De beschaving is slechts een vernislaagje: schrap het weg en het kwaad dat in mensen huist, wordt zichtbaar. Het is deze alomtegenwoordige veronderstelling waarop Ruther Bregman zijn pijlen richt. Hij bepleit een compleet tegenovergestelde positie: de meeste mensen deugen. Maar ook na lezing van zijn boek, weet ik dat niet zo zeker. Al werd ik wel meegesleept door zijn overtuigingskracht.
De Amerikaanse dichter Walt Whitman (1819-1892) is het bekendst vanwege zijn uitbundige en monumentale bundel ‘Leaves of Grass’. Maar Whitman schreef in 1882 ook memoires die een andere kant van hem laten zien. Het boek verschijnt nu voor het eerst in een Nederlandse vertaling.
Hoe breng je rouw die altijd rauw is overtuigend in beeld? De makers van ‘Afterlife’ hebben gekozen voor een tragikomische manier. In de Netflix-serie kruipt acteur en comedian Ricky Gervais op indrukwekkende wijze in de huid van de treurende dorpsjournalist Tony.
Ik ben niet zo’n binge-watcher. Het marathon-kijken van tv-series loopt bij mij nogal eens vast. Om de kijker vast te houden, worden verhalenlijnen soms wel spannend gemaakt, maar op een ongeloofwaardige manier. Of juist omgekeerd: ik word verveeld door de voorspelbaarheid. In beide gevallen haak ik af. Maar er zijn series die me aan het scherm gekluisterd houden. Dit is er één van.
Wat hebben Bonhoeffer en popmuziek met elkaar te maken? Niets, zou je zeggen. Het zou zelfs kunnen vloeken. En toch werden ze geslaagd bij elkaar gebracht door de ‘Sunshine Cleaners’, een Nederlandse groep, die de gevangenisgedichten van Bonhoeffer hertaalden en op (folk/americana-)muziek hebben gezet.
Ik moet eerlijk bekennen: dit album is mijn eerste kennismaking met 'Over The Rhine'. Schandalig natuurlijk, maar al hoorde ik anderen over de band roemen, ik beluisterde nooit meer dan een fragment. Hoe me dit album dan bevallen is? Wel, ik werd in eerste instantie niet echt overtuigd. Daarom komt de luisterervaring die je nu leest ook niet vers van de pers.