‘If Elvis is your metaphor for America, we’re about to O.D.’ Een citaat uit de bijzondere documentaire van Eugene Jarecki. En inderdaad, de regisseur brengt een analogie in beeld van de opkomst en neergang van Elvis met die van Amerika zelf. In de Rolls Royce van Elvis toert de regisseur door Amerika en neemt telkens bijzondere gasten mee. Het werd een vrolijke maar tegelijk ook deprimerende reis. Want inderdaad, Amerika is verslaafd.
In de buurt van Disney Land Florida staan motels. Het contrast kan niet groter zijn. Disney biedt een sprookjeswereld. Maar de motels zijn budgetmotels waar arme Amerikanen voor een habbekrats in kunnen verblijven. In één van die motels speelt zich deze film af.
Na maanden niet naar de bioscoop te zijn geweest, moest het er wel weer een keer van komen. Ik volgde de juichende recensie van Trouw. En de keuze bleek gelukkig. Wat een prachtfilm! Ik was vooral onder de indruk van de fijngevoelige wijze waarop diepe droefenis en humor samengebracht werden.
‘House of Cards’ mag je wel ‘de serie der series’ noemen deze dagen. Ieder nieuw seizoen wordt met gretigheid bekeken. Sommigen trekken een weekend lang de gordijnen dicht, beantwoorden hun telefoon niet, om in één zucht alle afleveringen van het nieuwe seizoen te bekijken. Maar ik ontdekte in seizoen 5 toch wat slijtage.
Troy Maxson is een Afro-Amerikaan die in de jaren vijftig van de vorige eeuw de touwtjes aan elkaar moet knopen. Hij is vuilnisman, ex-honkballer en ex-gedetineerde. Hij wil koste wat kost een fatsoenlijk leven opbouwen met (tweede) vrouw en zonen.
De Rayburn's vormen een gerespecteerde familie. Vader en moeder drijven een hotel op een van de eilandjes in Zuid-Florida. Alles lijkt voor de wind te gaan. Hun volwassen kinderen lijken hun plekje in het leven gevonden te hebben. Tot op een dag een zoon die allang uit beeld was, thuiskomt. Dan begint een verhaal dat ik meer en meer ging zien als een bizarre versie van het verhaal van de verloren zoon.
Of het nu ligt aan mijn te hoge verwachtingen, gewekt door lovende recensies, of dat de recensenten elkaar alleen maar na blijken te praten: opnieuw werd ik teleurgesteld in een alom bejubelde film. ‘Opnieuw’ zeg ik, want ik had het al eerder dit jaar met ‘Birdman’. Dit keer met ‘Carol’, het verhaal over een lesbische relatie in de jaren vijftig.
Kate en Geoff Mercer zijn 45 jaar getrouwd. Ze zullen een feest geven. De film brengt de week daaraan voorafgaand in beeld. Het verleden van Geoff werpt gedurende die week een steeds zwaardere schaduw over het komende feest. De aanleiding is een brief.
Schaamte en mededogen – ze vochten in mij om voorrang. Ik keek naar de film ‘Amy’. Ik werd voyeur in haar leven. Het is door de vorm van de documentaire. Ze bestaat uit filmfragmenten van vrienden, familieleden én journalisten, die schaamteloos de onttakeling van zangeres Amy Winehouse in beeld brengen. Zonder verweer van de persoon in kwestie.
Muscle Shoals - de meeste mensen zullen er nog nooit van gehoord hebben. Het is dan ook maar een kleine plaats op de grens van de staat Alabama. Maar hier staan twee studio's waar muziekgeschiedenis werd geschreven. Twee jaar geleden verscheen er een documentaire over de geschiedenis van deze studio's.
Dit Engelse werk uit de 14de eeuw is een van de hoogtepunten van de mystieke literatuur. Al langer stond het op mijn lijstje te lezen boeken. Nu de vertaling opnieuw verscheen, kon ik er mee kennismaken. Ik was onder de indruk van de eenvoud, wijsheid en bescheidenheid van de anonieme schrijver.
Het werk van Bob Dylan is al ontelbare malen gecoverd. Emma Swift bewijst met een nieuw album vol Dylan-covers dat de zeggingskracht van zijn oeuvre ook voor een jongere generatie zeker niet is uitgewerkt. Integendeel, de songs van 'His Bobness' klinken uit haar gouden strotje frisser dan ooit.
Bill Frisell is sinds jaar en dag toongevend jazz-gitarist. Maar hij laat zich graag betrekkingen bij projecten van anderen, waarbij laat hij zien dat hij ook buiten de jazz-lijntjes verdienstelijk kan kleuren. Maar het solowerk blijft zijn core-business. En zijn nieuwste album mag er zijn.
Je moet niet alleen boeken lezen die je vertellen wat je al wist of graag wilt horen. Daarom lees ik ook geregeld boeken uit christelijke stromingen die niet de mijne zijn. Zo bestelde ik dit boek - ook omdat het door de evangelische site ‘Christianity Today’ uitgeroepen werd tot het beste boek van het jaar 2020.
Ik had eerlijk gezegd nog nooit iets van Sarah Siskind beluisterd. Maar ik las een lovende bespreking van haar nieuwste album in (het meer dan voortreffelijke muziekblad) ‘Heaven’. Dus meteen op zoek. Het duurde even voordat ik het album in huis had (via Amazon Duitsland), maar het was het wachten waard. Wat een heerlijk album!