OK: ik ben een fanatieke Paul Simon-fan. Maar ik vind ook weer niet alles goed wat mijn held maakt. Het album ‘Surprise’ dat hij in 2006 in samenwerking met Brian Eno maakt, vond ik niet sterk. En de cd die erna kwam (‘So beautiful Or So What’) vond in mijn ogen weliswaar meer genade, maar kreeg mij ook niet op de banken. Maar ‘Stranger To Stranger’….meesterlijk!
Wat een album! Twee jaar geleden verraste Simpson met zijn 'Metamodern Sounds in Country Music'. Maar de man vernieuwt zich alweer. Daar moet de geboorte van zijn zoon zeker mee te maken hebben. Het hele album staat namelijk in het teken van deze 'Pollywog'.
Martha en Lucy Wainwright zijn dochters van dezelfde vader: Loudon Wainwright III. Hij is een bekend artiest en heeft kennelijk veel van zijn gaven aan zijn kinderen meegegeven, want behalve de gezusters is ook hun (half)broer Rufus een bekend musicus. Voeg daar nog eens aan toe dat Martha de dochter is van Kate McGarricle, en het kan niet anders of er moet muziek in de familie zitten.
Lucinda Williams maakte nog maar twee jaar geleden indruk met haar album 'Down where the spirit meets the bone', en nu al is er een opvolger. En minstens zo uitgebreid én overtuigend. Veertien songs staan er op dit album, reden waarom er zelfs van de cd-versie een dubbelalbum van gemaakt moest worden.
Wat een plaat! En wat een timing! Een paar dagen na het verschijnen van 'Blackstar' overleed David Bowie. En wat nog maar weinigen tot dan toe gezien hadden: het bleek een album te zijn waarop Bowie preludeert op zijn dood. Zo maakte de kameleontische artiest zelfs van zijn dood nog een kunstwerk.
Dat Dave Gahan niet vies is van stevige vleug religie in zijn muziek bewees hij in het verleden al met de groep Depeche Mode. Nu hij een (tijdelijk?) verbond is aangegaan met het duo van 'Soulsavers' lijkt dat alleen maar weer eens extra bevestigd te worden. Hun eerste coproductie (‘The Light the Dead See’) was daarvan al een illustratie, maar de opvolger onderstreept het nog eens: religie is de rode draad.
Het album lag al maanden klaar om te bespreken. Maar je kent het: druk, druk, druk. Maar voor het eind van het jaar moest ik de mij zelf opgelegde schuld vereffenen. Want het album van Gretchen Peters is dat meer dan waard. Wat een plaat!
De vergelijking is al meer gemaakt: de stem van Guy Garvey lijkt sterk op die van Peter Gabriel. De voorman van de groep Elbow heeft hetzelfde donkere, fluwelen wat hese stemgeluid. Dat valt des te meer op in dit solo-project. Zou het toeval zijn dat dit album deels opgenomen werd in Gabriel’s studio?
Josh Ritter is muzikant én schilder. En zijn muziek is net zo veelkleurig als zijn schilderijen. Dat bewijst hij weer eens op zijn nieuwste cd getiteld ‘Sermon on the Rocks’. Stevige rock wordt afgewisseld met ingetogen werk. Uit zijn koker komt net zo gemakkelijk een country-ballad die doet denken aan de jaren vijftig (‘My Man On a Horse’) als een mysterieus gitaarlied (‘Seeing Me 'Round’). Het geheel is een mix van rock, folk en country.
Jimmy Lafave is een oude rot in het vak. Niet zo bekend bij het grote publiek, maar de moeite waard om eens naar te luisteren. Zijn muziek valt onder de categorie 'roots' en dat geldt ook voor zijn nieuwste cd. 'The Night Tribe' is wat minder ruig dan zijn oudere werk, maar niet minder overtuigend.
Beeldend kunstenaar en schrijver Miek Zwamborn woont samen met haar partner Rutger Emmelkamp (R. zoals hij in dit boek wordt aangeduid, is ook kunstenaar) op het Schotse eiland Mull. Ze doet op veelkleurige en veelvormige wijze verslag van haar ervaringen als eilandbewoonster.
‘Je hoeft maar drie regels te lezen uit met name zijn latere werk en je weet: dat is Reve. Veel mensen zien dat als een teken van kracht, ik zie het eerder als een zwakte.’ Aldus Arnon Grunberg in zijn nieuwste essaybundel. Laat dat nu uitgerekend de reden zijn waarom ik – al vanaf ‘Blauwe maandagen’ en ‘De troost van slapstick’ - de fictie van Grunberg zelf minder waardeer dan zijn essays: ik mis een eigen vertelstem.
Dat een sterrencast niet altijd een garantie is voor een goed resultaat, laat deze film zien. Het puikje van de Engelse tv- en filmwereld werkte aan ‘Allelujah’ mee: Judi Dench, Jennifer Saunders, Derek Jacobi, David Bradley, en ik zag nog een paar bekende gezichten voorbij komen. Toch werd ik nergens de film ingesleept.
Verhalen over het vissen – je zou zeggen: dat moet wel saai zijn. Maar wie de verhalenbundel van Ota Pavel ter hand neemt, kan hem maar moeilijk weer wegleggen. Al blijkt pas tegen het eind wat de betekenis van het vissen voor de schrijver ten diepste is.
Gerbrand Bakker is een gevestigde naam in literair Nederland. Ik kwam al veel lovende besprekingen van zijn werk tegen. Zelf las ik hem nog nooit (afgezien van zijn columns in Trouw). Zijn nieuwste boek nodigt mij uit zijn eerdere werk met terugwerkende kracht te verkennen.