Ik bleek een mildere variant van corona onder de leden te hebben. Echt benauwd heb ik het niet gehad. Ik had het wel flink te pakken. Maar daardoor kan ik me wel een beetje een voorstelling maken van de toestand waarin ernstige patiënten zich bevinden. Als ik al zo beroerd, koortsig en hondsmoe was, hoe ziek moeten zij zich dan voelen! Een update.
Het begon met een grieperig gevoel. Ik liep er al een aantal dagen mee. Aanvankelijk dacht ik zelf aan een vorm van hooikoorts. Maar toen voltrok zich binnen korte tijd iets wat ik alleen maar kan aanduiden met: een ernstig energielek. Ik was tot niets meer in staat.
De koorts steeg en steeg. Tot ik de 39 aantikte. Nog niet eens zo extreem hoog. Maar ik kon geen letter meer lezen – ook niet in een tijdschrift. Ik kon geen muziek meer verdragen. Nou, wie mij een beetje kent, weet dat je je dan zorgen moet gaan maken.
Een groot deel van de dag lag ik op de bank naar de meest stomme tv-programma’s te staren. Met een knallende hoofdpijn. Want behalve het energielek, was dat het belangrijkste symptoom. Ik keek vooral uit naar de momenten dat ik weer naar m’n bed mocht. Wel een logeerbed, want om je partner te sparen dient er apart geslapen te worden.
Vera is tot op heden gezond. Gelukkig! En ik heb de stijgende lijn weer te pakken. Redelijk snel dus. Alleen de hoofdpijn speelt me nog wat parten. Maar de dokter verwacht dat ik na dit weekend klachtenvrij zal zijn. Als het energielek dan definitief gedicht is, zullen de krachten wel weer terugkomen.
Ik heb vandaag alweer even naar de gitaar gegrepen. Zelfs weer gedichten gelezen. Ik ben weer op de weg terug.
Dit wordt voorlopig de laatste dagelijkse notitie in deze rubriek. Ik zit namelijk in quarantaine. Al een paar dagen had ik een niet-pluis-gevoel. Spierpijn. Hoofdpijn. Rillerig gevoel. Het idee dat ik ergens een energielek had waar ik op leegliep. Gisteren kwam daar nog eens verhoging bij. Dus vanmorgen de huisarts gebeld. Haar conclusie: allemaal tekenen die duiden op corona.
Voorzichtig aan ben ik deze week weer opgekrabbeld. Om energie op te doen heb ik af en toe een wandeling gemaakt. En ik ben zelfs even een keer naar de Hornbach gegaan voor spulletjes voor in de tuin. Het was niet al te druk. En alles was goed bewegwijzerd. Pijlen op de grond wezen de looprichting aan. Maar het verbijsterende: veel mensen hielden zich er niet aan.