Ik mag graag een cd draaien terwijl ik kook. Bepaalde albums laten zich namelijk heel goed – wat ik noem – ‘zijdelings’ beluisteren. De kern van zulke albums raakt je ‘en passant’. Andere albums laten zich alleen ontsluiten door opsluiten: koptelefoon op, teksten erbij, nergens anders aan denken. Zo’n album is dat van Will Stratton.
Ryan Adams is vorig jaar gescheiden en steekt dat bepaald niet onder stoelen of banken. Hij vulde zelfs een heel nieuw album met het verdriet. Het album laat zich beluisteren als een chronologisch vastgelegd rouwproces. Maar het aloude cliché dat verdriet vaak leidt tot mooie kunst, blijkt in dit album opnieuw bewaarheid.
Rodney Crowell is inmiddels een veteraan in de muziekwereld. Samen met mannen als Guy Clark, Townes van Zandt en Steve Earl bestormde hij in de jaren zeventig de bastions van het folk- en country-establishment. Velen uit die beweging zijn er niet meer, maar Crowell’s nieuwste cd toont dat hij ‘alive and kicking’ is.
De tijd dat Rowwen Hèze vooral een feestband was, is al lang voorbij. Natuurlijk de heren maken gelukkig nog heel wat vrolijke muziek. Maar dat de Limburgse band ook prachtige ballades en luisterliedjes maken, is in de Randstad nog bij veel mensen niet doorgedrongen. Hun laatste cd is ook wat dat betreft weer van ontroerende schoonheid.
Ik dacht dat bron wel opgedroogd zou zijn. Dylan had immers al twee albums met nummers uit ‘The American Songbook’ gemaakt. Maar ineens was daar het nieuws dat er nog een album uit zou komen. Wat zeg ik? Drie! Want het nieuwe album is een driedubbelaar. Bob blijft verrassen.
Drie heren die hun eigen sporen hebben getrokken in de vaderlandse popgeschiedenis hebben de handen ineen geslagen. En het resultaat mag er zijn. Boudewijn de Groot, Henny Vrienten en George Kooymans laten niet alleen zien wat ze zelf kunnen, maar halen ook in elkaar onverwachte kanten naar boven.
Na een soloproject van leadzanger Guy Garvey is er nu weer een album van de groep als geheel. Dit keer wel zonder drummer Richard Jupp. En hij is niet vervangen. Of het moest zijn door een drummachine, maar dat lijkt de kwaliteit niet te drukken. Integendeel, ‘Little Fictions’ van Elbow is een heerlijk album.
Hoe ik het album op het spoor kwam, weet ik niet meer. Maar geluk valt je soms in de schoot. Want wat een prachtplaat van deze (althans voor mij) onbekende artiest. Artiest enkelvoud, want achter de naam St. Lenox gaat één man schuil: Andrew Choi. En hij is nog niet eens fulltime artiest, want Choi is in het dagelijks leven advocaat in Manhattan.
Het popjaar begon met de dood van David Bowie. Ik sluit af dit jaar met die van Leonard Cohen. De overeenkomsten zijn frappant. Beiden leverden zij een laatste album af waarin de naderende dood het thema is. En net als dat van Bowie is het album van Cohen indrukwekkend.
Meestal is een album met de naam van de artiest als titel het debuutalbum. Maar dat is hier niet het geval. Robert Ellis maakte met eerdere albums al indruk, vooral met zijn 'The Lights From the Chemical Plant'. Ellis geldt - samen met o.a. Sturgil Simpson - als een van de vernieuwers van de country.
Tom Wright is een vooraanstaand Anglicaans Bijbelgeleerde van wie boek na boek verschijnt. Vooral over het Nieuwe Testament, zijn vakgebied. Maar nu heeft hij zich gewaagd aan een wel zeer actueel thema: dat van corona. Hoe moeten wij de huidige pandemie zien in het licht van God?
In deze tijden zit op bioscoopbezoek ook een flinke rem. Gelukkig hebben we Netflix nog. De streamingsdienst zorgt niet alleen voor een nooit opdrogende stroom series, maar produceert ook films die er mogen zijn. Dit is er zo één. Een prachtig sociaal drama.
Tomáš Halík is inmiddels een toonaangevend theoloog in de wereld. Ook in Nederland verschenen vertalingen van zijn boeken. Geen wonder dat er nu een autobiografie op de markt is gekomen. Halík biedt door het vertellen van zijn levensgeschiedenis een nog beter inkijk in (het ontstaan van) zijn ideeën.
Noem eens een stad die bepalend is geweest voor de popmuziek. Londen? Liverpool? New York? Los Angeles? Of het kleine Muscle Shoals? Ach, je weet vast wel door de titel van deze leesbespreking dat het hier gaat om Berlijn. Het is niet de stad waar de meeste mensen aan denken als het gaat om revoluties in de popmuziek. Maar Leo Blokhuis laat in zijn nieuwe boek zien dat dit onterecht is.
Nu eens een keer géén lovende bespreking, maar iets waar we allemaal, denk ik, weleens tegenaan lopen: het tegendeel van ‘binge watching’ – het NIET afkijken van een film of serie op tv, Netflix of HBO. In mijn geval: bij een overdosis geweld.