Deze preek werd gehouden in een doopdienst. In onze kerk is het gewoonte doopouders te vragen een zegenwens over hun kinderen uit te spreken. In de preek stond een zegenwens van een Amerikaanse dichter centraal.
Hoewel in mijn soort kerk het geloof in een hel niet of nauwelijks meer een rol lijkt te spelen, zit hij toch nog in de hoofden van veel mensen. In mijn pastorale werk stuit ik regelmatig op mensen die zich zorgen maken over de toekomst van zichzelf en hun geliefden. Wat als het toch eens waar is? Tijd om eens een andere lijn in de Bijbel te laten zien.
Op de allereerste Paasdag verscheen Jezus het allereerst aan volgelingen in de rand: de Emmaüsgangers. Niet in de kring van zijn directe discipelen dus. Althans, zo gaat het in de versie van Lucas. Maar ook deze onbekende volgelingen herkennen Jezus aanvankelijk niet. Pas aan tafel gaan hun ogen open. Die tafel is dus belangrijk.
We realiseren het ons in de kerk niet altijd, maar Pasen begon met een atheïstische reflex. De eerste volgelingen van Jezus geloofden er niets van. De boodschap riep behalve ongeloof ook schrik op. Schrik voor het slechte, maar ook het goede. De preek werd gehouden in een dienst waarin twee jonge gemeenteleden belijdenis deden. Omdat geloven nooit twijfel voorgoed achter zich laat.
Op Witte Donderdag gedenkt de kerk het laatste avondmaal. Nog één keer vierde Jezus het Pesachmaal met zijn leerlingen. Hij had er naar verlangd, zei hij. Op dat verlangen focust de overdenking die ik tijdens deze dienst uitsprak.
Biddag voor Gewas en Arbeid - het is voor velen een onbekende dag. Maar binnen kerken is het vanouds een dag waarop aandacht wordt besteed aan werk en onze dagelijkse boterham, aan economie dus. De bede 'Geef ons heden ons dagelijks brood' wordt in de preek gelegd naast de sterk veranderen economische wereld van vandaag.
De waarom-vraag is van alle tijden. Hoe is het lijden in wereld te rijmen met het bestaan van God. Met die vraag kwamen mensen al bij Jezus. Ze hadden een actueel voorbeeld. Jezus zelf noemde er ook één. Maar toch gaf (wist?) hij geen antwoord op de waarom-vraag. Maar hij doet er wel iets mee.
De dienst waarin deze preek werd gehouden was een doopdienst. Het verhaal over de verheerlijking op de berg, dat in deze dienst centraal stond, wordt verbonden met de wens dat de dopelingen topervaringen zullen kennen in hun leven. Maar ook met de wens dat zij zullen weten dat geluk niet maakbaar is.
Op deze zondag werden vier jonge gemeenteleden bevestigd in het ambt van ouderling. Maar het was ook zondag van het werelddiaconaat. Twee niet-gelijksoortige zaken? Toch niet. De lezing van deze dag verbindt ze. Dat verhaal ging over de roeping van Jesaja
Veel gelovigen hebben een laag zelfbeeld; geloof ik wel genoeg? Je zou weleens los willen komen van die eeuwige twijfel en onzekerheid van je. Paulus lijkt de minst geschikte persoon om je te helpen. Maar in werkelijkheid heeft hij je dan wel iets te bieden: hij haalt de kramp uit het geloof.
Vorige week was op tv de documentaire ‘De terugkeer van drs. P.’ te zien. Heinz Polzer alias drs P. werd bekend van absurdistische liedjes en rijmpjes. Humor was zijn meest bekende eigenschap. Maar zijn leven kende ook tragiek. Er ging het een en ander scheef in zijn huwelijk. Met verdrietige gevolgen.
Woodstock is de moeder van alle muziekfestivals. Morgen is het 50 jaar geleden dat het begon. Het drie dagen durende event trok 500.00 mensen. Ze zagen en hoorden een parade van artiesten die er destijds (en nog lang daarna) ertoe deden.
Ik kreeg het op mijn negentiende verjaardag: het boek ‘Ik en Gij’ van Martin Buber. Een tegelijk filosofisch en spiritueel werk. Toen ik het las, was het alsof de bliksem bij me insloeg. Sindsdien heb ik het vele malen herlezen. Zóveel dat het eerste exemplaar letterlijk stukgelezen werd en ik een nieuwe moest kopen. ‘Ik en Jij’ heet het nu.
We hadden Bas Haring op bezoek. ‘We’, dat zijn de mensen van De Morgenster, mijn kerk. We bestonden 100 jaar. Daarom was er een feestweek. En we wilden, naast van andere activiteiten, ook iets doen voor de samenleving van Papendrecht. En dus nodigden we Bas Haring uit, ‘volksfilosoof’ zoals hij zelf zegt.
'Poëzie wordt gelezen door de liefhebbers van poëzie
en gehoord door een paar anderen die zich mee laten tronen
naar café of stadsbibliotheek voor een dubbelfocuslezing.
Er zijn misschien een miljoen liefhebbers van poëzie
op de hele wereld. Minder dan beoefenaars van het canasta.'