Vandaag is het 50 jaar geleden dat Jimi Hendrix overleed. Ik hoorde het bericht van zijn overlijden destijds op school waar het snel de ronde deed. Ik was 15 jaar en geschokt. Hendrix was een van mijn helden. Ik had een paar weken ervoor zijn nieuwste album gekocht: Band of Gypsys.
Nog precies een jaar en ik ga met pensioen. Duurt nog even, zult u zeggen. Maar toch word ik er al regelmatig op gewezen. ‘Kijk je ernaar uit?’ is de vraag die me het meest gesteld wordt. Ik word er wat onrustig van. Vooral omdat ik het niet goed weet. Ik ga het namelijk – net als iedereen – voor de eerste (en laatste) keer beleven.
Op 15 augustus zal het honderd jaar geleden zijn dat dichter en theoloog Willem Barnard werd geboren. Het zal niet onopgemerkt voorbijgaan, zo schat ik in. Maar de dag wordt wat overschaduwd door de commotie rond het n-woord. Dan heb ik het over Lied 737, het prachtige lied van Barnard over de nieuwe wereld van God.
Geen mooier Pinkstergedicht dan 'Whitsunday in Kirchstetten' van W.H. Auden. Hij beschrijft er de Pinksterdienst in zijn toenmalige woonplaats Kirchstetten, een dorpje in Oostenrijk. Maar langzaam maar zeker zoomt de camera van het gedicht uit. We krijgen een blik op de toenmalige wereld. Het is de tijd van de Koude Oorlog. Het ijzeren gordijn is niet ver.
Ik lees elke dag op goed geluk gedichten. Vandaag sloeg ik ‘Leesjongen’ van Wiel Kusters op. Ik las het gedicht ‘Herinnering’, dat zo begint:
Stilte. Alleen het ruisen van de koffieautomaat. Ik zit in een klinische ruimte. Er is poging gedaan het huiselijk te maken. Er staan een bank en fauteuils. En er is een tafel met tijdschriften. Er hangt een reproductie van een oud schilderij aan de muur. Maar het tl-licht stelt alles in een onbarmhartig kil licht. Opdat je het niet vergeet: dit is de wachtruimte van de PET-scan. Familieleden kunnen er plaats nemen.
Het is Oudejaarsdag. Ik zit in mijn werkkamer. Uitzicht op het Papendrechtse Vondelpark. Het is mistig. Ik begin mijn dag. Wat later dan gewoonlijk. Na alle diensten van de afgelopen dagen mocht ik van mezelf iets later opstaan. Ik heb ook nog eens uitgebreid de krant gelezen.
Ik begon ermee toen ik in mijn tweede gemeente kwam. De kerken waren er groot en vol. Leuk misschien, maar ik had al snel het gevoel dat ik in die grote overvolle kerken het contact met de kerkgangers kwijtraakte. Ik ontwikkelde daardoor zelfs een vorm van kanselvrees. De nachten vóór de zondag lag ik panisch wakker. Toen besloot ik tot wat ik dertig jaar vol zou houden: mijn preken uit het hoofd te leren.
Het woord ‘klimaatverandering’ kent al vele varianten. Klimaatakkoord. Klimaatprotest. Klimaatdrammer. Maar deze kende ik nog niet: klimaatdepressief. Ik kwam het woord vanmorgen tegen toen ik Trouw opsloeg.
Vorige week was op tv de documentaire ‘De terugkeer van drs. P.’ te zien. Heinz Polzer alias drs P. werd bekend van absurdistische liedjes en rijmpjes. Humor was zijn meest bekende eigenschap. Maar zijn leven kende ook tragiek. Er ging het een en ander scheef in zijn huwelijk. Met verdrietige gevolgen.