De beroemde pianist Keith Jarrett kreeg in 2018 twee beroertes en zal daardoor nooit meer kunnen spelen. Het moet voor de man een ramp zijn, want hij leverde jaar na jaar album na album af. En of het nu ging om ‘standards’, klassiek, religieus of blues, Jarrett toonde zich een meester in alle stijlen. Aan de stroom albums zal nu langzamerhand een einde komen, al verscheen gelukkig nog een opname van een concert in Boedapest in 2016.
Bruce Hornsby had ooit een hit met ‘The Way It Is’, waaraan hij zijn bekendheid te danken heeft. Maar dat hij zich sinds die tijd ontwikkeld heeft tot een interessant, want zeer veelzijdig musicus, is minder bekend. Hij maakte op mij al indruk met zijn vorige album ‘Absolute Zero’, maar zijn nieuwe cd bevestigde mij in mijn opvatting.
Het werk van Bob Dylan is al ontelbare malen gecoverd. Emma Swift bewijst met een nieuw album vol Dylan-covers dat de zeggingskracht van zijn oeuvre ook voor een jongere generatie zeker niet is uitgewerkt. Integendeel, de songs van 'His Bobness' klinken uit haar gouden strotje frisser dan ooit.
Bill Frisell is sinds jaar en dag toongevend jazz-gitarist. Maar hij laat zich graag betrekkingen bij projecten van anderen, waarbij laat hij zien dat hij ook buiten de jazz-lijntjes verdienstelijk kan kleuren. Maar het solowerk blijft zijn core-business. En zijn nieuwste album mag er zijn.
Ik had eerlijk gezegd nog nooit iets van Sarah Siskind beluisterd. Maar ik las een lovende bespreking van haar nieuwste album in (het meer dan voortreffelijke muziekblad) ‘Heaven’. Dus meteen op zoek. Het duurde even voordat ik het album in huis had (via Amazon Duitsland), maar het was het wachten waard. Wat een heerlijk album!
Ray LaMontagne is een duizendpoot. Op zijn nieuwste album tekent hij niet alleen voor de bespeling van alle instrumenten, maar ook nog voor de productie, de techniek en de mix. O ja, en alle songs zijn natuurlijk van zijn hand. Een vakman, die LaMontagne.
Wat moet er nog gezegd worden over het nieuwste album van Bob Dylan? Meteen al bij verschijnen brak er een dam door van uitermate lovende recensies. ‘Dylan at his lyrical best’ (The Guardian). ‘Bob Dylan Still Bristles on ‘Rough and Rowdy Ways’’ (The New York Times). ‘Precies de juiste plaat voor dit moment’ (Het Parool). ‘De nieuwe Bob Dylan is een traag, woordrijk en verslavend meesterwerk’ (NRC).
Al meteen vanaf de eerste seconden is het duidelijk: dit wordt een rockalbum. Stevig en pakkend gitaarwerk van Stuart Mathis en Williams zelf bepalen de toon. Ze is van vele markten thuis, Lucinda. Lag de nadruk in haar werk lange tijd op folk en country, haar muziek is in de loop der tijd wat ruiger geworden. Maar of het altijd beter wordt? Ik twijfel.
Ik ben natuurlijk bevooroordeeld, ik geef het onmiddellijk toe. Als fan van de meest interessante band van Nederland was ik er natuurlijk als de kippen bij om dit eerste soloalbum van Rowwen Hezes leadzanger Jack Poels te proeven. En ik werd niet teleurgesteld. Wat een prachtige songs!
Toegegeven: ik schafte het album aan omdat het een tip was van muziekmagazine ‘Heaven’. Maar eerlijk gezegd viel hij mij aanvankelijk tegen. Toch blijkt de aanschaf van een album ook in zo’n geval een meerwaarde te hebben. Ik bleef hem draaien. Je hebt er tenslotte wat voor betaald.
Tom Wright is een vooraanstaand Anglicaans Bijbelgeleerde van wie boek na boek verschijnt. Vooral over het Nieuwe Testament, zijn vakgebied. Maar nu heeft hij zich gewaagd aan een wel zeer actueel thema: dat van corona. Hoe moeten wij de huidige pandemie zien in het licht van God?
In deze tijden zit op bioscoopbezoek ook een flinke rem. Gelukkig hebben we Netflix nog. De streamingsdienst zorgt niet alleen voor een nooit opdrogende stroom series, maar produceert ook films die er mogen zijn. Dit is er zo één. Een prachtig sociaal drama.
Tomáš Halík is inmiddels een toonaangevend theoloog in de wereld. Ook in Nederland verschenen vertalingen van zijn boeken. Geen wonder dat er nu een autobiografie op de markt is gekomen. Halík biedt door het vertellen van zijn levensgeschiedenis een nog beter inkijk in (het ontstaan van) zijn ideeën.
Noem eens een stad die bepalend is geweest voor de popmuziek. Londen? Liverpool? New York? Los Angeles? Of het kleine Muscle Shoals? Ach, je weet vast wel door de titel van deze leesbespreking dat het hier gaat om Berlijn. Het is niet de stad waar de meeste mensen aan denken als het gaat om revoluties in de popmuziek. Maar Leo Blokhuis laat in zijn nieuwe boek zien dat dit onterecht is.
Nu eens een keer géén lovende bespreking, maar iets waar we allemaal, denk ik, weleens tegenaan lopen: het tegendeel van ‘binge watching’ – het NIET afkijken van een film of serie op tv, Netflix of HBO. In mijn geval: bij een overdosis geweld.