Oogziekenhuis

Gisteren geopereerd in het Oogziekenhuis in Rotterdam. Ik had in mijn rechteroog een zogenaamde macula-pucker: lidtekenweefsel dat ontstaat na een netvliesoperatie. Vergeet het. Het gaat mij hierom: wat een zegen dat wij zo’n ziekenhuis hebben.

Wanneer ik in een Derde Wereldland had geleefd, was ik nu waarschijnlijk blind geweest. Ik onderging namelijk ook al eens een netvliesoperatie aan mijn andere oog.

Het enige ongemak dat er nu nog is, is de lucht die in mijn oog is ingebracht. Het oog moet op spanning blijven, en omdat ze het glasvocht bij zo’n operatie moeten verwijderen, moet er iets anders voor in de plaats komen. Lucht in dit geval. Je ziet het als een zwembadje in je oog met schommelende waterlijn en al.

Je krijgt een armbandje om dat je omhoudt totdat de lucht heeft plaatsgemaakt voor lichaamseigen glasvocht. Dat armbandje waarschuwt mogelijk hulpdiensten als er een ongeval plaatsvindt: er mag dan geen lachgas gebruikt worden.

Vol verwondering en dankbaarheid over de technische mogelijkheden en zorg in het Oogziekenhuis, kwam een gedicht bij me boven van Les Murray, getiteld (ik vertaal het zelf) ‘Jezus was genezer’. Hier een gedeelte daaruit:

Jezus was genezer
liet een patiënt nooit zakken

bracht munt noch bekering in rekening
begon met stof en speeksel

[…]

Jezus was genezer
houdt dit stil, mompelde hij dan

tegen zijn leerlingen. Doe me na
en dat deden zij in een mate

die nog altijd wordt afgebeeld op kerkmuren
genezing zonder behandeling of oefeningen.

Murray bedoelde met die ‘leerlingen’ de heiligen van de kerk. Maar in het Oogziekenhuis werken ook ‘leerlingen’. Het genezende werk gaat door met moderne middelen. ‘We gaan goed voor u zorgen, meneer,’ zei de operatiedokter, terwijl hij over me heen boog. Hij had een geruststellende stem. Toen zakte ik weg.