Beoordelingen op muzieksites en in muziekbladen kunnen nog weleens verschillen. Vorig jaar werd 'Sermon on the Rocks' van Josh Ritter in het blad 'Heaven' afgebrand, terwijl ik het een steengoed album vond. Zo vergaat het ook het album van The Avett Brothers 'True Sadness'. Twee gerenommeerde muzieksites geven een totaal verschillende beoordeling.
Ik zag ze in april in het Witte Kerkje van Terheijden. Een unieke locatie. Een man of vijftig op kerkstoelen en de muzikanten voor de preekstoel. Dichter bij artiesten kun je niet komen. Bezoekers zagen vóór het concert het echtpaar JT Nero en Allison Russell, die samen de Birds of Chicago vormen, nog ronddrentelen met hun dochtertje.
OK: ik ben een fanatieke Paul Simon-fan. Maar ik vind ook weer niet alles goed wat mijn held maakt. Het album ‘Surprise’ dat hij in 2006 in samenwerking met Brian Eno maakt, vond ik niet sterk. En de cd die erna kwam (‘So beautiful Or So What’) vond in mijn ogen weliswaar meer genade, maar kreeg mij ook niet op de banken. Maar ‘Stranger To Stranger’….meesterlijk!
Wat een album! Twee jaar geleden verraste Simpson met zijn 'Metamodern Sounds in Country Music'. Maar de man vernieuwt zich alweer. Daar moet de geboorte van zijn zoon zeker mee te maken hebben. Het hele album staat namelijk in het teken van deze 'Pollywog'.
Martha en Lucy Wainwright zijn dochters van dezelfde vader: Loudon Wainwright III. Hij is een bekend artiest en heeft kennelijk veel van zijn gaven aan zijn kinderen meegegeven, want behalve de gezusters is ook hun (half)broer Rufus een bekend musicus. Voeg daar nog eens aan toe dat Martha de dochter is van Kate McGarricle, en het kan niet anders of er moet muziek in de familie zitten.
Lucinda Williams maakte nog maar twee jaar geleden indruk met haar album 'Down where the spirit meets the bone', en nu al is er een opvolger. En minstens zo uitgebreid én overtuigend. Veertien songs staan er op dit album, reden waarom er zelfs van de cd-versie een dubbelalbum van gemaakt moest worden.
Wat een plaat! En wat een timing! Een paar dagen na het verschijnen van 'Blackstar' overleed David Bowie. En wat nog maar weinigen tot dan toe gezien hadden: het bleek een album te zijn waarop Bowie preludeert op zijn dood. Zo maakte de kameleontische artiest zelfs van zijn dood nog een kunstwerk.
Dat Dave Gahan niet vies is van stevige vleug religie in zijn muziek bewees hij in het verleden al met de groep Depeche Mode. Nu hij een (tijdelijk?) verbond is aangegaan met het duo van 'Soulsavers' lijkt dat alleen maar weer eens extra bevestigd te worden. Hun eerste coproductie (‘The Light the Dead See’) was daarvan al een illustratie, maar de opvolger onderstreept het nog eens: religie is de rode draad.
Het album lag al maanden klaar om te bespreken. Maar je kent het: druk, druk, druk. Maar voor het eind van het jaar moest ik de mij zelf opgelegde schuld vereffenen. Want het album van Gretchen Peters is dat meer dan waard. Wat een plaat!
De vergelijking is al meer gemaakt: de stem van Guy Garvey lijkt sterk op die van Peter Gabriel. De voorman van de groep Elbow heeft hetzelfde donkere, fluwelen wat hese stemgeluid. Dat valt des te meer op in dit solo-project. Zou het toeval zijn dat dit album deels opgenomen werd in Gabriel’s studio?
De dichter Menno Wigman overleed in 2018. Dit jaar verschenen zijn verzamelde gedichten. Ik aarzelde aanvankelijk met aankoop van deze bundel: ik had al drie bundels van hem staan. Maar ik wilde er ook niet aan. Deze bundel aankopen kwam voor mijn gevoel neer op: zelf ook een punt achter zijn leven en werk zetten. Maar ik bezweek. Het kon niet anders. En die punt komt er niet.
Ik keek er al naar uit, want het eerste seizoen smaakte naar meer. De Netflix-serie The Kominsky Method is een heerlijk lichtvoetige comedy over ouder worden. Met in de hoofdrol steracteur Michael Douglas. Hij draagt de serie met een overtuigende zelfspot.
‘Peakey Blinders’ is een mateloos populaire Netflix-serie. Er zijn kledinglijnen, gebaseerdop de serie. En in Birmingham, de stad waar de serie speelt, komen meer toeristen dan ooit. Er is nu een vijfde seizoen. Het zal niet het laatste zijn, zo blijkt uit het open einde. En gelukkig maar. Want het smaakt naar meer. Al is - het moet gezegd - het geweld soms buitensporig. Het is maar dat je het weet.
Volkskrant-journalist Fokke Obbema kreeg in 2017 in zijn slaap een hartstilstand. Gelukkig was zijn vrouw wakker. Zij belde onmiddellijk 112. De mevrouw die zij aan de lijn kreeg, gaf aanwijzingen bij het reanimeren. Ondertussen waren de hulpdiensten al uitgerukt. Obbema overleefde. Maar in het verwerkingsproces daarna drong de vraag naar de zin van het leven zich aan hem op. Hij besloot anderen de vraag ook voor te leggen. Het resulteerde in een mooie serie interviews die nu gebundeld zijn.
De beschaving is slechts een vernislaagje: schrap het weg en het kwaad dat in mensen huist, wordt zichtbaar. Het is deze alomtegenwoordige veronderstelling waarop Ruther Bregman zijn pijlen richt. Hij bepleit een compleet tegenovergestelde positie: de meeste mensen deugen. Maar ook na lezing van zijn boek, weet ik dat niet zo zeker. Al werd ik wel meegesleept door zijn overtuigingskracht.