‘Hang op! Klik weg! Bel uw bank!’ Met deze slogans werden wij lange tijd gewaarschuwd tegen kwaadwillenden die vanuit verre landen het gemunt hebben op onze bankrekening. De digitale wereld is onveilig. Maar hoe onveilig, dat weet je pas goed na het lezen van ‘Het is oorlog’ van Modderkolk.
De dichter Menno Wigman overleed in 2018. Dit jaar verschenen zijn verzamelde gedichten. Ik aarzelde aanvankelijk met aankoop van deze bundel: ik had al drie bundels van hem staan. Maar ik wilde er ook niet aan. Deze bundel aankopen kwam voor mijn gevoel neer op: zelf ook een punt achter zijn leven en werk zetten. Maar ik bezweek. Het kon niet anders. En die punt komt er niet.
Volkskrant-journalist Fokke Obbema kreeg in 2017 in zijn slaap een hartstilstand. Gelukkig was zijn vrouw wakker. Zij belde onmiddellijk 112. De mevrouw die zij aan de lijn kreeg, gaf aanwijzingen bij het reanimeren. Ondertussen waren de hulpdiensten al uitgerukt. Obbema overleefde. Maar in het verwerkingsproces daarna drong de vraag naar de zin van het leven zich aan hem op. Hij besloot anderen de vraag ook voor te leggen. Het resulteerde in een mooie serie interviews die nu gebundeld zijn.
De beschaving is slechts een vernislaagje: schrap het weg en het kwaad dat in mensen huist, wordt zichtbaar. Het is deze alomtegenwoordige veronderstelling waarop Ruther Bregman zijn pijlen richt. Hij bepleit een compleet tegenovergestelde positie: de meeste mensen deugen. Maar ook na lezing van zijn boek, weet ik dat niet zo zeker. Al werd ik wel meegesleept door zijn overtuigingskracht.
De Amerikaanse dichter Walt Whitman (1819-1892) is het bekendst vanwege zijn uitbundige en monumentale bundel ‘Leaves of Grass’. Maar Whitman schreef in 1882 ook memoires die een andere kant van hem laten zien. Het boek verschijnt nu voor het eerst in een Nederlandse vertaling.
Ik houd nooit zo van ‘the best of’. Niet wat muziek betreft en ook niet wat poëzie betreft. Songs en gedichten wil ik kunnen plaatsen op een album of binnen de opbouw van een bundel. Maar ik maak een uitzondering voor dit boek. Ik moet namelijk bekennen dat ik slechts hier en daar een gedicht van H.H. ter Balkt had gelezen. De keuze die Alfred Schaffer nu uit zijn omvangrijke oeuvre heeft gepubliceerd, gaf me de beste introductie.
Wie veel heeft gelezen, is verwend. Er moet veel gebeuren, wil je nog verrast worden. Ik wil niet blasé klinken, maar ik word zelden meer verrast door een Nederlandse roman. Zelfs sterschrijver Grunberg kan mij niet bekoren. Enthousiast werd ik nog wel van Tommy Wieringa. Maar hij heeft bij mij een concurrent gekregen: Sander Kollaard. De nieuwe Bernlef is opgestaan.
Soms laat je je weleens een boek aanraden. Dat kan tot aangename verrassingen leiden. Maar ook het omgekeerde komt voor. Zo was Wim Boevink in zijn 'Klein Verslag' in dagblad Trouw dagenlang lyrisch over de Australische Gerald Murnane, en met name over diens boek ‘Border Districs’. Maar bij mij wilde er maar geen vonk overspringen.
Ecologie staat hoog op de maatschappelijke agenda. Maar niet op die van de Nederlandse theologie. Trees van Montfoort voorziet in die leemte met een prachtig boek, dat laat zien dat in het buitenland de groene theologie springlevend is - met name onder vrouwen.
Er worden de laatste jaren veel vergeten klassiekers (her)uitgegeven. De roman ‘Kes’ (vertaling van ‘A Kestrel for a Knave’ – ‘Een torenvalk voor een knaap’, een fragment uit een middeleeuws boek) werd nog niet eerder in het Nederlands vertaald. Maar het boek uit 1968 heeft nog niets van zijn glans verloren.
Van de Bootleg Series van Bob Dylan is inmiddels het vijftiende deel verschenen. Een melkkoetje? Misschien. Doorgewinterde fans van Dylan kopen alles van hem. Maar er zitten juweeltjes bij. Zoals deze. Maar ik ben bevooroordeeld.
Joe Henry maakte begin dit jaar bekend dat hij ziek is. Hij werd getroffen door een ernstige vorm van prostaatkanker. Het kan niet anders of je hoort dat terug op zijn nieuwste album. Al snijdt hij die weg in de bijgeleidende tekst zelf liever af: ‘Where a song comes from is not what a song is’.
Ik keek er al naar uit, want het eerste seizoen smaakte naar meer. De Netflix-serie The Kominsky Method is een heerlijk lichtvoetige comedy over ouder worden. Met in de hoofdrol steracteur Michael Douglas. Hij draagt de serie met een overtuigende zelfspot.
T. Bone Burnett is een eigenzinnig man. Hij is een veel gevraagd producer, die albums net dat beetje meer weet te geven. Zo was hij onlangs betrokken bij de laatste cd van Ilse DeLange. Het werd een van haar beste. Maar Burnett maak ook zelf albums. Daarop kleurt hij graag buiten de lijntjes. Maar op zijn nieuwste werk gaat hij daarbij wel erg ver.
‘Peakey Blinders’ is een mateloos populaire Netflix-serie. Er zijn kledinglijnen, gebaseerdop de serie. En in Birmingham, de stad waar de serie speelt, komen meer toeristen dan ooit. Er is nu een vijfde seizoen. Het zal niet het laatste zijn, zo blijkt uit het open einde. En gelukkig maar. Want het smaakt naar meer. Al is - het moet gezegd - het geweld soms buitensporig. Het is maar dat je het weet.