Bij ons thuis werd vroeger over het verzet tijdens de oorlog gesproken als ‘de ondergrondse’. Ik had er als kind beelden bij van mensen die letterlijk onder de grond werkten. Een zelfde soort associatie kan Colson Whitehead gehad hebben bij ‘de ondergrondse spoorweg’.
Doctorow schreef nooit hetzelfde boek. ‘Schreef’, want hij overleed in 2015. ‘Andrews hersenen’ was zijn laatste roman. Weer heel anders dan de rest van zijn romans. Ik bewonder zoiets: schrijvers die zichzelf opnieuw uitvinden. Hij mag dan ook wat mij betreft tot de grootste Amerikaanse auteurs gerekend worden.
Ik had zijn naam door de jaren heen regelmatig horen noemen. En ik wist dat Kees van Kooten een boekje over hem geschreven had. Maar ik had nog nooit iets van Billy Collins gelezen. Na het lezen van ‘The Rain in Portugal’ ben ik verkocht. Wat een gedichten!
Dit jaar zal er veel aandacht besteed worden aan de Reformatie die met Luther begon. In 1517 hing hij vijfennegentig stellingen op in Wittenberg. Ze maakten iets los dat ongekend was en dat Europa voorgoed zou veranderen. Het boek van Lyndal Roper is wat mij betreft een uitstekend middel om je in die bijzondere gebeurtenis te verdiepen.
Ik had het boek bij verschijnen in 2015 in het Engels gelezen. Dat is de reden dat ik er hier geen bespreking aan waagde. Maar nu het boek is vertaald, wil ik lezers van deze site er graag op wijzen. Het is een aanrader.
De 15-jarige Esther slaat met haar broertje en zusje hevig aan het bidden als hun vader kanker blijkt te hebben. ‘Maak papa alstublieft beter’ is haar herhaalde bede. Ze gelooft heilig in een wonder. Maar het gebed mag niet baten. Haar vader overlijdt en dat veroorzaakt een diepe religieuze crisis.
Geen naam heeft de laatste vijftig jaar in kerkelijk Nederland zo vaak geklonken als die van Kuitert. Hij werd de auteur van een veel geciteerde oneliner waarop zijn hele theologie is gebouwd: ‘Alle spreken over Boven, komt van beneden.’ Voor velen een bevrijdend perspectief, voor nog meer mensen de godslastering van de eeuw. En elke nieuw boek dat hij schreef leek weer een nieuwe steen in de vijver van protestants Nederland.
Nico ter Linden is bij het grote publiek in de jaren negentig bekend geworden met zijn serie Bijbelse hervertellingen ‘Het verhaal gaat…’ Hij was ooit predikant van de Westerkerk in Amsterdam. Maar Ter Linden raakt ook op leeftijd. Tijd om ook eens de balans op te maken. Hoe zag zijn eigen geloofsgeschiedenis eruit?
De grens tussen geloof en ongeloof is aan het vervagen. Onderzoeken wijzen uit dat Nederland steeds meer seculier wordt. Maar dat wil niet zeggen dat het ongeloof toeneemt. Waar onderzoeken op gericht zijn is een theïstisch geloof: het geloof in een bovennatuurlijke, persoonlijke God. Dat geloof is inderdaad aan het verminderen. Maar Smedes wijst er op dat juist onder atheïsten spirituele tendensen zijn aan te wijzen.
De solidariteit met de staat Israël is niet vanzelfsprekend meer – ook niet in kerken. Sterker, er klinkt soms harde kritiek. Vaak terecht. Lees bijvoorbeeld ‘De ethnische zuivering van Palestina’ van de Israëlische (!) politicoloog en historicus Ilan Pappe, en ieder idealistisch beeld over de stichting van de staat Israël is definitief bijgesteld.
Toen Johnny Cash door zijn platenmaatschappijen Columbia en Mercury aan de dijk was gezet, zat zijn carrière min of meer aan de grond. Toch bleef hij demo’s maken. Die zijn nu door zijn zoon John Carter Cash onder het stof vandaan gehaald. Met andere musici speelde hij die demo’s in.
Twee ex-geliefden die elkaar bij toeval weer tegenkomen: het is een veelgebruikt thema in boeken en films. Ook in deze film draait het hier om. Hij, Mattieu, een bekend acteur; zij, Alice, een vrouw die zich teruggetrokken heeft in een dorpje aan de kust van Bretagne. De titel ('Naseizoen)' slaat op de periode in hun leven en het jaargetijde waarin de ontmoeting plaatsvindt, vijftien jaar nadat ze uit elkaar gingen.
Wat een explosie van muzikale creativiteit! De nieuwste Vampire Weekend zou zomaar nummer 1 op mijn jaarlijstje kunnen worden. Ik weet het: het is nog maar halverwege het jaar. En de nieuwste Nick Cave moet nog komen. Maar het mag duidelijk zijn: ik ben onder de indruk.
De Amerikaanse zanger, gitarist en producer T Bone Burnett maakte ruim twintig jaar geen soloalbum. Recent bracht hij nog wel in een samenwerkingsverband twee eigenaardige, moeilijk toegankelijke platen uit. Maar gelukkig is daar nu weer een ‘normaal’ album. Hoewel dit album misschien nu juist weer een tikkeltje ‘abnormaler’ had gekund.
Toen singer-songwriter Aoife O’Donovan in 2019 gevraagd werd een bijdrage te leveren aan de 100-jarige viering van vrouwelijk kiesrecht, koos zij ervoor om muzikaal de spotlight te zetten op suffragette Carrie Chapman Cat. Het leverde een prachtig album op.