Vorig jaar verongelukte de zoon van Nick Cave. Hij viel van een rots en overleed. Dan verwacht je al dat een nieuwe cd van de popzanger daarvan doordrenkt zal zijn. En alleen al de eerste zin smijt je deze tragedie midden in het gezicht: ‘You fell from the sky / Crash landed in a field / Near the river Adur’. En dan is al duidelijk: dit wordt een donker album.
Wie mijn luisterervaringen een beetje volgt, weet dat ik een liefhebber ben van Americana. Maar die hoef je soms niet ver te zoeken. Ook in Nederland kun je daarvoor terecht. Daar heet het bijvoorbeeld 'Ericana'. En dan heb ik het over Daniël Lohues die in Erica woont. Zijn nieuwste album heet 'Aosem'. Je herkent er meteen het Engelse 'Awesome' in.
Beoordelingen op muzieksites en in muziekbladen kunnen nog weleens verschillen. Vorig jaar werd 'Sermon on the Rocks' van Josh Ritter in het blad 'Heaven' afgebrand, terwijl ik het een steengoed album vond. Zo vergaat het ook het album van The Avett Brothers 'True Sadness'. Twee gerenommeerde muzieksites geven een totaal verschillende beoordeling.
Ik zag ze in april in het Witte Kerkje van Terheijden. Een unieke locatie. Een man of vijftig op kerkstoelen en de muzikanten voor de preekstoel. Dichter bij artiesten kun je niet komen. Bezoekers zagen vóór het concert het echtpaar JT Nero en Allison Russell, die samen de Birds of Chicago vormen, nog ronddrentelen met hun dochtertje.
OK: ik ben een fanatieke Paul Simon-fan. Maar ik vind ook weer niet alles goed wat mijn held maakt. Het album ‘Surprise’ dat hij in 2006 in samenwerking met Brian Eno maakt, vond ik niet sterk. En de cd die erna kwam (‘So beautiful Or So What’) vond in mijn ogen weliswaar meer genade, maar kreeg mij ook niet op de banken. Maar ‘Stranger To Stranger’….meesterlijk!
Wat een album! Twee jaar geleden verraste Simpson met zijn 'Metamodern Sounds in Country Music'. Maar de man vernieuwt zich alweer. Daar moet de geboorte van zijn zoon zeker mee te maken hebben. Het hele album staat namelijk in het teken van deze 'Pollywog'.
Martha en Lucy Wainwright zijn dochters van dezelfde vader: Loudon Wainwright III. Hij is een bekend artiest en heeft kennelijk veel van zijn gaven aan zijn kinderen meegegeven, want behalve de gezusters is ook hun (half)broer Rufus een bekend musicus. Voeg daar nog eens aan toe dat Martha de dochter is van Kate McGarricle, en het kan niet anders of er moet muziek in de familie zitten.
Lucinda Williams maakte nog maar twee jaar geleden indruk met haar album 'Down where the spirit meets the bone', en nu al is er een opvolger. En minstens zo uitgebreid én overtuigend. Veertien songs staan er op dit album, reden waarom er zelfs van de cd-versie een dubbelalbum van gemaakt moest worden.
Wat een plaat! En wat een timing! Een paar dagen na het verschijnen van 'Blackstar' overleed David Bowie. En wat nog maar weinigen tot dan toe gezien hadden: het bleek een album te zijn waarop Bowie preludeert op zijn dood. Zo maakte de kameleontische artiest zelfs van zijn dood nog een kunstwerk.
Dat Dave Gahan niet vies is van stevige vleug religie in zijn muziek bewees hij in het verleden al met de groep Depeche Mode. Nu hij een (tijdelijk?) verbond is aangegaan met het duo van 'Soulsavers' lijkt dat alleen maar weer eens extra bevestigd te worden. Hun eerste coproductie (‘The Light the Dead See’) was daarvan al een illustratie, maar de opvolger onderstreept het nog eens: religie is de rode draad.
Kan een mens opknappen van poëzie? Elke liefhebber van gedichten zal die vraag met een juichend ‘ja’ beantwoorden. Maar wie niet vertrouwd is met gedichten, zou dit boek eens moeten lezen. Met zes afdelingen in zijn ‘apotheek’ biedt Philip Huff voor elke kwaal of tekort in het leven een ‘medicijn’.
Willem Jan Otten maakte een zorgelijke periode in zijn leven mee: hij werd ziek. Dat is althans af te leiden uit menig gedicht in zijn nieuwe bundel. Zijn leven stond (staat?) zelfs op het spel. De zorgen en angsten die daarmee gepaard gaan, bepaalden de toon van deze bundel.
De roman ‘Lied van de profeet’ won in 2023 de prestigieuze Booker Prize. Dat moet dus een goed boek zijn, dacht ik. Toch had ik wisselende leeservaringen. Maar gaandeweg moest ik me gewonnen geven: een bijzondere roman.
Kanafani’s meest bekende boek verscheen al in 1963, maar het is (helaas) nog steeds verrassend actueel. Niet alleen omdat de hoofdpersonen Palestijnen zijn, maar ook omdat het verhaal een op een nog steeds het verhaal is van illegale immigranten uit tal van landen.
Twee ex-geliefden die elkaar bij toeval weer tegenkomen: het is een veelgebruikt thema in boeken en films. Ook in deze film draait het hier om. Hij, Mattieu, een bekend acteur; zij, Alice, een vrouw die zich teruggetrokken heeft in een dorpje aan de kust van Bretagne. De titel ('Naseizoen)' slaat op de periode in hun leven en het jaargetijde waarin de ontmoeting plaatsvindt, vijftien jaar nadat ze uit elkaar gingen.