Ik zag ze in april in het Witte Kerkje van Terheijden. Een unieke locatie. Een man of vijftig op kerkstoelen en de muzikanten voor de preekstoel. Dichter bij artiesten kun je niet komen. Bezoekers zagen vóór het concert het echtpaar JT Nero en Allison Russell, die samen de Birds of Chicago vormen, nog ronddrentelen met hun dochtertje.
OK: ik ben een fanatieke Paul Simon-fan. Maar ik vind ook weer niet alles goed wat mijn held maakt. Het album ‘Surprise’ dat hij in 2006 in samenwerking met Brian Eno maakt, vond ik niet sterk. En de cd die erna kwam (‘So beautiful Or So What’) vond in mijn ogen weliswaar meer genade, maar kreeg mij ook niet op de banken. Maar ‘Stranger To Stranger’….meesterlijk!
Wat een album! Twee jaar geleden verraste Simpson met zijn 'Metamodern Sounds in Country Music'. Maar de man vernieuwt zich alweer. Daar moet de geboorte van zijn zoon zeker mee te maken hebben. Het hele album staat namelijk in het teken van deze 'Pollywog'.
Martha en Lucy Wainwright zijn dochters van dezelfde vader: Loudon Wainwright III. Hij is een bekend artiest en heeft kennelijk veel van zijn gaven aan zijn kinderen meegegeven, want behalve de gezusters is ook hun (half)broer Rufus een bekend musicus. Voeg daar nog eens aan toe dat Martha de dochter is van Kate McGarricle, en het kan niet anders of er moet muziek in de familie zitten.
Lucinda Williams maakte nog maar twee jaar geleden indruk met haar album 'Down where the spirit meets the bone', en nu al is er een opvolger. En minstens zo uitgebreid én overtuigend. Veertien songs staan er op dit album, reden waarom er zelfs van de cd-versie een dubbelalbum van gemaakt moest worden.
Wat een plaat! En wat een timing! Een paar dagen na het verschijnen van 'Blackstar' overleed David Bowie. En wat nog maar weinigen tot dan toe gezien hadden: het bleek een album te zijn waarop Bowie preludeert op zijn dood. Zo maakte de kameleontische artiest zelfs van zijn dood nog een kunstwerk.
Dat Dave Gahan niet vies is van stevige vleug religie in zijn muziek bewees hij in het verleden al met de groep Depeche Mode. Nu hij een (tijdelijk?) verbond is aangegaan met het duo van 'Soulsavers' lijkt dat alleen maar weer eens extra bevestigd te worden. Hun eerste coproductie (‘The Light the Dead See’) was daarvan al een illustratie, maar de opvolger onderstreept het nog eens: religie is de rode draad.
Het album lag al maanden klaar om te bespreken. Maar je kent het: druk, druk, druk. Maar voor het eind van het jaar moest ik de mij zelf opgelegde schuld vereffenen. Want het album van Gretchen Peters is dat meer dan waard. Wat een plaat!
De vergelijking is al meer gemaakt: de stem van Guy Garvey lijkt sterk op die van Peter Gabriel. De voorman van de groep Elbow heeft hetzelfde donkere, fluwelen wat hese stemgeluid. Dat valt des te meer op in dit solo-project. Zou het toeval zijn dat dit album deels opgenomen werd in Gabriel’s studio?
Josh Ritter is muzikant én schilder. En zijn muziek is net zo veelkleurig als zijn schilderijen. Dat bewijst hij weer eens op zijn nieuwste cd getiteld ‘Sermon on the Rocks’. Stevige rock wordt afgewisseld met ingetogen werk. Uit zijn koker komt net zo gemakkelijk een country-ballad die doet denken aan de jaren vijftig (‘My Man On a Horse’) als een mysterieus gitaarlied (‘Seeing Me 'Round’). Het geheel is een mix van rock, folk en country.
Kanafani’s meest bekende boek verscheen al in 1963, maar het is (helaas) nog steeds verrassend actueel. Niet alleen omdat de hoofdpersonen Palestijnen zijn, maar ook omdat het verhaal een op een nog steeds het verhaal is van illegale immigranten uit tal van landen.
Twee ex-geliefden die elkaar bij toeval weer tegenkomen: het is een veelgebruikt thema in boeken en films. Ook in deze film draait het hier om. Hij, Mattieu, een bekend acteur; zij, Alice, een vrouw die zich teruggetrokken heeft in een dorpje aan de kust van Bretagne. De titel ('Naseizoen)' slaat op de periode in hun leven en het jaargetijde waarin de ontmoeting plaatsvindt, vijftien jaar nadat ze uit elkaar gingen.
Toen zijn moeder in 1996 zeventig werd, ging schrijver Bart Moeyaart met haar drie dagen naar Parijs. De herinneringen aan die reis vormen de ruggengraat van het boek waaromheen Moeyaart min of meer een autobiografie schrijft. In die autobiografie speelt een ander belangrijk thema: zijn coming out als homo tegen de achtergrond van het gezin waar hij uit komt.
Als een kunstenaar spreekt over het geloof, spits ik mijn oren. Als een kunstenaar pósitief spreekt over geloof, spits ik mijn oren nog meer. Maar als een kunstenaar zelf een theologie schrijft, heeft hij in mij een meer dan geïnteresseerde lezer. Zo begon ik aan het boek van de New Yorkse kunstenaar Makoto Fujimura: gretig.
De meeste mensen kennen Joseph Roth van romans en verhalen. Dat hij ook journalist was, is minder bekend. Het was in zijn jonge jaren toen de wereld nog nagistte van de Eerste Wereldoorlog. Met name de kaart van Midden-Europa veranderde per jaar.