Het beste boek dat ik in de afgelopen tijd las over de missionaire gemeente. Veel missionaire activiteit wordt gekenmerkt door kramp: er moet zoveel. 'We moeten de wereld veranderen'. Maar Paas legt de nadruk op iets anders: de kerk als een gemeenschap van mensen die in de geseculariseerde wereld vreemdelingen zijn maar tegelijk priesters.
Is het verhaal van Johnny Cash al niet in ruime mate verteld? Dat is de vraag die popjournalist Robert Hilburn zich stelde. Hij deelde die vraag met Lou Robin, jarenlang Cash’ manager. Die antwoordde dat het verhaal van Cash voor zo’n twintig procent verteld was. Dat gaf Hilburn de moed om een nieuwe biografie te schrijven.
Ik moest dit boek een aantal maanden laten liggen (het kwam vorig jaar al uit), omdat ik andere voor moest laten gaan. Maar al die tijd lag het al naar me te lonken - ook door de foto van Johnny Cash op de cover. Toen ik er gelegenheid voor had, heb ik het dan ook gretig gelezen. En: met groot plezier!
In ‘Trouw’ las ik een lovende recensie van dit boek en daarom schafte ik het aan. De titel met het woord ‘toptheologen’ trok me ook aan – vooral omdat ik een aantal namen van deze eredivisie van de theologie niet kende. En ja, als je als dorpsdomineetje een beetje bij wilt blijven, moet je zo’n boek wel bestellen. Gretig begon ik dan ook te lezen.
Met '4.2.01' signeerde Harry Mulisch op de betreffende datum mijn exemplaar van zijn boek ‘Siegfried’. Veelbetekenend! De getallen in afnemende reeks vormen een strakke orde die zo kenmerkend was voor Mulisch. Toeval? Natuurlijk, want het was toevallige datum: 4 februari 2001. En toch, toeval bestond niet bij Mulisch.
Een hele roman over een avond stand-upcomedy – je moet het maar aandurven. De Israëlische schrijver David Grossman had het lef. In een zaaltje op een industrieterrein bij Tel Aviv treedt Dovele Grinstein op. Het is een vreemd optreden: hij krijgt het spaarzame publiek nauwelijks aan het lachen.
We zijn druk, druk, druk. Maar is dat alleen een verschijnsel van onze tijd? ‘Nee,’ zegt denker des vaderlands Marli Huijer in haar nieuwste boek ‘Ritme’. ‘Nieuwste’…nou ja, niet helemaal. Het boek verscheen al in 2011, maar zij herschreef het. Ze laat (opnieuw) zien dat het gevoel opgejaagd te worden mensen ook al in vroeger tijden parten speelde.
Roeta Tavori, lerares op een middelbare school, vertelt aan een onderzoekster de bizarre geschiedenis van haar familie. Die geschiedenis gaat terug tot het begin van de jaren dertig van de vorige eeuw. Toen werd in de joodse nederzetting waar Roeta nog steeds woont, door haar grootvader Zeëv een moord gepleegd - een gebeurtenis die de levens van zijn kleinkinderen nog steeds beïnvloedt.
De Engels/Amerikaanse dichter W.H. Auden is in zijn leven en werk sterk beïnvloed door de kerkvader Augustinus. Maar nooit is er een diepgravende of systematisch studie naar gedaan. Dat ontdekte Stephen J. Schuler en schreef er dus zelf één. Een prestatie van formaat, want al is Schuler hoogleraar Engels, hij blijkt ook een groot kenner van het werk van de kerkvader.
Over Johnny Cash is al veel geschreven. Je zou zeggen: alles is dan al een keer gezegd. En toch blijkt met elke nieuwe biografie er weer iets nieuws boven tafel te komen. Zo ook in de laatste biografie, geschreven door Robert Hilburn.
Mijn Noors is niet al te best maar in ‘Vaer sterk, min sjel’ zie ik nog wel de woorden ‘Wees sterk, mijn ziel’. Een religieus lied, zo schatte ik in. Maar kan dat wel kloppen: op een jazz album? Het bleek te kloppen. En het is niet het eerste kerkelijk gezang dat het Tord Gustavsen Trio bewerkt. Al blijft het wel een uitzondering. Maar mijn nieuwsgierigheid was gewekt.
Andrew Bird heeft al een indrukwekkende staat van dienst, zo merkte ik. Ja, ‘merkte ik’, want ik moet bekennen dat ik zijn werk nauwelijks kende. Na zijn nieuwste album beluisterde ik ook vorige albums en hoorde dat hij al lange tijd vele registers bespeelt: een mix van folk, jazz, pop en Arabische klanken. Zo ook op dit album.
Muziek als een open wond – dat klinkt niet aantrekkelijk. Nog minder wanneer je weet dat muziek hier slechts achtergrond is van gesproken woord. Toch kom ik superlatieven tekort om het album ‘Seven Psalms’ van Nick Cave te duiden. Ik doe een poging: deze psalmen horen bij het Derde Testament.
Als liefhebber van Elvis moest ik natuurlijk meteen de met veel toeters en bellen aangekondigde film zien. Maar zou het niet te lang duren? Meer dan tweeëneenhalf uur – dat is een hele zit en ik houd niet zo van films die dan al snel te langdradig worden. Maar het bleek óm te vliegen. Meeslepend en betoverend zijn voor mij de sleutelwoorden.
Bij het grote publiek is Bruce Hornsby misschien nog bekend van zijn pophit ‘The Way It Is’ uit 1986. Maar dat de man sindsdien een duizelingwekkende muzikale ontwikkeling heeft doorgemaakt, heeft zich onttrokken aan de blik van de doodsnee muziekliefhebber. Die ontwikkeling culmineerde in een drietal albums waarvan zijn net verschenen ‘’Flicted’ een prachtig sluitstuk is.