De 69-jarige Canadees Daniel Lanois heeft zijn sporen inmiddels ruim verdiend. Niet alleen als artiest, maar ook als producer van gerenommeerde artiesten als U2 en Bob Dylan. De laatste tijd bracht hij zelf veel instrumentaal werk uit, veel pedalsteel en elektronische muziek, vaak gemaakt voor films. Maar nu is hij teruggegaan naar zijn wortels.
Nick Cave gaf een eenmalig concert in het Londense Alexandra Palace. Het werd gestreamd en een paar weken later als bioscoopfilm uitgebracht. Maar er kwam ook een geluidsopname van. Ik kocht de dubbel-lp (met prachtige foto’s op de binnenhoezen!) en werd weggeblazen toen de naald van mijn platenspeler eenmaal in de groef was gevallen.
Sjef Hermans, zanger-gitarist van de Zeeuwse groep Sunshine Cleaners, heeft een fascinatie voor slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Dat werd al duidelijk bij de vorige cd van de groep, volledig gewijd aan Dietrich Bonhoeffer. Maar op de nieuwste cd wordt een eregalerij opgericht voor meerdere mensen.
De beroemde pianist Keith Jarrett kreeg in 2018 twee beroertes en zal daardoor nooit meer kunnen spelen. Het moet voor de man een ramp zijn, want hij leverde jaar na jaar album na album af. En of het nu ging om ‘standards’, klassiek, religieus of blues, Jarrett toonde zich een meester in alle stijlen. Aan de stroom albums zal nu langzamerhand een einde komen, al verscheen gelukkig nog een opname van een concert in Boedapest in 2016.
Bruce Hornsby had ooit een hit met ‘The Way It Is’, waaraan hij zijn bekendheid te danken heeft. Maar dat hij zich sinds die tijd ontwikkeld heeft tot een interessant, want zeer veelzijdig musicus, is minder bekend. Hij maakte op mij al indruk met zijn vorige album ‘Absolute Zero’, maar zijn nieuwe cd bevestigde mij in mijn opvatting.
Het werk van Bob Dylan is al ontelbare malen gecoverd. Emma Swift bewijst met een nieuw album vol Dylan-covers dat de zeggingskracht van zijn oeuvre ook voor een jongere generatie zeker niet is uitgewerkt. Integendeel, de songs van 'His Bobness' klinken uit haar gouden strotje frisser dan ooit.
Bill Frisell is sinds jaar en dag toongevend jazz-gitarist. Maar hij laat zich graag betrekkingen bij projecten van anderen, waarbij laat hij zien dat hij ook buiten de jazz-lijntjes verdienstelijk kan kleuren. Maar het solowerk blijft zijn core-business. En zijn nieuwste album mag er zijn.
Ik had eerlijk gezegd nog nooit iets van Sarah Siskind beluisterd. Maar ik las een lovende bespreking van haar nieuwste album in (het meer dan voortreffelijke muziekblad) ‘Heaven’. Dus meteen op zoek. Het duurde even voordat ik het album in huis had (via Amazon Duitsland), maar het was het wachten waard. Wat een heerlijk album!
Ray LaMontagne is een duizendpoot. Op zijn nieuwste album tekent hij niet alleen voor de bespeling van alle instrumenten, maar ook nog voor de productie, de techniek en de mix. O ja, en alle songs zijn natuurlijk van zijn hand. Een vakman, die LaMontagne.
Wat moet er nog gezegd worden over het nieuwste album van Bob Dylan? Meteen al bij verschijnen brak er een dam door van uitermate lovende recensies. ‘Dylan at his lyrical best’ (The Guardian). ‘Bob Dylan Still Bristles on ‘Rough and Rowdy Ways’’ (The New York Times). ‘Precies de juiste plaat voor dit moment’ (Het Parool). ‘De nieuwe Bob Dylan is een traag, woordrijk en verslavend meesterwerk’ (NRC).
Ik heb schaamte altijd gekoppeld aan dingen die je zelf hebt gedaan maar die je liever verborgen houdt in de kelders van je leven. Maar de joodse psychiater Louis Tas (1920-2011) verbond schaamte ook met wat ánderen jou hebben aangedaan. In zijn geval: de verschrikkingen van de Holocaust. Zijn dochter Shula heeft op haar manier ook met dezelfde soort schaamte te strijden en schreef er een prachtig boek over.
Radiojournalist Johnny interviewt kinderen over hun dromen en verwachtingen van de toekomst. Hij trekt van school naar school, van plaats naar plaats. Hij is alleen (gescheiden), maar als zijn zus Viv belt, verandert dat voor een tijdje. Haar man, die elders verblijft, heeft haar nodig: of Johnny op haar zoontje Jesse kan passen. Maar dat duurt langer dan gedacht.
De Afro-Amerikaanse literatuur staat inmiddels wel op de Nederlandse kaart. Veel minder is het gesteld met de literaire werken van Native-Americans. Die hebben weliswaar minder vertegenwoordigers, maar toch kent de VS inmiddels iemand van statuur uit deze cultuur: Louise Erdrich. Ze schreef het magistrale ‘De nachtwaker’, een roman die de lezer midden in een gemeenschap van Chippewa-indianen plaatst.
Willem Jan Otten is verknocht aan de mis. Sinds zijn late doop in 1999 bezoekt hij haar wekelijks – eerst in Naarden, later in Amsterdam. ‘Bezoekt’ schrijf ik, maar tijdens de coronacrisis moest dat ‘bezocht’ worden: de kerken werden voor bezoekers gesloten. Otten moest de mis missen. Maar hij maakte van de nood een deugd. Die deugd leverde een prachtige boek op.
Peter Sloterdijk geldt als een auteur van ingewikkelde boeken. Maar die ervaring deel ik niet na het lezen van dit boek. Sloterdijk is ook omstreden: laatst verschenen verdachtmakingen dat zijn gedachtengoed binnen de AfD, de Duitse rechts-populistische politieke partij, kan worden gebruikt. Ook daarvan vond ik geen aanleiding in zijn laatst verschenen boek over religie. Hoewel? Daarover zo meteen toch iets.