Ze hadden eigenlijk nooit in boekvorm gepubliceerd mogen worden - althans, als het aan de schrijver van de verhalen zelf had gelegen. Salinger had het namelijk ten strengste verboden. Hij was beroemd geworden met zijn 'The Catcher in the Rye' en was dus inmiddels een veelgelezen schrijver. 'Missie geslaagd,' zou je zeggen. Elke schrijver wil immers gelezen worden? Maar zo niet deze auteur.
Een visie op het christelijk geloof voorleggen aan hen voor wie het geen betekenis (meer) heeft – dat is wat Maarten Wisse zich tot doel heeft gesteld. Hij neemt de lezer daarvoor bij de hand voor een interessante tocht door het christelijk landschap.
Het zal u niet ontgaan zijn: na Maarten van Rosem, Youp van 't Hek en Linda de Mol heeft nu ook Jezus zijn glossy. Het is een vrolijk en speels blad geworden met ruimte voor lichtvoetigheid en diepgang. Daarom in deze rubriek bij uitzondering aandacht voor een tijdschrift.
Willem Jan Otten is in mijn ogen Nederlands meest interessante en veelzijdige schrijver. Hij schrijft toneel, romans, poëzie en essays. En hij beheerst de genres allemaal. Kort geleden zag een nieuwe essaybundel het levenslicht. ‘Verhalende essays’ noemde Otten ze.
Het boek verscheen in 2012, maar nu pas las ik het – ook omdat er een goedkope editie op de markt gebracht werd (voor wie zoals ik al teveel aan boeken uitgeeft: wachten loont soms!). Er zijn al heel wat lovende recensies over geschreven, maar ik doe nog een duit in die zak: Oek de Jong schreef een prachtig boek.
Ida Gerhardt (1905 – 1997) geldt als een van Nederlands grootste dichteressen van de 20ste eeuw. Maar ze was bepaald niet de sympathiekste, en dat is een eufemisme. Ze kon lichtgeraakt zijn, afgunstig en ronduit arrogant. Deze schaduwzijden worden in de biografie die dit jaar verscheen niet verdonkeremaand.
Harry Kuitert is al jaren de luis in de pels van de kerk. Dat maakt hem bij velen geliefd, bij anderen juist niet. Dat hij er in de loop der jaren niet milder op is geworden, toont zijn nieuwste boek. Kuitert is inmiddels 90 jaar (!), maar hij is een onverminderd scherp waarnemer waar het de negatieve kanten van de kerk betreft.
In veel Pinksterkerken en evangelische gemeenten is het inmiddels een bekend woord: bevrijdingspastoraat. Maar ook in de mainstream-kerken groeit kennelijk de belangstelling voor deze vorm van pastorale hulpverlening. Dat is althans de conclusie die ik trek uit het verschijnen namens de Protestantse Kerk in Nederland van een handreiking met betrekking tot het bieden van bevrijdingspastoraat.
Uitgeverij L.J. Veen bracht onlangs een aantal literaire klassiekers op de markt die in vertaling al lange tijd niet meer te krijgen waren. Daaronder het imposante werk van de Amerikaanse schrijver John Steinbeck over de trek in de jaren dertig van arme landarbeiders vanuit Oklahoma naar het welvarende Californië.
Joost Zwagerman is behalve een groot liefhebber ook een groot kenner van de Amerikaanse cultuur. Het wekt dan ook geen verbazing dat, toen Zwagerman vijftig werd en zijn uitgeverij hem ter gelegenheid daarvan de aanbieding deed een keuze uit zijn werk te mogen bundelen, de schrijver koos voor een selectie essays en artikelen die alle gaan over Amerika. ‘Omzwervingen in de Amerikaanse cultuur’ kregen ze als ondertitel mee.
Ik kende de naam van Brandi Carlile al wel, maar had me nog nooit verdiept in haar muziek. Toen ik zag dat haar nieuwste album in de Americana top 50 hoog scoorde, was het tijd om die eens goed te beluisteren. Geen weggegooid geld, want wat een prachtig en pakkend album!
‘Seven Swans’, ‘Illinois’ en ‘Carrie & Lowell’ waren hoogtepunten in zijn werk. Kan Sufjan Stevens die lat nog steeds halen? ‘Convocations’, ook dit jaar verschenen, vond ik erg tegenvallen. Al die eindeloze synthesizermuziek – het is niet ‘my cup of tea’. Misschien dat nu de samenwerking met Angelo De Augustine een nieuwe impuls aan het werk van Stevens geeft? Op ‘A Beginners’ Mind’ trekken ze samen de kar.
Hier in huis werd destijds altijd een beetje lacherig gedaan over Bob Ross, de vermaarde schilder die in pakweg 25 minuten een schilderij maakte en commentaar gaf met zijn fluisterende stem. Altijd weer die ‘happy trees’, bergen en watervallen: wat een nep! Maar ik heb mijn beeld toch wat bij moeten stellen. De docu op Netflix deed mij hem beter verstaan.
Een mens kan ook niet alles beluisteren, daarom kende ik Tom Odell alleen van naam. Maar vroeg of laat komt kwaliteit meestal binnen je directe gezichtsveld, of in dit geval: gehoorsveld. Aangespoord door enthousiaste recensies kocht ik ‘Monsters’.
Er zijn al veel lovende woorden geschreven over ‘The Father’. En inderdaad, het is een document humain over de diepe tragedie van de dement wordende mens en zijn omgeving. Maar ik was nog het meest onder de indruk van een ogenschijnlijk detail.