af geduwd. Het is het enige dat het ik weggeef, maar ik noem het omdat het een van de dingen was waarvan ik dacht: ‘Kom op zeg, hoe geloofwaardig is dit?’

Toch blijf je aan de buis gekleefd. Nu had ik vanwege vakantie de gelegenheid om elke avond een aantal afleveringen te kijken. Dan kom en blijf je er goed in. Maar had ik dat ook gehad als er meer tijd tussen het bekijken van de afleveringen had gezeten? Ik weet het niet. Hoe dan ook, ook ik zal het volgende seizoen weer bekijken. ‘House of Cards’ is een subtiel spel over de vage grens tussen goed en kwaad waarbij de kijker niet buitenspel blijft. En dat is knap.