‘Peakey Blinders’ is een mateloos populaire Netflix-serie. Er zijn kledinglijnen, gebaseerd op de serie. En in Birmingham, de stad waar de serie speelt, komen meer toeristen dan ooit. Er is nu een vijfde seizoen. Het zal niet het laatste zijn, zo blijkt uit het open einde. En gelukkig maar. Want het smaakt naar meer. Al is - het moet gezegd - het geweld soms buitensporig. Het is maar dat je het weet.
Hoe breng je rouw die altijd rauw is overtuigend in beeld? De makers van ‘Afterlife’ hebben gekozen voor een tragikomische manier. In de Netflix-serie kruipt acteur en comedian Ricky Gervais op indrukwekkende wijze in de huid van de treurende dorpsjournalist Tony.
Ik ben niet zo’n binge-watcher. Het marathon-kijken van tv-series loopt bij mij nogal eens vast. Om de kijker vast te houden, worden verhalenlijnen soms wel spannend gemaakt, maar op een ongeloofwaardige manier. Of juist omgekeerd: ik word verveeld door de voorspelbaarheid. In beide gevallen haak ik af. Maar er zijn series die me aan het scherm gekluisterd houden. Dit is er één van.
Soms wordt een film bejubeld, maar verlaat je zelf de bioscoop wat teleurgesteld: was dat het? Je vraag je af of je iets gemist hebt. Ik had het bij ‘Roma’, maar ook bij ‘The Wife’. Maar acteerspel kan veel goed maken. Ik had niet het gevoel voor niets naar de bioscoop te zijn gekomen.
‘If Elvis is your metaphor for America, we’re about to O.D.’ Een citaat uit de bijzondere documentaire van Eugene Jarecki. En inderdaad, de regisseur brengt een analogie in beeld van de opkomst en neergang van Elvis met die van Amerika zelf. In de Rolls Royce van Elvis toert de regisseur door Amerika en neemt telkens bijzondere gasten mee. Het werd een vrolijke maar tegelijk ook deprimerende reis. Want inderdaad, Amerika is verslaafd.
In de buurt van Disney Land Florida staan motels. Het contrast kan niet groter zijn. Disney biedt een sprookjeswereld. Maar de motels zijn budgetmotels waar arme Amerikanen voor een habbekrats in kunnen verblijven. In één van die motels speelt zich deze film af.
Na maanden niet naar de bioscoop te zijn geweest, moest het er wel weer een keer van komen. Ik volgde de juichende recensie van Trouw. En de keuze bleek gelukkig. Wat een prachtfilm! Ik was vooral onder de indruk van de fijngevoelige wijze waarop diepe droefenis en humor samengebracht werden.
‘House of Cards’ mag je wel ‘de serie der series’ noemen deze dagen. Ieder nieuw seizoen wordt met gretigheid bekeken. Sommigen trekken een weekend lang de gordijnen dicht, beantwoorden hun telefoon niet, om in één zucht alle afleveringen van het nieuwe seizoen te bekijken. Maar ik ontdekte in seizoen 5 toch wat slijtage.
Troy Maxson is een Afro-Amerikaan die in de jaren vijftig van de vorige eeuw de touwtjes aan elkaar moet knopen. Hij is vuilnisman, ex-honkballer en ex-gedetineerde. Hij wil koste wat kost een fatsoenlijk leven opbouwen met (tweede) vrouw en zonen.
De Rayburn's vormen een gerespecteerde familie. Vader en moeder drijven een hotel op een van de eilandjes in Zuid-Florida. Alles lijkt voor de wind te gaan. Hun volwassen kinderen lijken hun plekje in het leven gevonden te hebben. Tot op een dag een zoon die allang uit beeld was, thuiskomt. Dan begint een verhaal dat ik meer en meer ging zien als een bizarre versie van het verhaal van de verloren zoon.
Al of niet dankzij corona: Nederland is aan de wandel. Uitgeverij Van Oorschot speelt daar handig op in door sinds vorig jaar een serie boekjes uit te geven onder de titel ‘Terloops’. Daarin doen schrijvers verslag van de wandelingen die zij vaak dagelijks maken in hun omgeving. Zo ook Willem Jan Otten.
Toen ik dit album voor het eerst beluisterde, was ik al meteen onder de indruk van het sprankelende gitaarspel. Maar toen ik op YouTube keek, zag ik ook nog eens dat zij geen band achter zich heeft, zoals ik dacht: nee, ze speelt alles tegelijk! Hoe ze dat voor elkaar krijgt?
‘Covid-19 is slechts een amuse. De geboorte van dit virus houdt rechtstreeks verband met de manier waarop wij met onze wereld omspringen’ – ziedaar de kernzin van een viertal essays dat Ramsey Nasr, veelzijdig kunstenaar, tijdens de coronacrisis schreef. Het boek is een vlammend en zelfs meeslepend betoog dat het anders moet. Want één ding is duidelijk: de coronacrisis kan niet worden losgezien van de klimaatcrisis.
De 69-jarige Canadees Daniel Lanois heeft zijn sporen inmiddels ruim verdiend. Niet alleen als artiest, maar ook als producer van gerenommeerde artiesten als U2 en Bob Dylan. De laatste tijd bracht hij zelf veel instrumentaal werk uit, veel pedalsteel en elektronische muziek, vaak gemaakt voor films. Maar nu is hij teruggegaan naar zijn wortels.
Frits de Lange gaat dit jaar met pensioen. Dan breekt voor hem een nieuwe levensfase aan. Wat zal die hem brengen? Hoe ga je die fase in? Wat hoop je? De Lange mikt op wijsheid. Al langer wilde hij een boek over wijsheid schrijven. Nu kwam het ervan. Misschien is dat ook wijsheid: het juiste moment weten te vinden.