Van de Bootleg Series van Bob Dylan is inmiddels het vijftiende deel verschenen. Een melkkoetje? Misschien. Doorgewinterde fans van Dylan kopen alles van hem. Maar er zitten juweeltjes bij. Zoals deze. Maar ik ben bevooroordeeld.
Joe Henry maakte begin dit jaar bekend dat hij ziek is. Hij werd getroffen door een ernstige vorm van prostaatkanker. Het kan niet anders of je hoort dat terug op zijn nieuwste album. Al snijdt hij die weg in de bijgeleidende tekst zelf liever af: ‘Where a song comes from is not what a song is’.
T. Bone Burnett is een eigenzinnig man. Hij is een veel gevraagd producer, die albums net dat beetje meer weet te geven. Zo was hij onlangs betrokken bij de laatste cd van Ilse DeLange. Het werd een van haar beste. Maar Burnett maak ook zelf albums. Daarop kleurt hij graag buiten de lijntjes. Maar op zijn nieuwste werk gaat hij daarbij wel erg ver.
Wat hebben Bonhoeffer en popmuziek met elkaar te maken? Niets, zou je zeggen. Het zou zelfs kunnen vloeken. En toch werden ze geslaagd bij elkaar gebracht door de ‘Sunshine Cleaners’, een Nederlandse groep, die de gevangenisgedichten van Bonhoeffer hertaalden en op (folk/americana-)muziek hebben gezet.
Ik moet eerlijk bekennen: dit album is mijn eerste kennismaking met 'Over The Rhine'. Schandalig natuurlijk, maar al hoorde ik anderen over de band roemen, ik beluisterde nooit meer dan een fragment. Hoe me dit album dan bevallen is? Wel, ik werd in eerste instantie niet echt overtuigd. Daarom komt de luisterervaring die je nu leest ook niet vers van de pers.
‘The Tallest Man On Earth’ is de artiestennaam van de Zweedse singer-songwriter Kristian Matsson. Hij maakte al vier veelgeprezen albums. De vijfde is er niet minder om. De vergelijking met Bob Dylan begint zo langzamerhand een cliché te worden.
Na drie prachtige albums verliet Rostam Batmanglij de New Yorkse band Vampire Weekend. Co-writer van hun songs Ezra Koenig moest het nu alleen doen. Veel volgers van de band hielden hun hart vast: de kwaliteit zou nu vast duikelen. Maar niets is minder waar, zo blijkt nu na het verschijnen van ‘Father Of the Bride’. Wat een magistraal album!
Bruce Hornsby timmert al lang aan de weg. Het meest bekend is hij van de hitsingle ‘The Way It Is’, van zijn debuutalbum uit 1986. Maar sindsdien heeft hij niet stilgezeten. Zijn carrière kent een gestage ontwikkeling in muzikaal meesterschap. Met als voorlopig hoogtepunt zijn nieuwste album. Dit is smullen!
Hij zei het zelf al tijdens een optreden in Walhalla, Rotterdam: ‘Op het album zelf klinkt het voller, want met alleen een gitaar blijft het wat iel.’ Hij is beginnend artiest, stond in het voorprogramma van Nicole Atkins en kan zich financieel niet veroorloven een band mee naar Europa te nemen. Maar inderdaad, hoeveel kleurrijker klinkt het op de cd!
Je moet maar durven: het beroemde gedicht van Dylan Thomas ‘And Death Shall Have No Dominion’ op muziek zetten en er je album mee openen. Paul Kelly maakt dan wat mij betreft ook meteen een uitglijder. Maar het zet gelukkig niet de toon van de rest van de cd.
Nu eens een keer géén lovende bespreking, maar iets waar we allemaal, denk ik, weleens tegenaan lopen: het tegendeel van ‘binge watching’ – het NIET afkijken van een film of serie op tv, Netflix of HBO. In mijn geval: bij een overdosis geweld.
Dit Engelse werk uit de 14de eeuw is een van de hoogtepunten van de mystieke literatuur. Al langer stond het op mijn lijstje te lezen boeken. Nu de vertaling opnieuw verscheen, kon ik er mee kennismaken. Ik was onder de indruk van de eenvoud, wijsheid en bescheidenheid van de anonieme schrijver.
Je moet niet alleen boeken lezen die je vertellen wat je al wist of graag wilt horen. Daarom lees ik ook geregeld boeken uit christelijke stromingen die niet de mijne zijn. Zo bestelde ik dit boek - ook omdat het door de evangelische site ‘Christianity Today’ uitgeroepen werd tot het beste boek van het jaar 2020.
Rockgroep ‘The Band’ heeft een legendarische status. Dat blijkt nog maar weer eens uit de documentaire die als bioscoopfilm werd uitgebracht. De docu vertelt over groei, bloei en verzinken van de band. Niet met een neutraal oog trouwens. De film laat ons kijken met de blik van Robbie Robertson, gitarist en belangrijkste songwriter van de groep.
‘Als ik kon geloven dat op de barricades klimmen het lot van de mens ook maar een piepklein beetje zou verbeteren, zou ik het doen.’ Maar Joan Didion is geen wereldverbeteraar. Ze is wel een scherp waarnemer. De essays van haar hand die nu in het Nederlands zijn vertaald, zijn genadeloze waarnemingen en analyses die – en dat is de rode draad – het op dat moment geldende verhaal durven tegenspreken.