De Amerikaanse dichter Walt Whitman (1819-1892) is het bekendst vanwege zijn uitbundige en monumentale bundel ‘Leaves of Grass’. Maar Whitman schreef in 1882 ook memoires die een andere kant van hem laten zien. Het boek verschijnt nu voor het eerst in een Nederlandse vertaling.
Wie veel heeft gelezen, is verwend. Er moet veel gebeuren, wil je nog verrast worden. Ik wil niet blasé klinken, maar ik word zelden meer verrast door een Nederlandse roman. Zelfs sterschrijver Grunberg kan mij niet bekoren. Enthousiast werd ik nog wel van Tommy Wieringa. Maar hij heeft bij mij een concurrent gekregen: Sander Kollaard. De nieuwe Bernlef is opgestaan.
Soms laat je je weleens een boek aanraden. Dat kan tot aangename verrassingen leiden. Maar ook het omgekeerde komt voor. Zo was Wim Boevink in zijn 'Klein Verslag' in dagblad Trouw dagenlang lyrisch over de Australische Gerald Murnane, en met name over diens boek ‘Border Districs’. Maar bij mij wilde er maar geen vonk overspringen.
Ecologie staat hoog op de maatschappelijke agenda. Maar niet op die van de Nederlandse theologie. Trees van Montfoort voorziet in die leemte met een prachtig boek, dat laat zien dat in het buitenland de groene theologie springlevend is - met name onder vrouwen.
Er worden de laatste jaren veel vergeten klassiekers (her)uitgegeven. De roman ‘Kes’ (vertaling van ‘A Kestrel for a Knave’ – ‘Een torenvalk voor een knaap’, een fragment uit een middeleeuws boek) werd nog niet eerder in het Nederlands vertaald. Maar het boek uit 1968 heeft nog niets van zijn glans verloren.
Clive Hamilton heeft een pessimistisch boodschap voor de mensheid: we zijn door het klimaat aan te tasten ons eigen graf aan het graven. Toch is het niet zozeer zijn pessimistische toon die me na de laatste bladzijde onvoldaan het boek deed dichtslaan.
Met zijn ‘Geduld met God’ had hij me al voor zich gewonnen, maar met zijn nieuwste boek schreef hij opnieuw een voltreffer. De Tsjechische schrijver Tomas Halik is een charismatisch man die verrassende perspectieven weet te openen. Dit keer over zijn Bijbelse naamgenoot Thomas en het lijden.
Eerlijk gezegd was ik de laatste jaren een beetje roman-moe geworden. Vroeger vrat ik ze, maar dat werd minder en minder. Ik werd zelden echt verrast. Als ik al romans las, dan liever de klassiekers. Maar met de roman van Harstad is mijn liefde voor het genre weer opgelaaid tot een hoog vuur. Wat een monumentaal werk!
De Amerikaanse dichter Christian Wiman schreef een aantal jaren geleden een aangrijpend boek: ‘My Bright Abyss’. Het werd in het Nederlands uitgegeven onder de titel ‘Mijn heldere afgrond’. Het ging over zijn ziekte en bekering. Nu heeft hij opnieuw een boek geschreven. Het geloof vormt opnieuw een thema. Maar de nadruk ligt dit keer – meer nog dan in zijn vorige boek - op de poëzie.
Leonard Cohen was een spiritueel mens. Ook wie zijn werk maar oppervlakkig kent, kan dat weten. De religieuze laag in zijn songs is onontkoombaar. Geestelijke verzorger en voormalig kloosterling Frank Kazenbroot kent die laag tot in de details. Hij zet ze in een fraai boek keurig op een rij middels ‘40 vensters’.
Wat hebben Bonhoeffer en popmuziek met elkaar te maken? Niets, zou je zeggen. Het zou zelfs kunnen vloeken. En toch werden ze geslaagd bij elkaar gebracht door de ‘Sunshine Cleaners’, een Nederlandse groep, die de gevangenisgedichten van Bonhoeffer hertaalden en op (folk/americana-)muziek hebben gezet.
Ik moet eerlijk bekennen: dit album is mijn eerste kennismaking met 'Over The Rhine'. Schandalig natuurlijk, maar al hoorde ik anderen over de band roemen, ik beluisterde nooit meer dan een fragment. Hoe me dit album dan bevallen is? Wel, ik werd in eerste instantie niet echt overtuigd. Daarom komt de luisterervaring die je nu leest ook niet vers van de pers.
‘The Tallest Man On Earth’ is de artiestennaam van de Zweedse singer-songwriter Kristian Matsson. Hij maakte al vier veelgeprezen albums. De vijfde is er niet minder om. De vergelijking met Bob Dylan begint zo langzamerhand een cliché te worden.
Na drie prachtige albums verliet Rostam Batmanglij de New Yorkse band Vampire Weekend. Co-writer van hun songs Ezra Koenig moest het nu alleen doen. Veel volgers van de band hielden hun hart vast: de kwaliteit zou nu vast duikelen. Maar niets is minder waar, zo blijkt nu na het verschijnen van ‘Father Of the Bride’. Wat een magistraal album!
Bruce Hornsby timmert al lang aan de weg. Het meest bekend is hij van de hitsingle ‘The Way It Is’, van zijn debuutalbum uit 1986. Maar sindsdien heeft hij niet stilgezeten. Zijn carrière kent een gestage ontwikkeling in muzikaal meesterschap. Met als voorlopig hoogtepunt zijn nieuwste album. Dit is smullen!