Radiojournalist Johnny interviewt kinderen over hun dromen en verwachtingen van de toekomst. Hij trekt van school naar school, van plaats naar plaats. Hij is alleen (gescheiden), maar als zijn zus Viv belt, verandert dat voor een tijdje. Haar man, die elders verblijft, heeft haar nodig: of Johnny op haar zoontje Jesse kan passen. Maar dat duurt langer dan gedacht.
Het is 1925. De beide vrijgezelle broers Phil and George Burbank hebben samen een veebedrijf in Montana. Het zijn uiteenlopende persoonlijkheden. George is zachtaardig, Phil hard. Als zij op een dag hun kudde naar elders drijven, ontmoeten zij in de eetgelegenheid die zij uitbaat de weduwe Rose. Dat is het begin van veel ellende.
Hier in huis werd destijds altijd een beetje lacherig gedaan over Bob Ross, de vermaarde schilder die in pakweg 25 minuten een schilderij maakte en commentaar gaf met zijn fluisterende stem. Altijd weer die ‘happy trees’, bergen en watervallen: wat een nep! Maar ik heb mijn beeld toch wat bij moeten stellen. De docu op Netflix deed mij hem beter verstaan.
Er zijn al veel lovende woorden geschreven over ‘The Father’. En inderdaad, het is een document humain over de diepe tragedie van de dement wordende mens en zijn omgeving. Maar ik was nog het meest onder de indruk van een ogenschijnlijk detail.
Al eerder schitterde Frances McDormand in ‘Fargo’ en ‘Three Billboards Outside Ebbing, Missouri’, maar in ‘Nomadland’ speelt zij minstens een vergelijkbare glansrol. Ze is Fern, weduwe in een stadje waar de mijn gesloten is en het dorp wordt opgeheven. Ze kiest voor een nomadenbestaan in een aftands busje.
Er zijn al veel lovende woorden over de eerste twee seizoenen van deze Netflix-serie geschreven. Daarom werd uitgekeken naar het derde. We werden niet teleurgesteld. Wat een heerlijk breekbare mensen zijn het, de leden van de joods-orthodoxe familie Shtisel! Al roepen ze behalve mededogen soms ook wel irritatie op.
Als de tv-recensenten van Trouw me er niet op hadden gewezen, had ik de Franse serie 'Dix pour cent' waarschijnlijk niet ontdekt. Nergens anders kwam ik de naam tegen. En dan: Franse series? Maar ik ging kijken en werd steeds enthousiaster.
Netflix grossiert niet alleen in series, maar ook in goede films. Een voorbeeld daarvan is The Dig. Geen wereldschokkende film, maar gewoon een goed onderhoudend stuk werk met een mooi verhaal. En nog waargebeurd ook.
In deze tijden zit op bioscoopbezoek ook een flinke rem. Gelukkig hebben we Netflix nog. De streamingsdienst zorgt niet alleen voor een nooit opdrogende stroom series, maar produceert ook films die er mogen zijn. Dit is er zo één. Een prachtig sociaal drama.
Nu eens een keer géén lovende bespreking, maar iets waar we allemaal, denk ik, weleens tegenaan lopen: het tegendeel van ‘binge watching’ – het NIET afkijken van een film of serie op tv, Netflix of HBO. In mijn geval: bij een overdosis geweld.
Bijna honderd jaar geleden, tussen 1927 en 1929, nam gospelblues-zanger Washington Phillips achttien bijzondere liedjes op die de eeuw ruimschoots hebben overleefd. Spotify brengt er negen van opnieuw onder de aandacht.
Ik heb schaamte altijd gekoppeld aan dingen die je zelf hebt gedaan maar die je liever verborgen houdt in de kelders van je leven. Maar de joodse psychiater Louis Tas (1920-2011) verbond schaamte ook met wat ánderen jou hebben aangedaan. In zijn geval: de verschrikkingen van de Holocaust. Zijn dochter Shula heeft op haar manier ook met dezelfde soort schaamte te strijden en schreef er een prachtig boek over.
Een man spoelt gewond aan op een eiland. Een vrouw vindt hem en verzorgt hem. Daar begint het conceptalbum van Christine Oele, beter bekend als VanWyck. Het album bestaat uit songs over de verhalen die de vrouw over haar eiland vertelt, maar in de songs mengen zich de herinneringen en koortsdromen van de man.
De Afro-Amerikaanse literatuur staat inmiddels wel op de Nederlandse kaart. Veel minder is het gesteld met de literaire werken van Native-Americans. Die hebben weliswaar minder vertegenwoordigers, maar toch kent de VS inmiddels iemand van statuur uit deze cultuur: Louise Erdrich. Ze schreef het magistrale ‘De nachtwaker’, een roman die de lezer midden in een gemeenschap van Chippewa-indianen plaatst.
Ik kende Dean Owens eerlijk gezegd niet, maar de kennismaking smaakte naar meer. Misschien ook wel omdat de uit Schotland afkomstige Owens John Convertino en Joey Burns, de mannen van de groep Calexico, in de arm heeft genomen. Dat resulteerde in een album dat zou kunnen doorgaan voor één van de genoemde band, maar dan met een derde lid.