‘Seven Swans’, ‘Illinois’ en ‘Carrie & Lowell’ waren hoogtepunten in zijn werk. Kan Sufjan Stevens die lat nog steeds halen? ‘Convocations’, ook dit jaar verschenen, vond ik erg tegenvallen. Al die eindeloze synthesizermuziek – het is niet ‘my cup of tea’. Misschien dat nu de samenwerking met Angelo De Augustine een nieuwe impuls aan het werk van Stevens geeft? Op ‘A Beginners’ Mind’ trekken ze samen de kar.
Een mens kan ook niet alles beluisteren, daarom kende ik Tom Odell alleen van naam. Maar vroeg of laat komt kwaliteit meestal binnen je directe gezichtsveld, of in dit geval: gehoorsveld. Aangespoord door enthousiaste recensies kocht ik ‘Monsters’.
Het speelplezier spat er vanaf, van dit nieuwste album van Rowwen Hèze. De rek is er dus na al die jaren bepaald nog niet uit. Misschien heeft het ook te maken met het titelnummer: het besef telkens weer onderaan te (moeten) beginnen. Die bescheidenheid, gekoppeld aan veel energie, levert nu één van hun mooiste albums op.
Toen ik dit album voor het eerst beluisterde, was ik al meteen onder de indruk van het sprankelende gitaarspel. Maar toen ik op YouTube keek, zag ik ook nog eens dat zij geen band achter zich heeft, zoals ik dacht: nee, ze speelt alles tegelijk! Hoe ze dat voor elkaar krijgt?
De 69-jarige Canadees Daniel Lanois heeft zijn sporen inmiddels ruim verdiend. Niet alleen als artiest, maar ook als producer van gerenommeerde artiesten als U2 en Bob Dylan. De laatste tijd bracht hij zelf veel instrumentaal werk uit, veel pedalsteel en elektronische muziek, vaak gemaakt voor films. Maar nu is hij teruggegaan naar zijn wortels.
Nick Cave gaf een eenmalig concert in het Londense Alexandra Palace. Het werd gestreamd en een paar weken later als bioscoopfilm uitgebracht. Maar er kwam ook een geluidsopname van. Ik kocht de dubbel-lp (met prachtige foto’s op de binnenhoezen!) en werd weggeblazen toen de naald van mijn platenspeler eenmaal in de groef was gevallen.
Sjef Hermans, zanger-gitarist van de Zeeuwse groep Sunshine Cleaners, heeft een fascinatie voor slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Dat werd al duidelijk bij de vorige cd van de groep, volledig gewijd aan Dietrich Bonhoeffer. Maar op de nieuwste cd wordt een eregalerij opgericht voor meerdere mensen.
De beroemde pianist Keith Jarrett kreeg in 2018 twee beroertes en zal daardoor nooit meer kunnen spelen. Het moet voor de man een ramp zijn, want hij leverde jaar na jaar album na album af. En of het nu ging om ‘standards’, klassiek, religieus of blues, Jarrett toonde zich een meester in alle stijlen. Aan de stroom albums zal nu langzamerhand een einde komen, al verscheen gelukkig nog een opname van een concert in Boedapest in 2016.
Bruce Hornsby had ooit een hit met ‘The Way It Is’, waaraan hij zijn bekendheid te danken heeft. Maar dat hij zich sinds die tijd ontwikkeld heeft tot een interessant, want zeer veelzijdig musicus, is minder bekend. Hij maakte op mij al indruk met zijn vorige album ‘Absolute Zero’, maar zijn nieuwe cd bevestigde mij in mijn opvatting.
Het werk van Bob Dylan is al ontelbare malen gecoverd. Emma Swift bewijst met een nieuw album vol Dylan-covers dat de zeggingskracht van zijn oeuvre ook voor een jongere generatie zeker niet is uitgewerkt. Integendeel, de songs van 'His Bobness' klinken uit haar gouden strotje frisser dan ooit.
Het is de negentiende eeuw. Jannetje van Veldhuizen is dienstmeid bij een predikant in Fijnaart. Aan de andere kant van het land, in het Groningse Bierum, woont de weduwe Bouwke Stuivinga. Ze zijn de hoofdpersonen van een indrukwekkende familiegeschiedenis. Hoe hun paden zich zullen kruisen, vormt de verhaallijn van dit boek.
Het moderne leven is ongevoelig geworden voor het niet te bevatten mysterie van ons bestaan – ziedaar de grondtoon van het boek van Jan Warndorff. Een religieuze grondtoon, zou je misschien zeggen. Maar het is geen religieus boek. Warndorff richt zijn pijlen op het westerse, zich superieur achtende denken dat óók gevoed werd door het christendom. Al is daarmee niet alles over religie of spiritualiteit gezegd.
‘Toen ze naar me keek bliksemde haat in haar ogen door het lokaal’. Arturo Bandini is een beginnend schrijver als hij in een café serveerster Camilla ontmoet. Ze krijgen een haat-liefde-verhouding waarbij aantrekken en afstoten elkaar afwisselen. Het is het verhaal van een duizelingwekkende klassieker die John Fante al in 1939 schreef. Nu voor een habbekrats te koop.
Als liefhebber van Elvis moest ik natuurlijk meteen de met veel toeters en bellen aangekondigde film zien. Maar zou het niet te lang duren? Meer dan tweeëneenhalf uur – dat is een hele zit en ik houd niet zo van films die dan al snel te langdradig worden. Maar het bleek óm te vliegen. Meeslepend en betoverend zijn voor mij de sleutelwoorden.
Elke keer als Kim Putters voor de TV verschijnt, veer ik op. Hij heeft altijd iets zinnigs te melden. Putters was tot voor kort directeur van het Sociaal en Cultureel Planbureau. Bij wijze van afscheid schreef hij een boek met als ondertitel: Over de noodzaak van een verhaal voor onze samenleving. Dat wekte mijn nieuwsgierigheid nog eens extra.