Kanafani’s meest bekende boek verscheen al in 1963, maar het is (helaas) nog steeds verrassend actueel. Niet alleen omdat de hoofdpersonen Palestijnen zijn, maar ook omdat het verhaal een op een nog steeds het verhaal is van illegale immigranten uit tal van landen.
Toen zijn moeder in 1996 zeventig werd, ging schrijver Bart Moeyaart met haar drie dagen naar Parijs. De herinneringen aan die reis vormen de ruggengraat van het boek waaromheen Moeyaart min of meer een autobiografie schrijft. In die autobiografie speelt een ander belangrijk thema: zijn coming out als homo tegen de achtergrond van het gezin waar hij uit komt.
Als een kunstenaar spreekt over het geloof, spits ik mijn oren. Als een kunstenaar pósitief spreekt over geloof, spits ik mijn oren nog meer. Maar als een kunstenaar zelf een theologie schrijft, heeft hij in mij een meer dan geïnteresseerde lezer. Zo begon ik aan het boek van de New Yorkse kunstenaar Makoto Fujimura: gretig.
De meeste mensen kennen Joseph Roth van romans en verhalen. Dat hij ook journalist was, is minder bekend. Het was in zijn jonge jaren toen de wereld nog nagistte van de Eerste Wereldoorlog. Met name de kaart van Midden-Europa veranderde per jaar.
De dorpen Barbizon en Pont-Aven in Frankrijk, en Worpswede in Duitsland, zijn bekend geworden als kunstenaarskolonies. Maar dat wij er ook één hadden, kijk, dat was een verrassing, althans voor mij.
We leven in tijden van sterke polarisatie. Ieder van ons bevindt zich in een eigen bubbel. Vanuit die bubbels bestoken wij andere bubbels. Maar dat die situatie niet nieuw is, toont het essay van George Orwell uit 1945. Bas Heijne schreef er een inleidend essay bij.
Massimo Recalcati is een Italiaanse psychoanalyticus. Hij doceert aan de universiteiten van Verona en Pavia. Hij heeft – zo lees ik op de achterflap – al vele boeken schreven. Maar bij mijn weten is dit het eerste boek dat van zijn hand verscheen in het Nederlands. Ik ben onder de indruk.
David Grossman is Israëls bekendste schrijver en een geducht criticus van het beleid van zijn land. In deze bundel is een aantal toespraken en artikelen van de afgelopen tijd gebundeld. Het boekje opent met zijn reactie kort na de dramatische inval van Hamas op zaterdag 7 oktober.
Tijdens de coronacrisis schreef Willem Jan Otten in het Katholiek Nieuwsblad elke week over de Schriftlezingen die die zondag op het rooster stonden. ‘Zondagmorgen’ heet het boek waarin zijn overdenkingen werden gebundeld. Maar na die cyclus schreef hij door. Niet aan Bijbellezingen, maar aan hoe Christus ‘werkt’ in mensen.
Voor wie wegens ruimtegebrek boeken de deur uit gaat doen: pas op! gooi niet teveel weg. Ik deed dat wel. De serie ‘Het verhaal gaat’ bijvoorbeeld. De onnavolgbare verteller Nico ter Linden (hij overleed in 2018) schreef zes delen. En ik maakte er gretig gebruik van. Tot ze naar de kringloop gingen. Maar gelukkig: er is een oplossing.
Toen Johnny Cash door zijn platenmaatschappijen Columbia en Mercury aan de dijk was gezet, zat zijn carrière min of meer aan de grond. Toch bleef hij demo’s maken. Die zijn nu door zijn zoon John Carter Cash onder het stof vandaan gehaald. Met andere musici speelde hij die demo’s in.
Twee ex-geliefden die elkaar bij toeval weer tegenkomen: het is een veelgebruikt thema in boeken en films. Ook in deze film draait het hier om. Hij, Mattieu, een bekend acteur; zij, Alice, een vrouw die zich teruggetrokken heeft in een dorpje aan de kust van Bretagne. De titel ('Naseizoen)' slaat op de periode in hun leven en het jaargetijde waarin de ontmoeting plaatsvindt, vijftien jaar nadat ze uit elkaar gingen.
Wat een explosie van muzikale creativiteit! De nieuwste Vampire Weekend zou zomaar nummer 1 op mijn jaarlijstje kunnen worden. Ik weet het: het is nog maar halverwege het jaar. En de nieuwste Nick Cave moet nog komen. Maar het mag duidelijk zijn: ik ben onder de indruk.
De Amerikaanse zanger, gitarist en producer T Bone Burnett maakte ruim twintig jaar geen soloalbum. Recent bracht hij nog wel in een samenwerkingsverband twee eigenaardige, moeilijk toegankelijke platen uit. Maar gelukkig is daar nu weer een ‘normaal’ album. Hoewel dit album misschien nu juist weer een tikkeltje ‘abnormaler’ had gekund.
Toen singer-songwriter Aoife O’Donovan in 2019 gevraagd werd een bijdrage te leveren aan de 100-jarige viering van vrouwelijk kiesrecht, koos zij ervoor om muzikaal de spotlight te zetten op suffragette Carrie Chapman Cat. Het leverde een prachtig album op.