Harry Kuitert is al jaren de luis in de pels van de kerk. Dat maakt hem bij velen geliefd, bij anderen juist niet. Dat hij er in de loop der jaren niet milder op is geworden, toont zijn nieuwste boek. Kuitert is inmiddels 90 jaar (!), maar hij is een onverminderd scherp waarnemer waar het de negatieve kanten van de kerk betreft.
In veel Pinksterkerken en evangelische gemeenten is het inmiddels een bekend woord: bevrijdingspastoraat. Maar ook in de mainstream-kerken groeit kennelijk de belangstelling voor deze vorm van pastorale hulpverlening. Dat is althans de conclusie die ik trek uit het verschijnen namens de Protestantse Kerk in Nederland van een handreiking met betrekking tot het bieden van bevrijdingspastoraat.
Uitgeverij L.J. Veen bracht onlangs een aantal literaire klassiekers op de markt die in vertaling al lange tijd niet meer te krijgen waren. Daaronder het imposante werk van de Amerikaanse schrijver John Steinbeck over de trek in de jaren dertig van arme landarbeiders vanuit Oklahoma naar het welvarende Californië.
Joost Zwagerman is behalve een groot liefhebber ook een groot kenner van de Amerikaanse cultuur. Het wekt dan ook geen verbazing dat, toen Zwagerman vijftig werd en zijn uitgeverij hem ter gelegenheid daarvan de aanbieding deed een keuze uit zijn werk te mogen bundelen, de schrijver koos voor een selectie essays en artikelen die alle gaan over Amerika. ‘Omzwervingen in de Amerikaanse cultuur’ kregen ze als ondertitel mee.
We worden alom voor gewaarschuwd voor het verlies van privacy. Grote boosdoener is het internet. Het wereldwijde web zou zich steeds nauwer om ons heen sluiten. Er zijn steeds meer persoonlijke gegevens te vinden. En het internet is een onuitwisbaar collectief geheugen: eens geschreven blijft geschreven, en eenmaal geuploade foto’s of filmpjes zijn niet meer te verwijderen.
'Dat de smaak van de zuster het geluidsbehang op de meeste verpleegafdelingen bepaalt, volgt onmiddellijk uit de omstandigheid dat je daar nooit maar dan ook nooit kerkmuziek hoort – een muzieksoort die voor vele bewoners een dierbare, zeg maar gerust koesterende herinnering betekent.’
Soms word je op het spoor gebracht van boeken die al langer geleden verschenen, maar waarvan het belang je ontging. Zo las ik in ‘Americana’ van Joost Zwagerman over Douglas Coupland. Zwagerman prees met name diens boek ‘Life After God’ (1994), en nieuwsgierig geworden bestelde ik het meteen. Ik werd niet teleurgesteld.
Een saxofoon en een accordeon – het is een ongewone combinatie, maar de Noorse musici Seim en Haltli hebben het al eerder bewezen: het levert mooie muziek op. Neem plaats op een gemakkelijke stoel, een glaasje wijn erbij, doe je ogen dicht en geniet van een bijzondere luisterervaring.
In het liedboek van mijn kerk (PKN) staan twee teksten van Charles Wesley (1707-1788), de Engelse theoloog en dichter die leider was van de methodistische beweging: Lied 481 en 754. Dat hadden er misschien wel meer mogen zijn, zo ontdekte ik bij het beluisteren van het nieuwste album van de Nederlandse singer-songwriter Johan Jeras.
Toen Johnny Cash door zijn platenmaatschappijen Columbia en Mercury aan de dijk was gezet, zat zijn carrière min of meer aan de grond. Toch bleef hij demo’s maken. Die zijn nu door zijn zoon John Carter Cash onder het stof vandaan gehaald. Met andere musici speelde hij die demo’s in.
Twee ex-geliefden die elkaar bij toeval weer tegenkomen: het is een veelgebruikt thema in boeken en films. Ook in deze film draait het hier om. Hij, Mattieu, een bekend acteur; zij, Alice, een vrouw die zich teruggetrokken heeft in een dorpje aan de kust van Bretagne. De titel ('Naseizoen)' slaat op de periode in hun leven en het jaargetijde waarin de ontmoeting plaatsvindt, vijftien jaar nadat ze uit elkaar gingen.
Wat een explosie van muzikale creativiteit! De nieuwste Vampire Weekend zou zomaar nummer 1 op mijn jaarlijstje kunnen worden. Ik weet het: het is nog maar halverwege het jaar. En de nieuwste Nick Cave moet nog komen. Maar het mag duidelijk zijn: ik ben onder de indruk.