Soms laat je je weleens een boek aanraden. Dat kan tot aangename verrassingen leiden. Maar ook het omgekeerde komt voor. Zo was Wim Boevink in zijn 'Klein Verslag' in dagblad Trouw dagenlang lyrisch over de Australische Gerald Murnane, en met name over diens boek ‘Border Districs’. Maar bij mij wilde er maar geen vonk overspringen.
Ecologie staat hoog op de maatschappelijke agenda. Maar niet op die van de Nederlandse theologie. Trees van Montfoort voorziet in die leemte met een prachtig boek, dat laat zien dat in het buitenland de groene theologie springlevend is - met name onder vrouwen.
Er worden de laatste jaren veel vergeten klassiekers (her)uitgegeven. De roman ‘Kes’ (vertaling van ‘A Kestrel for a Knave’ – ‘Een torenvalk voor een knaap’, een fragment uit een middeleeuws boek) werd nog niet eerder in het Nederlands vertaald. Maar het boek uit 1968 heeft nog niets van zijn glans verloren.
Clive Hamilton heeft een pessimistisch boodschap voor de mensheid: we zijn door het klimaat aan te tasten ons eigen graf aan het graven. Toch is het niet zozeer zijn pessimistische toon die me na de laatste bladzijde onvoldaan het boek deed dichtslaan.
Met zijn ‘Geduld met God’ had hij me al voor zich gewonnen, maar met zijn nieuwste boek schreef hij opnieuw een voltreffer. De Tsjechische schrijver Tomas Halik is een charismatisch man die verrassende perspectieven weet te openen. Dit keer over zijn Bijbelse naamgenoot Thomas en het lijden.
Eerlijk gezegd was ik de laatste jaren een beetje roman-moe geworden. Vroeger vrat ik ze, maar dat werd minder en minder. Ik werd zelden echt verrast. Als ik al romans las, dan liever de klassiekers. Maar met de roman van Harstad is mijn liefde voor het genre weer opgelaaid tot een hoog vuur. Wat een monumentaal werk!
De Amerikaanse dichter Christian Wiman schreef een aantal jaren geleden een aangrijpend boek: ‘My Bright Abyss’. Het werd in het Nederlands uitgegeven onder de titel ‘Mijn heldere afgrond’. Het ging over zijn ziekte en bekering. Nu heeft hij opnieuw een boek geschreven. Het geloof vormt opnieuw een thema. Maar de nadruk ligt dit keer – meer nog dan in zijn vorige boek - op de poëzie.
Leonard Cohen was een spiritueel mens. Ook wie zijn werk maar oppervlakkig kent, kan dat weten. De religieuze laag in zijn songs is onontkoombaar. Geestelijke verzorger en voormalig kloosterling Frank Kazenbroot kent die laag tot in de details. Hij zet ze in een fraai boek keurig op een rij middels ‘40 vensters’.
Paul Simon is gestopt met optreden. Op 22 september gaf hij in New York zijn laatste concert van de Farewell Tour waarmee hij ook Nederland aandeed. In de aanloop naar dat afscheid verscheen van de hand van Robert Hilburn een biografie over Simon waaraan de singer-songwriter meewerkte. Het boek biedt bijzondere inkijkjes, maar heeft ook z’n beperkingen.
Een jaar na het overlijden van hun moeder Mimi, durven haar kinderen het aan: de koffer van hun ouders te openen die hen hun hele jeugd heeft vergezeld maar die altijd gesloten bleef. Hij blijkt veel geheimen te bevatten, waaronder een filmpje. Het toont de bruiloft van hun ouders – ze hebben hem waarschijnlijk zelf nooit willen zien.
Het nieuwste album van de 76-jarige Bill Fay wordt alom bejubeld. Maar na luisteren en opnieuw beluisteren houd ik zelf toch wat twijfels. Ik hoor wel de uiterst kwetsbare muziek en daar houd ik normaal erg van, maar dit album pakt me maar af en toe.
Een film over de Eerste Wereldoorlog komt twee jaar te laat, zou je kunnen zeggen. In 2018 herdachten we namelijk dat het 100 jaar geleden was dat deze gruwelijke oorlog eindigde. Uit marketingoverwegingen was het uitgekookter geweest de film toen uit te brengen. Maar ‘1917’ laat zien dat de fascinatie voor W.O.I nog lang zal bestaan.
Jakub Zytecki – ik had nog nooit van hem gehoord, maar ik kwam zijn naam tegen in een blad voor gitaristen. En omdat ik elk jaar op deze plek minstens één keer een virtuoos gitarist wil bespreken, ging ik op zoek naar een album van hem. Niet te krijgen in Nederland. Dan maar een keer alleen Spotify. Het bleek de moeite waard.
Van de Bootleg Series van Bob Dylan is inmiddels het vijftiende deel verschenen. Een melkkoetje? Misschien. Doorgewinterde fans van Dylan kopen alles van hem. Maar er zitten juweeltjes bij. Zoals deze. Maar ik ben bevooroordeeld.
Joe Henry maakte begin dit jaar bekend dat hij ziek is. Hij werd getroffen door een ernstige vorm van prostaatkanker. Het kan niet anders of je hoort dat terug op zijn nieuwste album. Al snijdt hij die weg in de bijgeleidende tekst zelf liever af: ‘Where a song comes from is not what a song is’.