In de buurt van Disney Land Florida staan motels. Het contrast kan niet groter zijn. Disney biedt een sprookjeswereld. Maar de motels zijn budgetmotels waar arme Amerikanen voor een habbekrats in kunnen verblijven. In één van die motels speelt zich deze film af.
Na maanden niet naar de bioscoop te zijn geweest, moest het er wel weer een keer van komen. Ik volgde de juichende recensie van Trouw. En de keuze bleek gelukkig. Wat een prachtfilm! Ik was vooral onder de indruk van de fijngevoelige wijze waarop diepe droefenis en humor samengebracht werden.
‘House of Cards’ mag je wel ‘de serie der series’ noemen deze dagen. Ieder nieuw seizoen wordt met gretigheid bekeken. Sommigen trekken een weekend lang de gordijnen dicht, beantwoorden hun telefoon niet, om in één zucht alle afleveringen van het nieuwe seizoen te bekijken. Maar ik ontdekte in seizoen 5 toch wat slijtage.
Troy Maxson is een Afro-Amerikaan die in de jaren vijftig van de vorige eeuw de touwtjes aan elkaar moet knopen. Hij is vuilnisman, ex-honkballer en ex-gedetineerde. Hij wil koste wat kost een fatsoenlijk leven opbouwen met (tweede) vrouw en zonen.
De Rayburn's vormen een gerespecteerde familie. Vader en moeder drijven een hotel op een van de eilandjes in Zuid-Florida. Alles lijkt voor de wind te gaan. Hun volwassen kinderen lijken hun plekje in het leven gevonden te hebben. Tot op een dag een zoon die allang uit beeld was, thuiskomt. Dan begint een verhaal dat ik meer en meer ging zien als een bizarre versie van het verhaal van de verloren zoon.
Of het nu ligt aan mijn te hoge verwachtingen, gewekt door lovende recensies, of dat de recensenten elkaar alleen maar na blijken te praten: opnieuw werd ik teleurgesteld in een alom bejubelde film. ‘Opnieuw’ zeg ik, want ik had het al eerder dit jaar met ‘Birdman’. Dit keer met ‘Carol’, het verhaal over een lesbische relatie in de jaren vijftig.
Kate en Geoff Mercer zijn 45 jaar getrouwd. Ze zullen een feest geven. De film brengt de week daaraan voorafgaand in beeld. Het verleden van Geoff werpt gedurende die week een steeds zwaardere schaduw over het komende feest. De aanleiding is een brief.
Schaamte en mededogen – ze vochten in mij om voorrang. Ik keek naar de film ‘Amy’. Ik werd voyeur in haar leven. Het is door de vorm van de documentaire. Ze bestaat uit filmfragmenten van vrienden, familieleden én journalisten, die schaamteloos de onttakeling van zangeres Amy Winehouse in beeld brengen. Zonder verweer van de persoon in kwestie.
Muscle Shoals - de meeste mensen zullen er nog nooit van gehoord hebben. Het is dan ook maar een kleine plaats op de grens van de staat Alabama. Maar hier staan twee studio's waar muziekgeschiedenis werd geschreven. Twee jaar geleden verscheen er een documentaire over de geschiedenis van deze studio's.
Eén verhaal, maar dan twee keer verfilmd vanuit het perspectief van elk van de twee hoofdrolspelers – dat is de filmische vondst van Ned Benson die een prachtig tweeluik heeft opgeleverd. Ik las destijds de recensies, miste desondanks de film(s) in de bioscoop, maar leve ‘On Demand’! Deze week zag ik ze op twee achtereenvolgende avonden op mijn eigen tv.
Ik had eerlijk gezegd nog nooit iets van Sarah Siskind beluisterd. Maar ik las een lovende bespreking van haar nieuwste album in (het meer dan voortreffelijke muziekblad) ‘Heaven’. Dus meteen op zoek. Het duurde even voordat ik het album in huis had (via Amazon Duitsland), maar het was het wachten waard. Wat een heerlijk album!
‘Als ik kon geloven dat op de barricades klimmen het lot van de mens ook maar een piepklein beetje zou verbeteren, zou ik het doen.’ Maar Joan Didion is geen wereldverbeteraar. Ze is wel een scherp waarnemer. De essays van haar hand die nu in het Nederlands zijn vertaald, zijn genadeloze waarnemingen en analyses die – en dat is de rode draad – het op dat moment geldende verhaal durven tegenspreken.
Ray LaMontagne is een duizendpoot. Op zijn nieuwste album tekent hij niet alleen voor de bespeling van alle instrumenten, maar ook nog voor de productie, de techniek en de mix. O ja, en alle songs zijn natuurlijk van zijn hand. Een vakman, die LaMontagne.
Marjoleine de Vos is dichteres en redacteur bij NRC. Ze heeft de stad Amsterdam verlaten voor een dorpje in Noord-Groningen. Vrienden vragen zich af wat ze daar in vredesnaam doet. Wel, ze leest al wandelend het landschap, zo luidt een van haar antwoorden.
Wat moet er nog gezegd worden over het nieuwste album van Bob Dylan? Meteen al bij verschijnen brak er een dam door van uitermate lovende recensies. ‘Dylan at his lyrical best’ (The Guardian). ‘Bob Dylan Still Bristles on ‘Rough and Rowdy Ways’’ (The New York Times). ‘Precies de juiste plaat voor dit moment’ (Het Parool). ‘De nieuwe Bob Dylan is een traag, woordrijk en verslavend meesterwerk’ (NRC).