Een film over de Eerste Wereldoorlog komt twee jaar te laat, zou je kunnen zeggen. In 2018 herdachten we namelijk dat het 100 jaar geleden was dat deze gruwelijke oorlog eindigde. Uit marketingoverwegingen was het uitgekookter geweest de film toen uit te brengen. Maar ‘1917’ laat zien dat de fascinatie voor W.O.I nog lang zal bestaan.
Ik keek er al naar uit, want het eerste seizoen smaakte naar meer. De Netflix-serie The Kominsky Method is een heerlijk lichtvoetige comedy over ouder worden. Met in de hoofdrol steracteur Michael Douglas. Hij draagt de serie met een overtuigende zelfspot.
‘Peakey Blinders’ is een mateloos populaire Netflix-serie. Er zijn kledinglijnen, gebaseerdop de serie. En in Birmingham, de stad waar de serie speelt, komen meer toeristen dan ooit. Er is nu een vijfde seizoen. Het zal niet het laatste zijn, zo blijkt uit het open einde. En gelukkig maar. Want het smaakt naar meer. Al is - het moet gezegd - het geweld soms buitensporig. Het is maar dat je het weet.
Hoe breng je rouw die altijd rauw is overtuigend in beeld? De makers van ‘Afterlife’ hebben gekozen voor een tragikomische manier. In de Netflix-serie kruipt acteur en comedian Ricky Gervais op indrukwekkende wijze in de huid van de treurende dorpsjournalist Tony.
Ik ben niet zo’n binge-watcher. Het marathon-kijken van tv-series loopt bij mij nogal eens vast. Om de kijker vast te houden, worden verhalenlijnen soms wel spannend gemaakt, maar op een ongeloofwaardige manier. Of juist omgekeerd: ik word verveeld door de voorspelbaarheid. In beide gevallen haak ik af. Maar er zijn series die me aan het scherm gekluisterd houden. Dit is er één van.
Soms wordt een film bejubeld, maar verlaat je zelf de bioscoop wat teleurgesteld: was dat het? Je vraag je af of je iets gemist hebt. Ik had het bij ‘Roma’, maar ook bij ‘The Wife’. Maar acteerspel kan veel goed maken. Ik had niet het gevoel voor niets naar de bioscoop te zijn gekomen.
‘If Elvis is your metaphor for America, we’re about to O.D.’ Een citaat uit de bijzondere documentaire van Eugene Jarecki. En inderdaad, de regisseur brengt een analogie in beeld van de opkomst en neergang van Elvis met die van Amerika zelf. In de Rolls Royce van Elvis toert de regisseur door Amerika en neemt telkens bijzondere gasten mee. Het werd een vrolijke maar tegelijk ook deprimerende reis. Want inderdaad, Amerika is verslaafd.
In de buurt van Disney Land Florida staan motels. Het contrast kan niet groter zijn. Disney biedt een sprookjeswereld. Maar de motels zijn budgetmotels waar arme Amerikanen voor een habbekrats in kunnen verblijven. In één van die motels speelt zich deze film af.
Na maanden niet naar de bioscoop te zijn geweest, moest het er wel weer een keer van komen. Ik volgde de juichende recensie van Trouw. En de keuze bleek gelukkig. Wat een prachtfilm! Ik was vooral onder de indruk van de fijngevoelige wijze waarop diepe droefenis en humor samengebracht werden.
‘House of Cards’ mag je wel ‘de serie der series’ noemen deze dagen. Ieder nieuw seizoen wordt met gretigheid bekeken. Sommigen trekken een weekend lang de gordijnen dicht, beantwoorden hun telefoon niet, om in één zucht alle afleveringen van het nieuwe seizoen te bekijken. Maar ik ontdekte in seizoen 5 toch wat slijtage.
John Barton, Bijbelgeleerde en priester in de Anglicaanse kerk, schreef een dik en doorwrocht boek over de Bijbel. Het biedt een breed overzicht van de stand van de Bijbelwetenschap en de geschiedenis van het Bijbelgebruik. Wie het boek uitheeft, heeft niet alleen duizelingwekkende tocht gemaakt door en met de Bijbel, maar is meteen bijgepraat over het Boek der boeken.
Het nieuwste album van de 76-jarige Bill Fay wordt alom bejubeld. Maar na luisteren en opnieuw beluisteren houd ik zelf toch wat twijfels. Ik hoor wel de uiterst kwetsbare muziek en daar houd ik normaal erg van, maar dit album pakt me maar af en toe.
Voor de tweede keer in korte tijd las ik een boek van een niet-gelovige auteur dat eindigt bij de Bergrede van Jezus. Na Rutger Bregman in zijn ‘De meeste mensen deugen’ laat ook een van onze beste essayisten, Bas Heijne, zijn nieuwste boek uitlopen op spreuken uit de Bergrede. Zijn ‘Mens/onmens’ komt uit bij het zelfverlies dat Jezus predikte – in de ogen van Heijne een baken in deze verwarrende tijden.
Jakub Zytecki – ik had nog nooit van hem gehoord, maar ik kwam zijn naam tegen in een blad voor gitaristen. En omdat ik elk jaar op deze plek minstens één keer een virtuoos gitarist wil bespreken, ging ik op zoek naar een album van hem. Niet te krijgen in Nederland. Dan maar een keer alleen Spotify. Het bleek de moeite waard.
Dirk de Wachter is een populair spreker en schrijver. Hij verbaast zich er zelf over: wat hij zegt, is toch niet zo nieuw? Dat is het ook niet. Maar kennelijk zijn we onderweg iets verloren wat hij weer vanonder het stof vandaan haalt. Zijn boodschap: geluk is niet maakbaar, accepteer dat het leven barsten kent.