De kerk moet anders. Dat is teneur van een rapport van de Protestantse Kerk in Nederland. Het heet Kerk 2025. De positie van de kerk in de samenleving verandert sterk. Daarom moeten we inspelen op nieuwe vormen van kerk-zijn. Deze preek gaat daarop in.
Soms staat een Bijbeltekst anders in je geheugen gegrift dan in de Bijbel zelf. Dat overkwam mij met het gedeelte van deze zondag. Ik dacht dat Jezus had gezegd: 'De Geest is als de wind.' Maar hij zei zoiets als: "De gelovige is als de wind.' Geloven - een kwetsbaar en vluchtig goedje.
Meestal wordt met Pinksteren in kerken het verhaal uit Handelingen 2 gelezen. Maar deze zondag begonnen wij iets eerder. Daar horen we hoe Mattias wordt als opvolger van Judas gekozen. Maar in het vervolg van de Bijbel wordt er met geen woord meer over hem gerept. In de dienst werden nieuwe ambtsdragers bevestigd.
We gaan van Pasen naar Pinksteren. Dat merken we in de lezingen. Jezus gaat niet alleen zijn vertrek aankondigen, hij belooft dat de Geest voor hem in de plaats zal komen. En dan zegt hij iets opmerkelijks.
Deze preek werd gehouden in een doopdienst. In onze kerk is het gewoonte doopouders te vragen een zegenwens over hun kinderen uit te spreken. In de preek stond een zegenwens van een Amerikaanse dichter centraal.
Hoewel in mijn soort kerk het geloof in een hel niet of nauwelijks meer een rol lijkt te spelen, zit hij toch nog in de hoofden van veel mensen. In mijn pastorale werk stuit ik regelmatig op mensen die zich zorgen maken over de toekomst van zichzelf en hun geliefden. Wat als het toch eens waar is? Tijd om eens een andere lijn in de Bijbel te laten zien.
Op de allereerste Paasdag verscheen Jezus het allereerst aan volgelingen in de rand: de Emmaüsgangers. Niet in de kring van zijn directe discipelen dus. Althans, zo gaat het in de versie van Lucas. Maar ook deze onbekende volgelingen herkennen Jezus aanvankelijk niet. Pas aan tafel gaan hun ogen open. Die tafel is dus belangrijk.
We realiseren het ons in de kerk niet altijd, maar Pasen begon met een atheïstische reflex. De eerste volgelingen van Jezus geloofden er niets van. De boodschap riep behalve ongeloof ook schrik op. Schrik voor het slechte, maar ook het goede. De preek werd gehouden in een dienst waarin twee jonge gemeenteleden belijdenis deden. Omdat geloven nooit twijfel voorgoed achter zich laat.
Op Witte Donderdag gedenkt de kerk het laatste avondmaal. Nog één keer vierde Jezus het Pesachmaal met zijn leerlingen. Hij had er naar verlangd, zei hij. Op dat verlangen focust de overdenking die ik tijdens deze dienst uitsprak.
Biddag voor Gewas en Arbeid - het is voor velen een onbekende dag. Maar binnen kerken is het vanouds een dag waarop aandacht wordt besteed aan werk en onze dagelijkse boterham, aan economie dus. De bede 'Geef ons heden ons dagelijks brood' wordt in de preek gelegd naast de sterk veranderen economische wereld van vandaag.
Het woord ‘klimaatverandering’ kent al vele varianten. Klimaatakkoord. Klimaatprotest. Klimaatdrammer. Maar deze kende ik nog niet: klimaatdepressief. Ik kwam het woord vanmorgen tegen toen ik Trouw opsloeg.
Vorige week was op tv de documentaire ‘De terugkeer van drs. P.’ te zien. Heinz Polzer alias drs P. werd bekend van absurdistische liedjes en rijmpjes. Humor was zijn meest bekende eigenschap. Maar zijn leven kende ook tragiek. Er ging het een en ander scheef in zijn huwelijk. Met verdrietige gevolgen.
Woodstock is de moeder van alle muziekfestivals. Morgen is het 50 jaar geleden dat het begon. Het drie dagen durende event trok 500.00 mensen. Ze zagen en hoorden een parade van artiesten die er destijds (en nog lang daarna) ertoe deden.
Ik kreeg het op mijn negentiende verjaardag: het boek ‘Ik en Gij’ van Martin Buber. Een tegelijk filosofisch en spiritueel werk. Toen ik het las, was het alsof de bliksem bij me insloeg. Sindsdien heb ik het vele malen herlezen. Zóveel dat het eerste exemplaar letterlijk stukgelezen werd en ik een nieuwe moest kopen. ‘Ik en Jij’ heet het nu.
We hadden Bas Haring op bezoek. ‘We’, dat zijn de mensen van De Morgenster, mijn kerk. We bestonden 100 jaar. Daarom was er een feestweek. En we wilden, naast van andere activiteiten, ook iets doen voor de samenleving van Papendrecht. En dus nodigden we Bas Haring uit, ‘volksfilosoof’ zoals hij zelf zegt.