T. Bone Burnett is een eigenzinnig man. Hij is een veel gevraagd producer, die albums net dat beetje meer weet te geven. Zo was hij onlangs betrokken bij de laatste cd van Ilse DeLange. Het werd een van haar beste. Maar Burnett maak ook zelf albums. Daarop kleurt hij graag buiten de lijntjes. Maar op zijn nieuwste werk gaat hij daarbij wel erg ver.
Wat hebben Bonhoeffer en popmuziek met elkaar te maken? Niets, zou je zeggen. Het zou zelfs kunnen vloeken. En toch werden ze geslaagd bij elkaar gebracht door de ‘Sunshine Cleaners’, een Nederlandse groep, die de gevangenisgedichten van Bonhoeffer hertaalden en op (folk/americana-)muziek hebben gezet.
Ik moet eerlijk bekennen: dit album is mijn eerste kennismaking met 'Over The Rhine'. Schandalig natuurlijk, maar al hoorde ik anderen over de band roemen, ik beluisterde nooit meer dan een fragment. Hoe me dit album dan bevallen is? Wel, ik werd in eerste instantie niet echt overtuigd. Daarom komt de luisterervaring die je nu leest ook niet vers van de pers.
‘The Tallest Man On Earth’ is de artiestennaam van de Zweedse singer-songwriter Kristian Matsson. Hij maakte al vier veelgeprezen albums. De vijfde is er niet minder om. De vergelijking met Bob Dylan begint zo langzamerhand een cliché te worden.
Na drie prachtige albums verliet Rostam Batmanglij de New Yorkse band Vampire Weekend. Co-writer van hun songs Ezra Koenig moest het nu alleen doen. Veel volgers van de band hielden hun hart vast: de kwaliteit zou nu vast duikelen. Maar niets is minder waar, zo blijkt nu na het verschijnen van ‘Father Of the Bride’. Wat een magistraal album!
Bruce Hornsby timmert al lang aan de weg. Het meest bekend is hij van de hitsingle ‘The Way It Is’, van zijn debuutalbum uit 1986. Maar sindsdien heeft hij niet stilgezeten. Zijn carrière kent een gestage ontwikkeling in muzikaal meesterschap. Met als voorlopig hoogtepunt zijn nieuwste album. Dit is smullen!
Hij zei het zelf al tijdens een optreden in Walhalla, Rotterdam: ‘Op het album zelf klinkt het voller, want met alleen een gitaar blijft het wat iel.’ Hij is beginnend artiest, stond in het voorprogramma van Nicole Atkins en kan zich financieel niet veroorloven een band mee naar Europa te nemen. Maar inderdaad, hoeveel kleurrijker klinkt het op de cd!
Je moet maar durven: het beroemde gedicht van Dylan Thomas ‘And Death Shall Have No Dominion’ op muziek zetten en er je album mee openen. Paul Kelly maakt dan wat mij betreft ook meteen een uitglijder. Maar het zet gelukkig niet de toon van de rest van de cd.
Ze is jong, maar heeft al een bewogen leven achter zich, barst van de energie, is virtuoos gitariste, beheerst vele stijlen en vormt in haar eentje een hele groep. Een one-woman-band dus. Ze heet Tash Sultana en al gaat de vergelijking ook wat mank: ik moet telkens denken aan Jimi Hendrix.
Laura Gibson is niet het zonnetje in huis. Zeker niet op haar laatste album. De teksten gaan over verlies, eenzaamheid en moedeloosheid. Maar zoals Gerard Reve al zei: ‘Ik ben misschien wel depressief, maar ik maak er muziek bij.’ En dat doet Gibson ook en hoe! Haar stem en melodieën zijn van grote schoonheid.
‘Peakey Blinders’ is een mateloos populaire Netflix-serie. Er zijn kledinglijnen, gebaseerdop de serie. En in Birmingham, de stad waar de serie speelt, komen meer toeristen dan ooit. Er is nu een vijfde seizoen. Het zal niet het laatste zijn, zo blijkt uit het open einde. En gelukkig maar. Want het smaakt naar meer. Al is - het moet gezegd - het geweld soms buitensporig. Het is maar dat je het weet.
Volkskrant-journalist Fokke Obbema kreeg in 2017 in zijn slaap een hartstilstand. Gelukkig was zijn vrouw wakker. Zij belde onmiddellijk 112. De mevrouw die zij aan de lijn kreeg, gaf aanwijzingen bij het reanimeren. Ondertussen waren de hulpdiensten al uitgerukt. Obbema overleefde. Maar in het verwerkingsproces daarna drong de vraag naar de zin van het leven zich aan hem op. Hij besloot anderen de vraag ook voor te leggen. Het resulteerde in een mooie serie interviews die nu gebundeld zijn.
De beschaving is slechts een vernislaagje: schrap het weg en het kwaad dat in mensen huist, wordt zichtbaar. Het is deze alomtegenwoordige veronderstelling waarop Ruther Bregman zijn pijlen richt. Hij bepleit een compleet tegenovergestelde positie: de meeste mensen deugen. Maar ook na lezing van zijn boek, weet ik dat niet zo zeker. Al werd ik wel meegesleept door zijn overtuigingskracht.
De Amerikaanse dichter Walt Whitman (1819-1892) is het bekendst vanwege zijn uitbundige en monumentale bundel ‘Leaves of Grass’. Maar Whitman schreef in 1882 ook memoires die een andere kant van hem laten zien. Het boek verschijnt nu voor het eerst in een Nederlandse vertaling.
Wie veel heeft gelezen, is verwend. Er moet veel gebeuren, wil je nog verrast worden. Ik wil niet blasé klinken, maar ik word zelden meer verrast door een Nederlandse roman. Zelfs sterschrijver Grunberg kan mij niet bekoren. Enthousiast werd ik nog wel van Tommy Wieringa. Maar hij heeft bij mij een concurrent gekregen: Sander Kollaard. De nieuwe Bernlef is opgestaan.