Diederik Gommers gisteren nog gezien bij Jinek? Ik wou dat ik iets van die man had. De hele dag had ik me al opgewonden over die rare actie van influencers onder de hastag #ikdoenietmeermee. Bij Jinek zat ook Famke Louise, een van die influencers. Gommers ging met grote wijsheid met haar in gesprek.
Hij zond twee boodschappen uit. Hij begreep de achterliggende frustratie van Famke. Hij fakkelde haar dus niet af, zoals veel anderen. Nee, hij nodigde haar en haar kompanen uit om met hem en anderen van het OMT (Outbreak Management Team) in gesprek te gaan. Aboutaleb, die ook aan tafel zat, greep die gelegenheid aan om hen uit te nodigen om dat in het stadhuis van Rotterdam te doen.
Tegelijk hield Gommers vast aan zijn boodschap: iedereen moet zich aan de regels houden. Maar hij deed dat niet drammerig. Opnieuw toonde hij begrip voor de jongeren voor wie die regels als te knellend worden gezien. Maar zonder zijn boodschap te verloochenen.
En Famke? Ach, het was wel dapper dat ze er was gaan zitten. Maar ze kwam er niet echt uit. Haar warrige betoog leek een bij elkaar geraapt aantal argumenten zonder consistentie. En die uitnodiging van Gommers kon ze natuurlijk niet weigeren, maar of ze er zin in heeft? Ik vind het bepaald niet rustgevend om te bedenken dat mensen als zij en die andere BN-ers zoveel invloed hebben op jongeren.
Maar Gommers leerde ons allemaal een lesje: het gesprek moet het doen. Hij stapte niet in de val van een welles-nietes-spelletje, waar dit land inmiddels zo door wordt geregeerd. Ik zag een man met gezag. Mijn bewondering voor hem groeit met de maand. Gommers wijst ons de weg.
We mogen weer mensen toelaten in kerkdiensten. Wel met een maximum - in onze kerk maar zeventig (normaal zeker 250). Maar dat halen we (nog) niet. In veel andere kerken is hetzelfde patroon te zien. Wat steekt er achter? Zijn de mensen nog huiverig voor besmetting? Is de loop er uit? Is de livestream een gemakkelijk alternatief geworden? Of is de noodzaak om een plekje online te reserveren een te hoge drempel?
‘Liefde in tijden van corona’ luidt de serie korte stukjes die ik hier schrijf. Maar de liefde lijkt soms ver te zoeken de laatste tijd. Maatschappelijk, bedoel ik dan. Voorbeeld. Waar we eerst nog massaal applaudisseerden voor zorgpersoneel, daar krijgen diezelfde mensen steeds meer te maken met agressie.