Eerlijk gezegd ben ik een beetje laat met deze luisterervaring. Bij verschijnen van een nieuw Dylanalbum ben ik er meestal als de kippen bij. Alle albums staan ook in mijn kast – ook de officieel uitgebrachte ‘bootlegs’. Maar ik werd de serie bootlegs een beetje zat. Daarom dacht ik deze keer over te slaan. Positieve recensies elders haalden me toch over de streep. Goddank.
Joe Henry is niet alleen een verdienstelijk producer, maar ook een singer-songwriter die keer op keer weet te verrassen. Al moet je daarvoor zijn albums beluisteren en herbeluisteren, want zijn oeuvre geeft zich niet gemakkelijk gewonnen.
Josh Ritter is een vrolijk en dankbaar mens. Wie hem weleens heeft zien optreden, weet dat het speelplezier er af spat. En hij is als een kind zo blij met de bijval van zijn publiek. Misschien beïnvloedt dat mij bij het beluisteren naar zijn albums, maar ook over de nieuwste ben ik weer laaiend enthousiast.
Mijn cd van deze maand was niet moeilijk te kiezen. Op mijn stapeltje lagen nog andere cd’s, maar 'Music For People In Trouble' overtrof alles. Ik kende het werk van Susanne Sundfør niet. Ik hoorde wel flarden van haar vorige album (‘Ten Love Songs’). Maar eerlijk gezegd kon me dat niet bekoren. Tot deze cd verscheen. Wat een prachtplaat!
Wat een album! Goeie kans dat deze plaat nummer 1 wordt op mijn jaarlijstje. Voor wie hem niet kent: Sam Baker is een singer-songwriter uit Texas. Hij ziet zichzelf meer als maker van liedjes dan als zanger. En dat begrijp je als je naar hem luistert: hij heeft geen formidabele zangstem. Maar juist die kwetsbaarheid maakt hem overtuigend.
Er zijn van die albums die je met een ruk uit je spoor trekken. Mijn spoor is dat van de Americana – de verzamelnaam van country, blues, folk en rock en alle mengvormen daarvan. Meestal schrijf ik over de luisterervaringen die ik in die contreien opdoe. Maar deze maand een album dat daar volledig buiten valt, maar dat me wel van de sokken blies.
Ik mag graag een cd draaien terwijl ik kook. Bepaalde albums laten zich namelijk heel goed – wat ik noem – ‘zijdelings’ beluisteren. De kern van zulke albums raakt je ‘en passant’. Andere albums laten zich alleen ontsluiten door opsluiten: koptelefoon op, teksten erbij, nergens anders aan denken. Zo’n album is dat van Will Stratton.
Ryan Adams is vorig jaar gescheiden en steekt dat bepaald niet onder stoelen of banken. Hij vulde zelfs een heel nieuw album met het verdriet. Het album laat zich beluisteren als een chronologisch vastgelegd rouwproces. Maar het aloude cliché dat verdriet vaak leidt tot mooie kunst, blijkt in dit album opnieuw bewaarheid.
Rodney Crowell is inmiddels een veteraan in de muziekwereld. Samen met mannen als Guy Clark, Townes van Zandt en Steve Earl bestormde hij in de jaren zeventig de bastions van het folk- en country-establishment. Velen uit die beweging zijn er niet meer, maar Crowell’s nieuwste cd toont dat hij ‘alive and kicking’ is.
De tijd dat Rowwen Hèze vooral een feestband was, is al lang voorbij. Natuurlijk de heren maken gelukkig nog heel wat vrolijke muziek. Maar dat de Limburgse band ook prachtige ballades en luisterliedjes maken, is in de Randstad nog bij veel mensen niet doorgedrongen. Hun laatste cd is ook wat dat betreft weer van ontroerende schoonheid.
De dichter Menno Wigman overleed in 2018. Dit jaar verschenen zijn verzamelde gedichten. Ik aarzelde aanvankelijk met aankoop van deze bundel: ik had al drie bundels van hem staan. Maar ik wilde er ook niet aan. Deze bundel aankopen kwam voor mijn gevoel neer op: zelf ook een punt achter zijn leven en werk zetten. Maar ik bezweek. Het kon niet anders. En die punt komt er niet.
Ik keek er al naar uit, want het eerste seizoen smaakte naar meer. De Netflix-serie The Kominsky Method is een heerlijk lichtvoetige comedy over ouder worden. Met in de hoofdrol steracteur Michael Douglas. Hij draagt de serie met een overtuigende zelfspot.
‘Peakey Blinders’ is een mateloos populaire Netflix-serie. Er zijn kledinglijnen, gebaseerdop de serie. En in Birmingham, de stad waar de serie speelt, komen meer toeristen dan ooit. Er is nu een vijfde seizoen. Het zal niet het laatste zijn, zo blijkt uit het open einde. En gelukkig maar. Want het smaakt naar meer. Al is - het moet gezegd - het geweld soms buitensporig. Het is maar dat je het weet.
Volkskrant-journalist Fokke Obbema kreeg in 2017 in zijn slaap een hartstilstand. Gelukkig was zijn vrouw wakker. Zij belde onmiddellijk 112. De mevrouw die zij aan de lijn kreeg, gaf aanwijzingen bij het reanimeren. Ondertussen waren de hulpdiensten al uitgerukt. Obbema overleefde. Maar in het verwerkingsproces daarna drong de vraag naar de zin van het leven zich aan hem op. Hij besloot anderen de vraag ook voor te leggen. Het resulteerde in een mooie serie interviews die nu gebundeld zijn.
De beschaving is slechts een vernislaagje: schrap het weg en het kwaad dat in mensen huist, wordt zichtbaar. Het is deze alomtegenwoordige veronderstelling waarop Ruther Bregman zijn pijlen richt. Hij bepleit een compleet tegenovergestelde positie: de meeste mensen deugen. Maar ook na lezing van zijn boek, weet ik dat niet zo zeker. Al werd ik wel meegesleept door zijn overtuigingskracht.