‘Is het een cadeautje?’ vroeg de verkoopster. ‘Nee,’ zei ik, ‘het is voor mezelf.’ ‘Dan wens ik u veel sterkte, meneer. Hebt u een zakdoek bij de hand?’ Ik moest lachen om de droge toon waarop ze het zei.
Ik begon enthousiast en vol belangstelling aan dit boek. Ik had nog nooit de geschiedwerken van de Jood Flavius Josephus (de vijfde evangelist uit de titel) gelezen. Dus was ik benieuwd. Maar gaandeweg werd ik steeds meer teleurgesteld. De vraag kwam boven: ‘Wat beoogt Meijer met dit boek?’
Wat heb ik genoten van dit boek! Amos Oz is toch al een van mijn favoriete schrijvers. Maar wat mij betreft heeft hij zich in dit nieuwe boek overtroffen! Opnieuw weet Oz het Jeruzalem van weleer zo te schilderen dat je, hoewel je echt nooit gekend hebt, heimwee naar krijgt.
Het beste boek dat ik in de afgelopen tijd las over de missionaire gemeente. Veel missionaire activiteit wordt gekenmerkt door kramp: er moet zoveel. 'We moeten de wereld veranderen'. Maar Paas legt de nadruk op iets anders: de kerk als een gemeenschap van mensen die in de geseculariseerde wereld vreemdelingen zijn maar tegelijk priesters.
Is het verhaal van Johnny Cash al niet in ruime mate verteld? Dat is de vraag die popjournalist Robert Hilburn zich stelde. Hij deelde die vraag met Lou Robin, jarenlang Cash’ manager. Die antwoordde dat het verhaal van Cash voor zo’n twintig procent verteld was. Dat gaf Hilburn de moed om een nieuwe biografie te schrijven.
Ik moest dit boek een aantal maanden laten liggen (het kwam vorig jaar al uit), omdat ik andere voor moest laten gaan. Maar al die tijd lag het al naar me te lonken - ook door de foto van Johnny Cash op de cover. Toen ik er gelegenheid voor had, heb ik het dan ook gretig gelezen. En: met groot plezier!
In ‘Trouw’ las ik een lovende recensie van dit boek en daarom schafte ik het aan. De titel met het woord ‘toptheologen’ trok me ook aan – vooral omdat ik een aantal namen van deze eredivisie van de theologie niet kende. En ja, als je als dorpsdomineetje een beetje bij wilt blijven, moet je zo’n boek wel bestellen. Gretig begon ik dan ook te lezen.
Met '4.2.01' signeerde Harry Mulisch op de betreffende datum mijn exemplaar van zijn boek ‘Siegfried’. Veelbetekenend! De getallen in afnemende reeks vormen een strakke orde die zo kenmerkend was voor Mulisch. Toeval? Natuurlijk, want het was toevallige datum: 4 februari 2001. En toch, toeval bestond niet bij Mulisch.
Een hele roman over een avond stand-upcomedy – je moet het maar aandurven. De Israëlische schrijver David Grossman had het lef. In een zaaltje op een industrieterrein bij Tel Aviv treedt Dovele Grinstein op. Het is een vreemd optreden: hij krijgt het spaarzame publiek nauwelijks aan het lachen.
Nooit geweten dat Cohen’s succesnummer ‘Halleluja’ in de vertolking door andere artiesten bekend is geworden. Maar ik had het kunnen weten: ik leerde het nummer zelf via de cd ‘Grace’ van de betreurde Jeff Buckley kennen. Daarvóór had John Cale het al gezongen. Nog een wonder dat deze laatste het nummer ontdekte, want de platenbaas van Cohen had het afgekeurd.
Trygve Seim is een wereldberoemd saxofonist, artiest bij de gerenommeerde platenmaatschappij ECM en… bepaald niet afkerig van religieuze muziek. Met pianist Andreas Utnem maakte hij al eens ‘Purcor’ (2010), een album met liturgische muziek. En nu maakten de twee een album met Kerstliederen.
De sirenen waren in de Griekse mythologie vrouwen die met hun zangstem hun toehoorders verleidden. ‘A Closer Distance’, het album van Chantal Acda en Bruno Bavota, dringt de vergelijking met deze sirenen niet alleen op door de gelijknamige tweede track ‘Sirens’, maar ook door de etherische zang van Acda, ondersteund door het subtiele pianospel van Bavota. Wat een mooi album!
Het wereldberoemde boek van Erich Maria Remarque is voor de derde maal verfilmd, dit keer door Netflix. De film toont de wreedheid van oorlog in alle openheid. Ik ben blij dat ik hem overdag bekeek (voordeel van de pensionado), want nu kon ik de rest van de dag bijkomen van alle geweld en werd de nachtrust niet al te zeer verstoord. Want wat een huiveringwekkende film.
Wim Bevelander is een bekende naam in kerkelijk Nederland. Sinds jaar en dag wordt hij gevraagd om in kerkdiensten te spreken en te zingen. Wim is dan ook van vele markten thuis. Dit jaar zit hij 40 jaar in het vak. En dat werd gevierd, ook met een nieuw album.