Hij zei het zelf al tijdens een optreden in Walhalla, Rotterdam: ‘Op het album zelf klinkt het voller, want met alleen een gitaar blijft het wat iel.’ Hij is beginnend artiest, stond in het voorprogramma van Nicole Atkins en kan zich financieel niet veroorloven een band mee naar Europa te nemen. Maar inderdaad, hoeveel kleurrijker klinkt het op de cd!
Je moet maar durven: het beroemde gedicht van Dylan Thomas ‘And Death Shall Have No Dominion’ op muziek zetten en er je album mee openen. Paul Kelly maakt dan wat mij betreft ook meteen een uitglijder. Maar het zet gelukkig niet de toon van de rest van de cd.
Ze is jong, maar heeft al een bewogen leven achter zich, barst van de energie, is virtuoos gitariste, beheerst vele stijlen en vormt in haar eentje een hele groep. Een one-woman-band dus. Ze heet Tash Sultana en al gaat de vergelijking ook wat mank: ik moet telkens denken aan Jimi Hendrix.
Laura Gibson is niet het zonnetje in huis. Zeker niet op haar laatste album. De teksten gaan over verlies, eenzaamheid en moedeloosheid. Maar zoals Gerard Reve al zei: ‘Ik ben misschien wel depressief, maar ik maak er muziek bij.’ En dat doet Gibson ook en hoe! Haar stem en melodieën zijn van grote schoonheid.
De tijd dat Mark Knopfler de wereld verraste met zijn betoverende gitaarspel, is allang voorbij. Met zijn band Dire Straits vernieuwde hij de popmuziek. Vernieuwend is hij niet meer. Maar dat hij nog steeds van vele markten thuis is, bewijst hij met zijn nieuwe album. Wat een diversiteit!
‘Bring the Family’ uit 1987 geldt als zijn beste album. Maar wat mij betreft evenaart John Hiatt die hoge standaard met zijn nieuwste album. Destijds wist Hiatt zich te omringen met de beste musici (Ry Cooder, Nick Lowe, Jim Keltner, waarna ze het samen nog eens dunnetjes overdeden met de groep 'Little Village'), nu speelt ook een ijzersterk team mee, waaronder de jonge Yates McKendree, die opvalt met heerlijk gitaarspel.
Cat Power was oorspronkelijk de naam van de band waarmee Chan Marschall optrad. Nu gebruikt zij de naam voor zichzelf. Met haar laatste album ‘Wanderer’ leverde zij weer een bijzonder fraai werkstuk af.
Paul Simon heeft afscheid genomen. Op 22 september besloot hij zijn ‘Farewell Tour’ in de wijk van New York waar hij opgroeide. Het werd een emotioneel einde van een indrukwekkende carrière. Maar Simon gaf zijn fans met het album ‘In the Blue Light’ nog een afscheidscadeautje.
Het is een manco, ik weet het, maar ik had nog nooit gehoord van Chantal Acda. Deze in Helmond geboren en dus van oorsprong Nederlandse singer-songwriter woont momenteel in België. Had zij niet samengewerkt met Bill Frisell, had ik vandaag misschien haar naam nog niet gekend. Maar omdat ik Frisell volg, kwam ik hun beider samenwerking op het spoor.
John Prine gaat alweer een aantal jaren mee. Maar dat de jaren hem niet onberoerd hebben gelaten, is te merken. Zijn gelaat is wat verwrongen en zijn stem klinkt onzeker. In 1998 werd hij geopereerd aan keelkanker en in 2003 overwon hij longkanker. Hij dacht op een zeker moment nooit meer te kunnen zingen. Maar hij is er nog, en hoe!
John Barton, Bijbelgeleerde en priester in de Anglicaanse kerk, schreef een dik en doorwrocht boek over de Bijbel. Het biedt een breed overzicht van de stand van de Bijbelwetenschap en de geschiedenis van het Bijbelgebruik. Wie het boek uitheeft, heeft niet alleen duizelingwekkende tocht gemaakt door en met de Bijbel, maar is meteen bijgepraat over het Boek der boeken.
Voor de tweede keer in korte tijd las ik een boek van een niet-gelovige auteur dat eindigt bij de Bergrede van Jezus. Na Rutger Bregman in zijn ‘De meeste mensen deugen’ laat ook een van onze beste essayisten, Bas Heijne, zijn nieuwste boek uitlopen op spreuken uit de Bergrede. Zijn ‘Mens/onmens’ komt uit bij het zelfverlies dat Jezus predikte – in de ogen van Heijne een baken in deze verwarrende tijden.
Een film over de Eerste Wereldoorlog komt twee jaar te laat, zou je kunnen zeggen. In 2018 herdachten we namelijk dat het 100 jaar geleden was dat deze gruwelijke oorlog eindigde. Uit marketingoverwegingen was het uitgekookter geweest de film toen uit te brengen. Maar ‘1917’ laat zien dat de fascinatie voor W.O.I nog lang zal bestaan.
Dirk de Wachter is een populair spreker en schrijver. Hij verbaast zich er zelf over: wat hij zegt, is toch niet zo nieuw? Dat is het ook niet. Maar kennelijk zijn we onderweg iets verloren wat hij weer vanonder het stof vandaan haalt. Zijn boodschap: geluk is niet maakbaar, accepteer dat het leven barsten kent.
‘Hang op! Klik weg! Bel uw bank!’ Met deze slogans werden wij lange tijd gewaarschuwd tegen kwaadwillenden die vanuit verre landen het gemunt hebben op onze bankrekening. De digitale wereld is onveilig. Maar hoe onveilig, dat weet je pas goed na het lezen van ‘Het is oorlog’ van Modderkolk.