Niet alleen de bouwmarkten en tuincentra trekken veel mensen, ook de visplekjes. Ik las ergens dat er meer mensen dan ooit aan het sportvissen zijn geslagen. Ik kan het uit eigen ervaring beamen. Ik zit namelijk eerste rang. Aan de vijver voor ons huis is het een komen en gaan van vissers. Voor sommigen is het bijna een militaire operatie.
Voorzichtig aan ben ik deze week weer opgekrabbeld. Om energie op te doen heb ik af en toe een wandeling gemaakt. En ik ben zelfs even een keer naar de Hornbach gegaan voor spulletjes voor in de tuin. Het was niet al te druk. En alles was goed bewegwijzerd. Pijlen op de grond wezen de looprichting aan. Maar het verbijsterende: veel mensen hielden zich er niet aan.
Ik bleek een mildere variant van corona onder de leden te hebben. Echt benauwd heb ik het niet gehad. Ik had het wel flink te pakken. Maar daardoor kan ik me wel een beetje een voorstelling maken van de toestand waarin ernstige patiënten zich bevinden. Als ik al zo beroerd, koortsig en hondsmoe was, hoe ziek moeten zij zich dan voelen! Een update.
Dit wordt voorlopig de laatste dagelijkse notitie in deze rubriek. Ik zit namelijk in quarantaine. Al een paar dagen had ik een niet-pluis-gevoel. Spierpijn. Hoofdpijn. Rillerig gevoel. Het idee dat ik ergens een energielek had waar ik op leegliep. Gisteren kwam daar nog eens verhoging bij. Dus vanmorgen de huisarts gebeld. Haar conclusie: allemaal tekenen die duiden op corona.
De dagbladen Trouw en NRC stimuleren in deze dagen het lezen. Ze stellen hun abonnees voor om samen een boek te lezen en daar vervolgens op te reageren. In een vroeg stadium van de coronacrisis raadde Trouw aan om boeken over epidemieën te lezen. Ik nam het ter harte. Ik pakte mijn door koffievlekken beduimelde exemplaar van ‘De Pest’ van Albert Camus uit de kast.
Overal in de samenleving proberen mensen wegen te vinden om activiteiten door te laten gaan. Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan. En die kansen zijn er. Ook in de kerk. Zo kunnen we niet meer op huisbezoek bij mensen, tenzij in uiterste nood. Maar er zijn ook andere manieren. De meest eenvoudige: de telefoon. Maar ook Skype. En een wandeling behoort ook tot de mogelijkheden.
We zijn allemaal ontregeld. De stadions zijn leeg. Veel winkels zijn gesloten. De restaurants allemaal. Kerkdiensten kunnen alleen per livestream gevolgd worden. Maar het meest ingrijpend vind ik de restricties met betrekking tot uitvaarten. Er mogen niet meer dan dertig personen aanwezig zijn. Een uitvaart is natuurlijk al een verdrietige zaak, maar dat verdriet wordt nog eens schrijnender door een sterke beperking van het gezelschap.
Elke week doe ik boodschappen voor mijn moeder in deze coronatijden. Ze is 88 jaar, gelukkig vitaal, maar als kinderen riskeren we niets. Dus braaf noteer ik wekelijks de boodschappen die ze per telefoon aan me doorgeeft. En vervolgens spoed ik mij naar de Jumbo. Daar wacht tegenwoordig een winkelmedewerker de klanten op om hen een gedesinfecteerd winkelwagentje te geven. Maar die mensen hebben het niet gemakkelijk, zo bleek mij gisteren.
Een paar maanden geleden werd ik gevraagd om op 4 mei bij de Dodenherdenking in Papendrecht een van de toespraken te houden. Maar ja, je voelt het al: ook dat kan in deze crisistijd op de reguliere manier niet doorgaan. Er wordt nu een grotendeels vooraf opgenomen uitzending van gemaakt. Daarom moesten ook de toespraken ingesproken worden. In een lege kerk. Nu ben ik daar sinds een paar weken wel aan gewend. Maar het voelde toch weer anders.
Veel mensen slaan in deze coronatijden aan het klussen of tuinieren. De rijen voor bouwmarkten en tuincentra zijn lang. En dan is er nog het fenomeen van de milieustraat. Gisteren zag ik vanaf de snelweg die van Hendrik Ido Ambacht. Nog steeds een ellenlange rij auto’s, vaak met aanhangwagentjes vol. En dat is zo vanaf het begin van de crisis! Wat hebben we allemaal toch weg te gooien?