Afgelopen zaterdag ging bij ons de tv aan voor de uitvaart van prins Philip. We keken op NPO. Veel gekakel en geschakel: gekakel in de studio en geschakel met de correspondent in Engeland. Ondertussen een split screen met de verslaggevers en de ceremonie op het veld van Windsor. ‘Zet ‘m eens even op de BBC,’ vroeg ik aan eega Vera.
Nog een paar maanden en dan zwaai ik af: pensioen. ‘Kijk je ernaar uit?’ - het werd me al langer gevraagd. Maar zover was ik nog niet. Ik wilde vooral nog een keer gas geven. Maar corona gooit ook roet in dat eten.
Mijn moeder heeft de tweede prik gehad. Ze is 89, heeft af en toe wat mankementen, maar ze is 'still going strong'. Ze doorstaat de coronacrisis vrouwhaftig. Toch was ze maar wat blij met die tweede prik.
Het was een paar weken geleden: de online kerkdienst was achter de rug en ik stond in de hal van de kerk. Opeens ging de buitendeur open: een aantal kleine kinderen van niet-westerse origine stapte binnen. Een meisje met frank en vrije ogen – ze zal een jaar of zes, zeven zijn - vroeg wat we hier deden. ‘Bidden,’ zei ik onder anderen.
De gitarist Harry Sacksioni werd jarenlang gestalkt door een vrouw die ervan overtuigd was dat hij verliefd op haar was. Wat hij ook deed, niets hielp. In alles zag zij een bewijs van haar overtuiging: Harry hield van haar. Op een dag (na 23 jaar te zijn lastiggevallen!) verloor hij zijn zelfbeheersing. Hij gooide haar in de sloot en hield haar onder water. Hij kwam bij zinnen toen zijn vriendin hem toeschreeuwde op te houden. De vrouw kwam boven water en zei: ‘Zie je wel dat je van me houdt?’
Er gaat geen dag voorbij of ik lees minstens één gedicht. Ik heb het nodig als zuurstof. Soms kom je dan iets tegen dat je ook door wilt geven. Met een korte aantekening aan het einde. Deze keer een gedicht van een Ierse dichter dat past bij deze dag: Aswoensdag - begin van de 40 dagentijd.
We waren er aan toe: een aantal dagen ijs- en winterpret. Massaal bond Nederland de schaatsen onder. Op zaterdagmorgen moest al vroeg de toevoerweg bij Kinderdijk afgesloten worden. Want ja, we willen het liefst schaatsen in een oer-Hollands plaatje. Dan maar naar de plaatselijke plas. Maar ook daar was de lucht boven het ijs vol van vrolijke stemmen.
Op het moment dat ik dit stukje schrijf, discussieert de Tweede Kamer over de avondklok. Het ziet er naar uit dat die er gaat komen. Maar iets later dan het kabinet voorstelde: 21:00 uur. Opnieuw een beperking van het sociale leven dus.
Gisterenavond riep Diederik Gommers de regering op om maandag de mensen in de zorg al te gaan vaccineren. Het klonk als een noodkreet. En begrijpelijk, want nu al moet er dringende reguliere zorg worden uitgesteld. Code zwart ligt op de loer.
We hebben zo’n vier weken geleden een kleinzoon gekregen: Jonathan Elias. Man, man, wat zijn we gelukkig! Er was voor ons echter één probleem: onze dochter en haar man wonen in de regio van Hannover. En Duitsland zit dicht. We moesten het dus doen met foto’s en videochatten.