Voorzichtig aan ben ik deze week weer opgekrabbeld. Om energie op te doen heb ik af en toe een wandeling gemaakt. En ik ben zelfs even een keer naar de Hornbach gegaan voor spulletjes voor in de tuin. Het was niet al te druk. En alles was goed bewegwijzerd. Pijlen op de grond wezen de looprichting aan. Maar het verbijsterende: veel mensen hielden zich er niet aan.
Ik was op zoek naar een elektrische onkruidverdelger. Ergens in de vijf zijpaden aan mijn linkerhand moest die te vinden zijn, wist ik. Maar welk? De eerste geprobeerd. Mis. Aan het eind van het pad zou het ‘t snelst zijn om twee keer rechtsaf te slaan om in het volgende parallelle pad te komen. Maar dat kon niet. De pijlen wezen linksaf.
Ik deed vervolgens een groot rondje linksom om op hetzelfde punt uit te komen om nu het tweede zijpad in te slaan. Weer mis. Opnieuw mocht ik aan het eind van dit pad niet rechtsaf. Weer een groot rondje linksaf. Ondertussen liepen veel mensen gewoon kris-kras tegen de looprichting in. Weg anderhalve meter afstand.
Ik voelde de irritatie stijgen. Gisteren deed Mark Rutte nog een extra beroep op discipline om de versoepeling samen te kunnen dragen. Nou – zo sprak ik in mezelf – als het zo gaat kun je het wel op je buik schrijven. Als dit het patroon wordt, zullen steeds meer mensen hun eigen gang gaan. Dan wacht ons straks een tweede golf.
In het vierde pad vond ik wat ik zocht. Ik had nog meer spulletjes nodig. Maar ik ben snel naar de kassa gegaan. Op de parkeerplaats was het inmiddels beduidend drukker. Al na-mopperend liep ik naar de auto. Tot ik me opeens afgelopen zondag herinnerde.
Ik was jarig. Geen feestje natuurlijk. Maar opeens stond een groep vrienden in de tuin. Ze zongen me toe en hingen slingers op. Fantastisch. We moesten natuurlijk even iets drinken. Op afstand natuurlijk. Maar nog geen vijf minuten later stond er een politieagente in de tuin. Of we wisten dat een bijeenkomst met meer dan drie mensen verboden was – afstand of niet?
De agente had het bij een waarschuwing gehouden. Al lopend over de parkeerplaats van Hornbach voelde ik in het zonnetje ineens smeltende boter op mijn hoofd.
Ik bleek een mildere variant van corona onder de leden te hebben. Echt benauwd heb ik het niet gehad. Ik had het wel flink te pakken. Maar daardoor kan ik me wel een beetje een voorstelling maken van de toestand waarin ernstige patiënten zich bevinden. Als ik al zo beroerd, koortsig en hondsmoe was, hoe ziek moeten zij zich dan voelen! Een update.
Niet alleen de bouwmarkten en tuincentra trekken veel mensen, ook de visplekjes. Ik las ergens dat er meer mensen dan ooit aan het sportvissen zijn geslagen. Ik kan het uit eigen ervaring beamen. Ik zit namelijk eerste rang. Aan de vijver voor ons huis is het een komen en gaan van vissers. Voor sommigen is het bijna een militaire operatie.