Eén verhaal, maar dan twee keer verfilmd vanuit het perspectief van elk van de twee hoofdrolspelers – dat is de filmische vondst van Ned Benson die een prachtig tweeluik heeft opgeleverd. Ik las destijds de recensies, miste desondanks de film(s) in de bioscoop, maar leve ‘On Demand’! Deze week zag ik ze op twee achtereenvolgende avonden op mijn eigen tv.
Riggan Thomson is een acteur wiens carrière in het slop is geraakt. Ooit werd hij bekend in een serie films getiteld 'Birdman', een fantasy-verhaal waarin hij een cartoonachtige rol speelde. Maar nu wil hij zich waarmaken als serieus acteur in een toneelstuk op Broadway. Daarbij krijgt hij te maken met een aantal forse tegenkrachten.
Ik heb het boek van Franca Treur niet gelezen. Dat kan een voordeel zijn als je de verfilming bekijkt. Maar de film heeft mijn belangstelling voor het boek wel gewekt. Wat een leuk verhaal! 'Leuk' - dat woord wordt niet vaak gebruikt als een orthodox-christelijk milieu het onderwerp van een boek of film is. Maar in dit geval is het passend.
Mijn Noors is niet al te best maar in ‘Vaer sterk, min sjel’ zie ik nog wel de woorden ‘Wees sterk, mijn ziel’. Een religieus lied, zo schatte ik in. Maar kan dat wel kloppen: op een jazz album? Het bleek te kloppen. En het is niet het eerste kerkelijk gezang dat het Tord Gustavsen Trio bewerkt. Al blijft het wel een uitzondering. Maar mijn nieuwsgierigheid was gewekt.
Het is de negentiende eeuw. Jannetje van Veldhuizen is dienstmeid bij een predikant in Fijnaart. Aan de andere kant van het land, in het Groningse Bierum, woont de weduwe Bouwke Stuivinga. Ze zijn de hoofdpersonen van een indrukwekkende familiegeschiedenis. Hoe hun paden zich zullen kruisen, vormt de verhaallijn van dit boek.
Het moderne leven is ongevoelig geworden voor het niet te bevatten mysterie van ons bestaan – ziedaar de grondtoon van het boek van Jan Warndorff. Een religieuze grondtoon, zou je misschien zeggen. Maar het is geen religieus boek. Warndorff richt zijn pijlen op het westerse, zich superieur achtende denken dat óók gevoed werd door het christendom. Al is daarmee niet alles over religie of spiritualiteit gezegd.
Andrew Bird heeft al een indrukwekkende staat van dienst, zo merkte ik. Ja, ‘merkte ik’, want ik moet bekennen dat ik zijn werk nauwelijks kende. Na zijn nieuwste album beluisterde ik ook vorige albums en hoorde dat hij al lange tijd vele registers bespeelt: een mix van folk, jazz, pop en Arabische klanken. Zo ook op dit album.
Muziek als een open wond – dat klinkt niet aantrekkelijk. Nog minder wanneer je weet dat muziek hier slechts achtergrond is van gesproken woord. Toch kom ik superlatieven tekort om het album ‘Seven Psalms’ van Nick Cave te duiden. Ik doe een poging: deze psalmen horen bij het Derde Testament.