Na een soloproject van leadzanger Guy Garvey is er nu weer een album van de groep als geheel. Dit keer wel zonder drummer Richard Jupp. En hij is niet vervangen. Of het moest zijn door een drummachine, maar dat lijkt de kwaliteit niet te drukken. Integendeel, ‘Little Fictions’ van Elbow is een heerlijk album.
Hoe ik het album op het spoor kwam, weet ik niet meer. Maar geluk valt je soms in de schoot. Want wat een prachtplaat van deze (althans voor mij) onbekende artiest. Artiest enkelvoud, want achter de naam St. Lenox gaat één man schuil: Andrew Choi. En hij is nog niet eens fulltime artiest, want Choi is in het dagelijks leven advocaat in Manhattan.
Het popjaar begon met de dood van David Bowie. Ik sluit af dit jaar met die van Leonard Cohen. De overeenkomsten zijn frappant. Beiden leverden zij een laatste album af waarin de naderende dood het thema is. En net als dat van Bowie is het album van Cohen indrukwekkend.
Meestal is een album met de naam van de artiest als titel het debuutalbum. Maar dat is hier niet het geval. Robert Ellis maakte met eerdere albums al indruk, vooral met zijn 'The Lights From the Chemical Plant'. Ellis geldt - samen met o.a. Sturgil Simpson - als een van de vernieuwers van de country.
Vorig jaar verongelukte de zoon van Nick Cave. Hij viel van een rots en overleed. Dan verwacht je al dat een nieuwe cd van de popzanger daarvan doordrenkt zal zijn. En alleen al de eerste zin smijt je deze tragedie midden in het gezicht: ‘You fell from the sky / Crash landed in a field / Near the river Adur’. En dan is al duidelijk: dit wordt een donker album.
Wie mijn luisterervaringen een beetje volgt, weet dat ik een liefhebber ben van Americana. Maar die hoef je soms niet ver te zoeken. Ook in Nederland kun je daarvoor terecht. Daar heet het bijvoorbeeld 'Ericana'. En dan heb ik het over Daniël Lohues die in Erica woont. Zijn nieuwste album heet 'Aosem'. Je herkent er meteen het Engelse 'Awesome' in.
Beoordelingen op muzieksites en in muziekbladen kunnen nog weleens verschillen. Vorig jaar werd 'Sermon on the Rocks' van Josh Ritter in het blad 'Heaven' afgebrand, terwijl ik het een steengoed album vond. Zo vergaat het ook het album van The Avett Brothers 'True Sadness'. Twee gerenommeerde muzieksites geven een totaal verschillende beoordeling.
Ik zag ze in april in het Witte Kerkje van Terheijden. Een unieke locatie. Een man of vijftig op kerkstoelen en de muzikanten voor de preekstoel. Dichter bij artiesten kun je niet komen. Bezoekers zagen vóór het concert het echtpaar JT Nero en Allison Russell, die samen de Birds of Chicago vormen, nog ronddrentelen met hun dochtertje.
OK: ik ben een fanatieke Paul Simon-fan. Maar ik vind ook weer niet alles goed wat mijn held maakt. Het album ‘Surprise’ dat hij in 2006 in samenwerking met Brian Eno maakt, vond ik niet sterk. En de cd die erna kwam (‘So beautiful Or So What’) vond in mijn ogen weliswaar meer genade, maar kreeg mij ook niet op de banken. Maar ‘Stranger To Stranger’….meesterlijk!
Wat een album! Twee jaar geleden verraste Simpson met zijn 'Metamodern Sounds in Country Music'. Maar de man vernieuwt zich alweer. Daar moet de geboorte van zijn zoon zeker mee te maken hebben. Het hele album staat namelijk in het teken van deze 'Pollywog'.
Geert Mak, inwoner van het Friese dorpje Jorwerd, hoort tot het clubje mensen dat één keer in de zoveel tijd de kerkklok luidt. In de coronatijden werd er, net als door veel ander kerken, op woensdagavond om 19.00 uur de klok geluid als teken van hoop en troost. Mak nam die taak waar. Maar voor hem was het geen klok van hoop, maar van alarm. Je zou zijn boek ook zo’n alarmbel kunnen noemen.
Tussen 2008 en 2011 schreef de Noorse auteur Karl Ove Knausgård in een razend tempo een roman in zes kloeke delen. Het werd een hype. Maar aangezien ik niet van hypes houd, liet ik de boeken destijds links liggen. Tot ik een paar maanden geleden in een kringloopwinkel voor twee euro een nieuw exemplaar van het eerste deel kocht. Na lezing was ik verkocht. Ik schafte meteen (via Boekwinkeltjes.nl – ook zo’n aanrader) de andere delen aan. Daarom – net als vorige maand – nu eens niet een bespreking van een nieuw boek, maar van een werk dat zich bewezen heeft.
Pat Henschel en Terry Donahue, twee vrouwen die al decennialang samenwonen, deden zich altijd voor als vriendinnen of kamergenoten. In werkelijkheid werden ze al in 1947 verliefd op elkaar. Ze moesten hun liefdesrelatie al die tijd geheim houden. Maar op hoge leeftijd kwamen ze uit de kast. De indrukwekkende Netflix-documentaire toont hun leven en hun weg naar de vrijheid.
Deze rubriek gaat meestal over mijn leeservaring met nieuwe boeken. Maar vanaf nu bespreek ik af en toe ook klassiekers. Dit keer een boek van de Oostenrijkse auteur Stefan Zweig. Hij pleegde in 1942 zelfmoord. In 1944 verscheen postuum zijn autobiografie. Wat een indringend en appellerend boek! Zweig neemt ons mee op een levenstocht die start in de negentiende eeuw en voert naar een kantelpunt richting de verschrikkingen van de twintigste eeuw.
John Barton, Bijbelgeleerde en priester in de Anglicaanse kerk, schreef een dik en doorwrocht boek over de Bijbel. Het biedt een breed overzicht van de stand van de Bijbelwetenschap en de geschiedenis van het Bijbelgebruik. Wie het boek uitheeft, heeft niet alleen duizelingwekkende tocht gemaakt door en met de Bijbel, maar is meteen bijgepraat over het Boek der boeken.