Soms wordt een film bejubeld, maar verlaat je zelf de bioscoop wat teleurgesteld: was dat het? Je vraag je af of je iets gemist hebt. Ik had het bij ‘Roma’, maar ook bij ‘The Wife’. Maar acteerspel kan veel goed maken. Ik had niet het gevoel voor niets naar de bioscoop te zijn gekomen.
Joseph Castleman is een gevierd schrijver op leeftijd. Op een dag krijgt hij te horen dat de Nobelprijs voor literatuur aan hem is toegekend. Met echtgenote Joan vertrekt hij tegen de grote dag van de uitreiking naar Stockholm. Maar wat het hoogtepunt van zijn leven moet worden, zal eindigen in een grote deceptie.
Joseph blijkt geen aardige man. Hij doet zich groter voor dan hij is. Want (en hier komt een spoiler) is hij zelf wel de schrijver van zijn boeken? Toch meent hij zich een scherp oordeel te kunnen aanmeten met betrekking tot bijvoorbeeld het werk van zijn zoon, die ook schrijver wil worden. Het zorgt voor grote spanningen als zijn vader zich laat fêteren in Stockholm.
Maar de grootste spanningen bouwen zich op tussen Joseph en Joan. Zij ziet hoe verwaand haar man zich gaat gedragen. En het gaat haar steeds meer dagen hoezeer zij zich geschikt heeft in een bijrol. Terwijl zij zelf grotere gaven blijkt te hebben dan haar man. Hun verhaal is dat van een huwelijk waarvan de scheurtjes onder de druk van de nieuwe roem barsten worden.
Ik ga niet helemaal verklappen hoe het afloopt. Maar ik was teleurgesteld in het verhaal zelf. Het deed mij clichématig aan. De afloop kun je gaandeweg wel voorspellen en wat ongetwijfeld bedoeld is als verrassende wending, deed geforceerd aan.
Maar Jonathan Pryce, die de rol van Joseph speelt, en Glenn Close (Joan) zijn natuurlijk niet de minsten. Het acteerwerk is dan ook van de bovenste plank. De scene waarin Joseph uit zijn bed gebeld wordt met de mededelingen dat hij de Nobelprijs heeft gewonnen, is zo overtuigend gespeeld. En Pryce zet Joseph zo goed neer dat je een hartgrondige hekel krijgt aan die poseur, maar tegelijk met hem te doen hebt als hij zijn nederlaag lijdt.
En dan Joan, gespeeld door Close. Je voelt met haar mee als zij alleen maar als decor mag dienen en zij terecht overmand word door het gevoel dat haar leven tekort gedaan is. Tegelijk heeft zij zelf haar lot gekozen. Dat maakt de film tot een indringend beeld van het menselijk tekort. Maar ja, de verhaallijn… Zo voorspelbaar. Jammer.
‘If Elvis is your metaphor for America, we’re about to O.D.’ Een citaat uit de bijzondere documentaire van Eugene Jarecki. En inderdaad, de regisseur brengt een analogie in beeld van de opkomst en neergang van Elvis met die van Amerika zelf. In de Rolls Royce van Elvis toert de regisseur door Amerika en neemt telkens bijzondere gasten mee. Het werd een vrolijke maar tegelijk ook deprimerende reis. Want inderdaad, Amerika is verslaafd.
Ik ben niet zo’n binge-watcher. Het marathon-kijken van tv-series loopt bij mij nogal eens vast. Om de kijker vast te houden, worden verhalenlijnen soms wel spannend gemaakt, maar op een ongeloofwaardige manier. Of juist omgekeerd: ik word verveeld door de voorspelbaarheid. In beide gevallen haak ik af. Maar er zijn series die me aan het scherm gekluisterd houden. Dit is er één van.