De wereld staat in brand, de zeespiegel stijgt, maar ons parlement werd meegesleept door zijn eigen morele verontwaardiging om gewiste sms’jes van minister-president Mark Rutte.
De afgelopen maanden las een wereldwijde leesgroep in 100 dagen ‘De goddelijke komedie’, het legendarische en monumentale epos uit de Middeleeuwen, geschreven door Dante Alighieri. Ook ik deed mee. Het begon in september en eindigde op Stille Zaterdag. Ik printte telkens het leesschema uit en vinkte trouw elk gelezen canto (het dichtwerk telt 100 zangen of canto’s) af.
Ik hoor het tikken van de klok weer. De klok waarmee het nummer ‘Russians’ van Sting begint. Hij schreef het ten tijde van de Koude Oorlog. In het dagelijkse nieuwsprogramma ‘Met het oog op morgen’ werd het destijds bijna dagelijks gedraaid. Met dat sinistere thema dat Sting leende van Prokofiev.
Er zijn van die zinnen die je raken en je vervolgens gaan vergezellen door de tijd. Zo'n zin is voor mij een regel van Arnold van Ruler (theoloog, 1908-1970). Hij staat in een kort essay getiteld ‘De naaste als evangelie’. Wat is het eerste dat de naaste in ons opwekt, zo vraagt hij zich daarin af. Dan komt die zin: ‘Misschien wel medelijden, ook hij staat voor de zware taak, er te zijn – als mens!’
Hoera! Ik heb een volkstuin! Al jaren heb ik het erover: als ik met pensioen ben, ga ik een moestuin beginnen. En nu is het zover. Afgelopen vrijdag kreeg ik het heugelijke nieuws. Toch nog sneller dan verwacht.
Toen Ruud Lubbers stopte met werken, vroeg een journalist: ‘Wat gaat u nu doen?’ – ‘Meer bidden,’ was zijn antwoord. Hij vond dat daar te weinig van gekomen was gedurende zijn politieke carrière. Of hij er na zijn pensioen meer aan toegekomen is, weet ik niet. Maar als kersverse pensionado herken ik het in zekere zin.
We zijn sinds een paar maanden verhuisd. Het nieuwe huis is beduidend kleiner dan het vorige. Hebben we bewust voor gekozen. Maar het houdt wel in dat je afstand moet doen van een aantal dingen. In februari moest mijn preekarchief er aan geloven (zie een eerdere column). Vervolgens veel boeken.
Ik ben nu twee weken AOW-gerechtigd, zoals het in ambtenarentaal heet. ‘Met emeritaat’ noemen ze dat in de kerk. Maar zeg maar gewoon pensioen. Hoe dat voelt? Lichter.
Het begon een aantal jaren geleden. Het viel me op bij tv-kijken. Vooral als hij zacht stond: een hoge piep begeleidde het geluid. Eerst weet ik het aan een storing in de tv. Ergens een contactje los?
Nog een paar maanden en ik ga met pensioen. Even daarvóór verhuizen we. Naar een aanmerkelijk kleiner huis. Dat kan gemakkelijk, want we wonen nu te groot. Maar ja, hoe groter je huis, hoe meer spullen je hebt. Dat wordt dus ruimen geblazen.