In veel Pinksterkerken en evangelische gemeenten is het inmiddels een bekend woord: bevrijdingspastoraat. Maar ook in de mainstream-kerken groeit kennelijk de belangstelling voor deze vorm van pastorale hulpverlening. Dat is althans de conclusie die ik trek uit het verschijnen namens de Protestantse Kerk in Nederland van een handreiking met betrekking tot het bieden van bevrijdingspastoraat.
Uitgeverij L.J. Veen bracht onlangs een aantal literaire klassiekers op de markt die in vertaling al lange tijd niet meer te krijgen waren. Daaronder het imposante werk van de Amerikaanse schrijver John Steinbeck over de trek in de jaren dertig van arme landarbeiders vanuit Oklahoma naar het welvarende Californië.
Joost Zwagerman is behalve een groot liefhebber ook een groot kenner van de Amerikaanse cultuur. Het wekt dan ook geen verbazing dat, toen Zwagerman vijftig werd en zijn uitgeverij hem ter gelegenheid daarvan de aanbieding deed een keuze uit zijn werk te mogen bundelen, de schrijver koos voor een selectie essays en artikelen die alle gaan over Amerika. ‘Omzwervingen in de Amerikaanse cultuur’ kregen ze als ondertitel mee.
We worden alom voor gewaarschuwd voor het verlies van privacy. Grote boosdoener is het internet. Het wereldwijde web zou zich steeds nauwer om ons heen sluiten. Er zijn steeds meer persoonlijke gegevens te vinden. En het internet is een onuitwisbaar collectief geheugen: eens geschreven blijft geschreven, en eenmaal geuploade foto’s of filmpjes zijn niet meer te verwijderen.
'Dat de smaak van de zuster het geluidsbehang op de meeste verpleegafdelingen bepaalt, volgt onmiddellijk uit de omstandigheid dat je daar nooit maar dan ook nooit kerkmuziek hoort – een muzieksoort die voor vele bewoners een dierbare, zeg maar gerust koesterende herinnering betekent.’
Soms word je op het spoor gebracht van boeken die al langer geleden verschenen, maar waarvan het belang je ontging. Zo las ik in ‘Americana’ van Joost Zwagerman over Douglas Coupland. Zwagerman prees met name diens boek ‘Life After God’ (1994), en nieuwsgierig geworden bestelde ik het meteen. Ik werd niet teleurgesteld.
De sirenen waren in de Griekse mythologie vrouwen die met hun zangstem hun toehoorders verleidden. ‘A Closer Distance’, het album van Chantal Acda en Bruno Bavota, dringt de vergelijking met deze sirenen niet alleen op door de gelijknamige tweede track ‘Sirens’, maar ook door de etherische zang van Acda, ondersteund door het subtiele pianospel van Bavota. Wat een mooi album!
Het wereldberoemde boek van Erich Maria Remarque is voor de derde maal verfilmd, dit keer door Netflix. De film toont de wreedheid van oorlog in alle openheid. Ik ben blij dat ik hem overdag bekeek (voordeel van de pensionado), want nu kon ik de rest van de dag bijkomen van alle geweld en werd de nachtrust niet al te zeer verstoord. Want wat een huiveringwekkende film.
Wim Bevelander is een bekende naam in kerkelijk Nederland. Sinds jaar en dag wordt hij gevraagd om in kerkdiensten te spreken en te zingen. Wim is dan ook van vele markten thuis. Dit jaar zit hij 40 jaar in het vak. En dat werd gevierd, ook met een nieuw album.
Mijn Noors is niet al te best maar in ‘Vaer sterk, min sjel’ zie ik nog wel de woorden ‘Wees sterk, mijn ziel’. Een religieus lied, zo schatte ik in. Maar kan dat wel kloppen: op een jazz album? Het bleek te kloppen. En het is niet het eerste kerkelijk gezang dat het Tord Gustavsen Trio bewerkt. Al blijft het wel een uitzondering. Maar mijn nieuwsgierigheid was gewekt.
Netflix staat meestal garant voor interessante films. Toen de aangekondigde film over Marilyn Monroe op de streamingsdienst verscheen, keek ik meteen. Maar laat ik met de deur in huis vallen: ‘Blonde’ vond ik ondanks de hoge verwachtingen en het hoog aantal sterren in veel recensies een teleurstellende film. Na afloop (ik heb in het begin waarschijnlijk iets gemist) bleek dat de film is gebaseerd op een roman. Maar dan had Marilyn Monroe een betere roman én film verdiend.