Als de tv-recensenten van Trouw me er niet op hadden gewezen, had ik de Franse serie 'Dix pour cent' waarschijnlijk niet ontdekt. Nergens anders kwam ik de naam tegen. En dan: Franse series? Maar ik ging kijken en werd steeds enthousiaster.
Netflix grossiert niet alleen in series, maar ook in goede films. Een voorbeeld daarvan is The Dig. Geen wereldschokkende film, maar gewoon een goed onderhoudend stuk werk met een mooi verhaal. En nog waargebeurd ook.
In deze tijden zit op bioscoopbezoek ook een flinke rem. Gelukkig hebben we Netflix nog. De streamingsdienst zorgt niet alleen voor een nooit opdrogende stroom series, maar produceert ook films die er mogen zijn. Dit is er zo één. Een prachtig sociaal drama.
Nu eens een keer géén lovende bespreking, maar iets waar we allemaal, denk ik, weleens tegenaan lopen: het tegendeel van ‘binge watching’ – het NIET afkijken van een film of serie op tv, Netflix of HBO. In mijn geval: bij een overdosis geweld.
Rockgroep ‘The Band’ heeft een legendarische status. Dat blijkt nog maar weer eens uit de documentaire die als bioscoopfilm werd uitgebracht. De docu vertelt over groei, bloei en verzinken van de band. Niet met een neutraal oog trouwens. De film laat ons kijken met de blik van Robbie Robertson, gitarist en belangrijkste songwriter van de groep.
De serie is al wat langer te zien op Netflix. Maar ik bekeek hem pas onlangs na lezing van Joan Didion’s beroemde essay ‘Sentimental Yourney’, onlangs vertaald verschenen in de bundel ‘De verhalen die we onszelf vertellen’. Daarover zo meer. Maar eerst iets over de gebeurtenissen waarover essay en serie gaan.
Pat Henschel en Terry Donahue, twee vrouwen die al decennialang samenwonen, deden zich altijd voor als vriendinnen of kamergenoten. In werkelijkheid werden ze al in 1947 verliefd op elkaar. Ze moesten hun liefdesrelatie al die tijd geheim houden. Maar op hoge leeftijd kwamen ze uit de kast. De indrukwekkende Netflix-documentaire toont hun leven en hun weg naar de vrijheid.
Een film over de Eerste Wereldoorlog komt twee jaar te laat, zou je kunnen zeggen. In 2018 herdachten we namelijk dat het 100 jaar geleden was dat deze gruwelijke oorlog eindigde. Uit marketingoverwegingen was het uitgekookter geweest de film toen uit te brengen. Maar ‘1917’ laat zien dat de fascinatie voor W.O.I nog lang zal bestaan.
Ik keek er al naar uit, want het eerste seizoen smaakte naar meer. De Netflix-serie The Kominsky Method is een heerlijk lichtvoetige comedy over ouder worden. Met in de hoofdrol steracteur Michael Douglas. Hij draagt de serie met een overtuigende zelfspot.
‘Peakey Blinders’ is een mateloos populaire Netflix-serie. Er zijn kledinglijnen, gebaseerd op de serie. En in Birmingham, de stad waar de serie speelt, komen meer toeristen dan ooit. Er is nu een vijfde seizoen. Het zal niet het laatste zijn, zo blijkt uit het open einde. En gelukkig maar. Want het smaakt naar meer. Al is - het moet gezegd - het geweld soms buitensporig. Het is maar dat je het weet.
De schrijfster voert ‘leegte’ toe aan de zeven hoofdzonden die binnen het christendom benoemd worden. Behalve instemming roept ze met haar boek ook vragen op. ‘Het verlaten individu’, maar door wie verlaten? En kan de leegte van die verlatenheid dan nog wel zonde heten? Toch geeft haar boek te denken.
Dat Bob Dylan een magnifieke kennis heeft van de Engelstalige popgeschiedenis bewees hij al met het radioprogramma Theme Time Radio Hour. Maar nu bewijst hij het opnieuw met een boek dat in de Nederlandse vertaling dezelfde titel meekreeg als in het Engels (waarom eigenlijk?): ‘The Philosophy of Modern Song'. Een prachtig boek, al is het woord ‘Philosophy’ wel wat pretentieus.
Trygve Seim is een wereldberoemd saxofonist, artiest bij de gerenommeerde platenmaatschappij ECM en… bepaald niet afkerig van religieuze muziek. Met pianist Andreas Utnem maakte hij al eens ‘Purcor’ (2010), een album met liturgische muziek. En nu maakten de twee een album met Kerstliederen.
De sirenen waren in de Griekse mythologie vrouwen die met hun zangstem hun toehoorders verleidden. ‘A Closer Distance’, het album van Chantal Acda en Bruno Bavota, dringt de vergelijking met deze sirenen niet alleen op door de gelijknamige tweede track ‘Sirens’, maar ook door de etherische zang van Acda, ondersteund door het subtiele pianospel van Bavota. Wat een mooi album!
Etty Hillesum, de jonge joodse vrouw die beroemd geworden is door het dagboek dat zij tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft bijgehouden, is uitgegroeid tot bijna een moderne heilige. Nu haar biografie verscheen, was voor mij de spannende vraag of het beeld dat het dagboek oproept overeind blijft. Vooraf alvast dit: de biografie is fantastisch geschreven; ik las haar in één ruk uit. Hulde dus voor schrijfster Judith Koelemeijer.