De tijd dat Mark Knopfler de wereld verraste met zijn betoverende gitaarspel, is allang voorbij. Met zijn band Dire Straits vernieuwde hij de popmuziek. Vernieuwend is hij niet meer. Maar dat hij nog steeds van vele markten thuis is, bewijst hij met zijn nieuwe album. Wat een diversiteit!
‘Bring the Family’ uit 1987 geldt als zijn beste album. Maar wat mij betreft evenaart John Hiatt die hoge standaard met zijn nieuwste album. Destijds wist Hiatt zich te omringen met de beste musici (Ry Cooder, Nick Lowe, Jim Keltner, waarna ze het samen nog eens dunnetjes overdeden met de groep 'Little Village'), nu speelt ook een ijzersterk team mee, waaronder de jonge Yates McKendree, die opvalt met heerlijk gitaarspel.
Cat Power was oorspronkelijk de naam van de band waarmee Chan Marschall optrad. Nu gebruikt zij de naam voor zichzelf. Met haar laatste album ‘Wanderer’ leverde zij weer een bijzonder fraai werkstuk af.
Paul Simon heeft afscheid genomen. Op 22 september besloot hij zijn ‘Farewell Tour’ in de wijk van New York waar hij opgroeide. Het werd een emotioneel einde van een indrukwekkende carrière. Maar Simon gaf zijn fans met het album ‘In the Blue Light’ nog een afscheidscadeautje.
Het is een manco, ik weet het, maar ik had nog nooit gehoord van Chantal Acda. Deze in Helmond geboren en dus van oorsprong Nederlandse singer-songwriter woont momenteel in België. Had zij niet samengewerkt met Bill Frisell, had ik vandaag misschien haar naam nog niet gekend. Maar omdat ik Frisell volg, kwam ik hun beider samenwerking op het spoor.
John Prine gaat alweer een aantal jaren mee. Maar dat de jaren hem niet onberoerd hebben gelaten, is te merken. Zijn gelaat is wat verwrongen en zijn stem klinkt onzeker. In 1998 werd hij geopereerd aan keelkanker en in 2003 overwon hij longkanker. Hij dacht op een zeker moment nooit meer te kunnen zingen. Maar hij is er nog, en hoe!
Twee jaar geleden verscheen een bundel met onbekende gedichten van Johnny Cash. Nu zijn ze op muziek gezet door een keur van artiesten. Ik had bedenkingen bij de uitgave van de gedichten, maar hierover ben ik enthousiast. Wat een prachtige nummers. En wat een diversiteit!
Ry Cooder is de vleesgeworden roots-muziek. In zijn lange carrière heeft hij menig vergeten pareltje uit de Amerikaanse muziekgeschiedenis opgedolven. Maar hij groef niet alleen in Amerikaanse grond naar muzikale wortels. Hij werkte samen met Cubaanse (Buena Vista Social Club), Afrikaanse (Ali Farka Toure) en Mexicaanse artiesten (zijn album ‘Chávez Ravine’). Op zijn nieuwste album brengt hij vooral religieuze muziek.
‘The Secret Sisters’ worden ook wel ‘The Everly Sisters’ genoemd, omdat hun stemgeluid zoveel lijkt op die van de bekende broertjes. Vernieuwend zijn ze dan ook niet, de zusjes Laura and Lydia Rogers. Maar toch ben ik erg enthousiast – ook over hun nieuwste album.
Calexico – what’s in a name? Je herkent er meteen een samentrekking van Californië en Mexico in. De naam dekt de lading van deze tweemansband, want de musici mengen al jaren met creativiteit en speelplezier verschillende muziekstijlen die ontstonden rond de zuidelijke grens van Amerika.
‘Peakey Blinders’ is een mateloos populaire Netflix-serie. Er zijn kledinglijnen, gebaseerdop de serie. En in Birmingham, de stad waar de serie speelt, komen meer toeristen dan ooit. Er is nu een vijfde seizoen. Het zal niet het laatste zijn, zo blijkt uit het open einde. En gelukkig maar. Want het smaakt naar meer. Al is - het moet gezegd - het geweld soms buitensporig. Het is maar dat je het weet.
Volkskrant-journalist Fokke Obbema kreeg in 2017 in zijn slaap een hartstilstand. Gelukkig was zijn vrouw wakker. Zij belde onmiddellijk 112. De mevrouw die zij aan de lijn kreeg, gaf aanwijzingen bij het reanimeren. Ondertussen waren de hulpdiensten al uitgerukt. Obbema overleefde. Maar in het verwerkingsproces daarna drong de vraag naar de zin van het leven zich aan hem op. Hij besloot anderen de vraag ook voor te leggen. Het resulteerde in een mooie serie interviews die nu gebundeld zijn.
De beschaving is slechts een vernislaagje: schrap het weg en het kwaad dat in mensen huist, wordt zichtbaar. Het is deze alomtegenwoordige veronderstelling waarop Ruther Bregman zijn pijlen richt. Hij bepleit een compleet tegenovergestelde positie: de meeste mensen deugen. Maar ook na lezing van zijn boek, weet ik dat niet zo zeker. Al werd ik wel meegesleept door zijn overtuigingskracht.
De Amerikaanse dichter Walt Whitman (1819-1892) is het bekendst vanwege zijn uitbundige en monumentale bundel ‘Leaves of Grass’. Maar Whitman schreef in 1882 ook memoires die een andere kant van hem laten zien. Het boek verschijnt nu voor het eerst in een Nederlandse vertaling.
Wie veel heeft gelezen, is verwend. Er moet veel gebeuren, wil je nog verrast worden. Ik wil niet blasé klinken, maar ik word zelden meer verrast door een Nederlandse roman. Zelfs sterschrijver Grunberg kan mij niet bekoren. Enthousiast werd ik nog wel van Tommy Wieringa. Maar hij heeft bij mij een concurrent gekregen: Sander Kollaard. De nieuwe Bernlef is opgestaan.