Troy Maxson is een Afro-Amerikaan die in de jaren vijftig van de vorige eeuw de touwtjes aan elkaar moet knopen. Hij is vuilnisman, ex-honkballer en ex-gedetineerde. Hij wil koste wat kost een fatsoenlijk leven opbouwen met (tweede) vrouw en zonen.
De Rayburn's vormen een gerespecteerde familie. Vader en moeder drijven een hotel op een van de eilandjes in Zuid-Florida. Alles lijkt voor de wind te gaan. Hun volwassen kinderen lijken hun plekje in het leven gevonden te hebben. Tot op een dag een zoon die allang uit beeld was, thuiskomt. Dan begint een verhaal dat ik meer en meer ging zien als een bizarre versie van het verhaal van de verloren zoon.
Of het nu ligt aan mijn te hoge verwachtingen, gewekt door lovende recensies, of dat de recensenten elkaar alleen maar na blijken te praten: opnieuw werd ik teleurgesteld in een alom bejubelde film. ‘Opnieuw’ zeg ik, want ik had het al eerder dit jaar met ‘Birdman’. Dit keer met ‘Carol’, het verhaal over een lesbische relatie in de jaren vijftig.
Kate en Geoff Mercer zijn 45 jaar getrouwd. Ze zullen een feest geven. De film brengt de week daaraan voorafgaand in beeld. Het verleden van Geoff werpt gedurende die week een steeds zwaardere schaduw over het komende feest. De aanleiding is een brief.
Schaamte en mededogen – ze vochten in mij om voorrang. Ik keek naar de film ‘Amy’. Ik werd voyeur in haar leven. Het is door de vorm van de documentaire. Ze bestaat uit filmfragmenten van vrienden, familieleden én journalisten, die schaamteloos de onttakeling van zangeres Amy Winehouse in beeld brengen. Zonder verweer van de persoon in kwestie.
Muscle Shoals - de meeste mensen zullen er nog nooit van gehoord hebben. Het is dan ook maar een kleine plaats op de grens van de staat Alabama. Maar hier staan twee studio's waar muziekgeschiedenis werd geschreven. Twee jaar geleden verscheen er een documentaire over de geschiedenis van deze studio's.
Eén verhaal, maar dan twee keer verfilmd vanuit het perspectief van elk van de twee hoofdrolspelers – dat is de filmische vondst van Ned Benson die een prachtig tweeluik heeft opgeleverd. Ik las destijds de recensies, miste desondanks de film(s) in de bioscoop, maar leve ‘On Demand’! Deze week zag ik ze op twee achtereenvolgende avonden op mijn eigen tv.
Riggan Thomson is een acteur wiens carrière in het slop is geraakt. Ooit werd hij bekend in een serie films getiteld 'Birdman', een fantasy-verhaal waarin hij een cartoonachtige rol speelde. Maar nu wil hij zich waarmaken als serieus acteur in een toneelstuk op Broadway. Daarbij krijgt hij te maken met een aantal forse tegenkrachten.
Ik heb het boek van Franca Treur niet gelezen. Dat kan een voordeel zijn als je de verfilming bekijkt. Maar de film heeft mijn belangstelling voor het boek wel gewekt. Wat een leuk verhaal! 'Leuk' - dat woord wordt niet vaak gebruikt als een orthodox-christelijk milieu het onderwerp van een boek of film is. Maar in dit geval is het passend.
John Barton, Bijbelgeleerde en priester in de Anglicaanse kerk, schreef een dik en doorwrocht boek over de Bijbel. Het biedt een breed overzicht van de stand van de Bijbelwetenschap en de geschiedenis van het Bijbelgebruik. Wie het boek uitheeft, heeft niet alleen duizelingwekkende tocht gemaakt door en met de Bijbel, maar is meteen bijgepraat over het Boek der boeken.
Het nieuwste album van de 76-jarige Bill Fay wordt alom bejubeld. Maar na luisteren en opnieuw beluisteren houd ik zelf toch wat twijfels. Ik hoor wel de uiterst kwetsbare muziek en daar houd ik normaal erg van, maar dit album pakt me maar af en toe.
Voor de tweede keer in korte tijd las ik een boek van een niet-gelovige auteur dat eindigt bij de Bergrede van Jezus. Na Rutger Bregman in zijn ‘De meeste mensen deugen’ laat ook een van onze beste essayisten, Bas Heijne, zijn nieuwste boek uitlopen op spreuken uit de Bergrede. Zijn ‘Mens/onmens’ komt uit bij het zelfverlies dat Jezus predikte – in de ogen van Heijne een baken in deze verwarrende tijden.
Jakub Zytecki – ik had nog nooit van hem gehoord, maar ik kwam zijn naam tegen in een blad voor gitaristen. En omdat ik elk jaar op deze plek minstens één keer een virtuoos gitarist wil bespreken, ging ik op zoek naar een album van hem. Niet te krijgen in Nederland. Dan maar een keer alleen Spotify. Het bleek de moeite waard.
Dirk de Wachter is een populair spreker en schrijver. Hij verbaast zich er zelf over: wat hij zegt, is toch niet zo nieuw? Dat is het ook niet. Maar kennelijk zijn we onderweg iets verloren wat hij weer vanonder het stof vandaan haalt. Zijn boodschap: geluk is niet maakbaar, accepteer dat het leven barsten kent.