Wat hebben Bonhoeffer en popmuziek met elkaar te maken? Niets, zou je zeggen. Het zou zelfs kunnen vloeken. En toch werden ze geslaagd bij elkaar gebracht door de ‘Sunshine Cleaners’, een Nederlandse groep, die de gevangenisgedichten van Bonhoeffer hertaalden en op (folk/americana-)muziek hebben gezet.
Ik moet eerlijk bekennen: dit album is mijn eerste kennismaking met 'Over The Rhine'. Schandalig natuurlijk, maar al hoorde ik anderen over de band roemen, ik beluisterde nooit meer dan een fragment. Hoe me dit album dan bevallen is? Wel, ik werd in eerste instantie niet echt overtuigd. Daarom komt de luisterervaring die je nu leest ook niet vers van de pers.
‘The Tallest Man On Earth’ is de artiestennaam van de Zweedse singer-songwriter Kristian Matsson. Hij maakte al vier veelgeprezen albums. De vijfde is er niet minder om. De vergelijking met Bob Dylan begint zo langzamerhand een cliché te worden.
Na drie prachtige albums verliet Rostam Batmanglij de New Yorkse band Vampire Weekend. Co-writer van hun songs Ezra Koenig moest het nu alleen doen. Veel volgers van de band hielden hun hart vast: de kwaliteit zou nu vast duikelen. Maar niets is minder waar, zo blijkt nu na het verschijnen van ‘Father Of the Bride’. Wat een magistraal album!
Bruce Hornsby timmert al lang aan de weg. Het meest bekend is hij van de hitsingle ‘The Way It Is’, van zijn debuutalbum uit 1986. Maar sindsdien heeft hij niet stilgezeten. Zijn carrière kent een gestage ontwikkeling in muzikaal meesterschap. Met als voorlopig hoogtepunt zijn nieuwste album. Dit is smullen!
Hij zei het zelf al tijdens een optreden in Walhalla, Rotterdam: ‘Op het album zelf klinkt het voller, want met alleen een gitaar blijft het wat iel.’ Hij is beginnend artiest, stond in het voorprogramma van Nicole Atkins en kan zich financieel niet veroorloven een band mee naar Europa te nemen. Maar inderdaad, hoeveel kleurrijker klinkt het op de cd!
Je moet maar durven: het beroemde gedicht van Dylan Thomas ‘And Death Shall Have No Dominion’ op muziek zetten en er je album mee openen. Paul Kelly maakt dan wat mij betreft ook meteen een uitglijder. Maar het zet gelukkig niet de toon van de rest van de cd.
Ze is jong, maar heeft al een bewogen leven achter zich, barst van de energie, is virtuoos gitariste, beheerst vele stijlen en vormt in haar eentje een hele groep. Een one-woman-band dus. Ze heet Tash Sultana en al gaat de vergelijking ook wat mank: ik moet telkens denken aan Jimi Hendrix.
Laura Gibson is niet het zonnetje in huis. Zeker niet op haar laatste album. De teksten gaan over verlies, eenzaamheid en moedeloosheid. Maar zoals Gerard Reve al zei: ‘Ik ben misschien wel depressief, maar ik maak er muziek bij.’ En dat doet Gibson ook en hoe! Haar stem en melodieën zijn van grote schoonheid.
De tijd dat Mark Knopfler de wereld verraste met zijn betoverende gitaarspel, is allang voorbij. Met zijn band Dire Straits vernieuwde hij de popmuziek. Vernieuwend is hij niet meer. Maar dat hij nog steeds van vele markten thuis is, bewijst hij met zijn nieuwe album. Wat een diversiteit!
De Amerikaanse dichter Walt Whitman (1819-1892) is het bekendst vanwege zijn uitbundige en monumentale bundel ‘Leaves of Grass’. Maar Whitman schreef in 1882 ook memoires die een andere kant van hem laten zien. Het boek verschijnt nu voor het eerst in een Nederlandse vertaling.
Wie veel heeft gelezen, is verwend. Er moet veel gebeuren, wil je nog verrast worden. Ik wil niet blasé klinken, maar ik word zelden meer verrast door een Nederlandse roman. Zelfs sterschrijver Grunberg kan mij niet bekoren. Enthousiast werd ik nog wel van Tommy Wieringa. Maar hij heeft bij mij een concurrent gekregen: Sander Kollaard. De nieuwe Bernlef is opgestaan.
Soms laat je je weleens een boek aanraden. Dat kan tot aangename verrassingen leiden. Maar ook het omgekeerde komt voor. Zo was Wim Boevink in zijn 'Klein Verslag' in dagblad Trouw dagenlang lyrisch over de Australische Gerald Murnane, en met name over diens boek ‘Border Districs’. Maar bij mij wilde er maar geen vonk overspringen.
Hoe breng je rouw die altijd rauw is overtuigend in beeld? De makers van ‘Afterlife’ hebben gekozen voor een tragikomische manier. In de Netflix-serie kruipt acteur en comedian Ricky Gervais op indrukwekkende wijze in de huid van de treurende dorpsjournalist Tony.
Ecologie staat hoog op de maatschappelijke agenda. Maar niet op die van de Nederlandse theologie. Trees van Montfoort voorziet in die leemte met een prachtig boek, dat laat zien dat in het buitenland de groene theologie springlevend is - met name onder vrouwen.