Het was een paar weken geleden: de online kerkdienst was achter de rug en ik stond in de hal van de kerk. Opeens ging de buitendeur open: een aantal kleine kinderen van niet-westerse origine stapte binnen. Een meisje met frank en vrije ogen – ze zal een jaar of zes, zeven zijn - vroeg wat we hier deden. ‘Bidden,’ zei ik onder anderen.
De gitarist Harry Sacksioni werd jarenlang gestalkt door een vrouw die ervan overtuigd was dat hij verliefd op haar was. Wat hij ook deed, niets hielp. In alles zag zij een bewijs van haar overtuiging: Harry hield van haar. Op een dag (na 23 jaar te zijn lastiggevallen!) verloor hij zijn zelfbeheersing. Hij gooide haar in de sloot en hield haar onder water. Hij kwam bij zinnen toen zijn vriendin hem toeschreeuwde op te houden. De vrouw kwam boven water en zei: ‘Zie je wel dat je van me houdt?’
Er gaat geen dag voorbij of ik lees minstens één gedicht. Ik heb het nodig als zuurstof. Soms kom je dan iets tegen dat je ook door wilt geven. Met een korte aantekening aan het einde. Deze keer een gedicht van een Ierse dichter dat past bij deze dag: Aswoensdag - begin van de 40 dagentijd.
We waren er aan toe: een aantal dagen ijs- en winterpret. Massaal bond Nederland de schaatsen onder. Op zaterdagmorgen moest al vroeg de toevoerweg bij Kinderdijk afgesloten worden. Want ja, we willen het liefst schaatsen in een oer-Hollands plaatje. Dan maar naar de plaatselijke plas. Maar ook daar was de lucht boven het ijs vol van vrolijke stemmen.
Op het moment dat ik dit stukje schrijf, discussieert de Tweede Kamer over de avondklok. Het ziet er naar uit dat die er gaat komen. Maar iets later dan het kabinet voorstelde: 21:00 uur. Opnieuw een beperking van het sociale leven dus.
Gisterenavond riep Diederik Gommers de regering op om maandag de mensen in de zorg al te gaan vaccineren. Het klonk als een noodkreet. En begrijpelijk, want nu al moet er dringende reguliere zorg worden uitgesteld. Code zwart ligt op de loer.
We hebben zo’n vier weken geleden een kleinzoon gekregen: Jonathan Elias. Man, man, wat zijn we gelukkig! Er was voor ons echter één probleem: onze dochter en haar man wonen in de regio van Hannover. En Duitsland zit dicht. We moesten het dus doen met foto’s en videochatten.
‘Liefde in tijden van corona’ luidt de serie korte stukjes die ik hier schrijf. Maar de liefde lijkt soms ver te zoeken de laatste tijd. Maatschappelijk, bedoel ik dan. Voorbeeld. Waar we eerst nog massaal applaudisseerden voor zorgpersoneel, daar krijgen diezelfde mensen steeds meer te maken met agressie.
Diederik Gommers gisteren nog gezien bij Jinek? Ik wou dat ik iets van die man had. De hele dag had ik me al opgewonden over die rare actie van influencers onder de hastag #ikdoenietmeermee. Bij Jinek zat ook Famke Louise, een van die influencers. Gommers ging met grote wijsheid met haar in gesprek.
We mogen weer mensen toelaten in kerkdiensten. Wel met een maximum - in onze kerk maar zeventig (normaal zeker 250). Maar dat halen we (nog) niet. In veel andere kerken is hetzelfde patroon te zien. Wat steekt er achter? Zijn de mensen nog huiverig voor besmetting? Is de loop er uit? Is de livestream een gemakkelijk alternatief geworden? Of is de noodzaak om een plekje online te reserveren een te hoge drempel?