T. Bone Burnett is een eigenzinnig man. Hij is een veel gevraagd producer, die albums net dat beetje meer weet te geven. Zo was hij onlangs betrokken bij de laatste cd van Ilse DeLange. Het werd een van haar beste. Maar Burnett maak ook zelf albums. Daarop kleurt hij graag buiten de lijntjes. Maar op zijn nieuwste werk gaat hij daarbij wel erg ver.
Wat hebben Bonhoeffer en popmuziek met elkaar te maken? Niets, zou je zeggen. Het zou zelfs kunnen vloeken. En toch werden ze geslaagd bij elkaar gebracht door de ‘Sunshine Cleaners’, een Nederlandse groep, die de gevangenisgedichten van Bonhoeffer hertaalden en op (folk/americana-)muziek hebben gezet.
Ik moet eerlijk bekennen: dit album is mijn eerste kennismaking met 'Over The Rhine'. Schandalig natuurlijk, maar al hoorde ik anderen over de band roemen, ik beluisterde nooit meer dan een fragment. Hoe me dit album dan bevallen is? Wel, ik werd in eerste instantie niet echt overtuigd. Daarom komt de luisterervaring die je nu leest ook niet vers van de pers.
‘The Tallest Man On Earth’ is de artiestennaam van de Zweedse singer-songwriter Kristian Matsson. Hij maakte al vier veelgeprezen albums. De vijfde is er niet minder om. De vergelijking met Bob Dylan begint zo langzamerhand een cliché te worden.
Na drie prachtige albums verliet Rostam Batmanglij de New Yorkse band Vampire Weekend. Co-writer van hun songs Ezra Koenig moest het nu alleen doen. Veel volgers van de band hielden hun hart vast: de kwaliteit zou nu vast duikelen. Maar niets is minder waar, zo blijkt nu na het verschijnen van ‘Father Of the Bride’. Wat een magistraal album!
Bruce Hornsby timmert al lang aan de weg. Het meest bekend is hij van de hitsingle ‘The Way It Is’, van zijn debuutalbum uit 1986. Maar sindsdien heeft hij niet stilgezeten. Zijn carrière kent een gestage ontwikkeling in muzikaal meesterschap. Met als voorlopig hoogtepunt zijn nieuwste album. Dit is smullen!
Hij zei het zelf al tijdens een optreden in Walhalla, Rotterdam: ‘Op het album zelf klinkt het voller, want met alleen een gitaar blijft het wat iel.’ Hij is beginnend artiest, stond in het voorprogramma van Nicole Atkins en kan zich financieel niet veroorloven een band mee naar Europa te nemen. Maar inderdaad, hoeveel kleurrijker klinkt het op de cd!
Je moet maar durven: het beroemde gedicht van Dylan Thomas ‘And Death Shall Have No Dominion’ op muziek zetten en er je album mee openen. Paul Kelly maakt dan wat mij betreft ook meteen een uitglijder. Maar het zet gelukkig niet de toon van de rest van de cd.
Ze is jong, maar heeft al een bewogen leven achter zich, barst van de energie, is virtuoos gitariste, beheerst vele stijlen en vormt in haar eentje een hele groep. Een one-woman-band dus. Ze heet Tash Sultana en al gaat de vergelijking ook wat mank: ik moet telkens denken aan Jimi Hendrix.
Laura Gibson is niet het zonnetje in huis. Zeker niet op haar laatste album. De teksten gaan over verlies, eenzaamheid en moedeloosheid. Maar zoals Gerard Reve al zei: ‘Ik ben misschien wel depressief, maar ik maak er muziek bij.’ En dat doet Gibson ook en hoe! Haar stem en melodieën zijn van grote schoonheid.
Rockgroep ‘The Band’ heeft een legendarische status. Dat blijkt nog maar weer eens uit de documentaire die als bioscoopfilm werd uitgebracht. De docu vertelt over groei, bloei en verzinken van de band. Niet met een neutraal oog trouwens. De film laat ons kijken met de blik van Robbie Robertson, gitarist en belangrijkste songwriter van de groep.
‘Als ik kon geloven dat op de barricades klimmen het lot van de mens ook maar een piepklein beetje zou verbeteren, zou ik het doen.’ Maar Joan Didion is geen wereldverbeteraar. Ze is wel een scherp waarnemer. De essays van haar hand die nu in het Nederlands zijn vertaald, zijn genadeloze waarnemingen en analyses die – en dat is de rode draad – het op dat moment geldende verhaal durven tegenspreken.
De serie is al wat langer te zien op Netflix. Maar ik bekeek hem pas onlangs na lezing van Joan Didion’s beroemde essay ‘Sentimental Yourney’, onlangs vertaald verschenen in de bundel ‘De verhalen die we onszelf vertellen’. Daarover zo meer. Maar eerst iets over de gebeurtenissen waarover essay en serie gaan.
Marjoleine de Vos is dichteres en redacteur bij NRC. Ze heeft de stad Amsterdam verlaten voor een dorpje in Noord-Groningen. Vrienden vragen zich af wat ze daar in vredesnaam doet. Wel, ze leest al wandelend het landschap, zo luidt een van haar antwoorden.
Geert Mak, inwoner van het Friese dorpje Jorwerd, hoort tot het clubje mensen dat één keer in de zoveel tijd de kerkklok luidt. In de coronatijden werd er, net als door veel ander kerken, op woensdagavond om 19.00 uur de klok geluid als teken van hoop en troost. Mak nam die taak waar. Maar voor hem was het geen klok van hoop, maar van alarm. Je zou zijn boek ook zo’n alarmbel kunnen noemen.