Gerard Strobrand is zestig en single. Hij woont in het dorpje ’s Heerenbroek in Zeeland. Maar hij ontvlucht zijn huis vaak om middagen door te brengen bij Van der Valk in Middelburg. Daar eet hij wat, drinkt een glas wijn en kijkt naar de mensen binnen en de vogels buiten.
Het eerste gedicht dat ik van de Israëlische dichter Yehuda Amichai las, was ‘De diameter van de bom’ dat stond in een bundel van dichters voor Amnesty International (2005). Ik wist meteen dat ik zijn naam moest onthouden. In het afgelopen jaar verscheen het eerste deel van vertalingen van zijn gedichten. Ik kan niet wachten op het tweede.
Hier in huis werd destijds altijd een beetje lacherig gedaan over Bob Ross, de vermaarde schilder die in pakweg 25 minuten een schilderij maakte en commentaar gaf met zijn fluisterende stem. Altijd weer die ‘happy trees’, bergen en watervallen: wat een nep! Maar ik heb mijn beeld toch wat bij moeten stellen. De docu op Netflix deed mij hem beter verstaan.
Er zijn al veel lovende woorden geschreven over ‘The Father’. En inderdaad, het is een document humain over de diepe tragedie van de dement wordende mens en zijn omgeving. Maar ik was nog het meest onder de indruk van een ogenschijnlijk detail.
Het is niet de eerste keer dat Cat Power (echte naam: Chan Marshall) een album met covers aflevert. Al twee eerder wisselde zij eigen werk af met dat van anderen. Maar dat is bepaald geen zwaktebod om gebrek aan inspiratie te maskeren: ze eigent zich de nummers van anderen zo toe dat het ook haar nummers worden. Zo ook op dit album.
Ik kende de naam van Brandi Carlile al wel, maar had me nog nooit verdiept in haar muziek. Toen ik zag dat haar nieuwste album in de Americana top 50 hoog scoorde, was het tijd om die eens goed te beluisteren. Geen weggegooid geld, want wat een prachtig en pakkend album!