Poëzie sprokkelen (7): Ik schaatste…

Er gaat geen dag voorbij of ik lees minstens één gedicht. Ik heb het nodig als zuurstof. Zo sprokkel ik wekelijks aardig wat bij elkaar. Soms kom je dan iets tegen dat je ook door wilt geven. Met een korte aantekening aan het einde. Dit keer één van de man hier afgebeeld.

TOON TELLEGEN

Ik schaatste
en hoog in de hemel vloog mijn moeder met mij mee,
verfde de hemel paars voor mij,
stopte de wind in een kistje
en maakte strenge vorst voor later,
die avond —
mijn vader rookte zijn dunste sigaren,
leunend op de horizon,
en in het riet zag ik mijn kinderen
die ruisten
met hun wit bestoven pluimen —
ik schaatste en schaatste
en mijn moeder riep:
‘Zal ik de tijd stilzetten, nu,
zal ik dat doen?’
‘Dat is goed’, riep ik
en schaatste langzaam uit haar gezicht
de grijze verte in.

(Uit: Daar zijn woorden voor: Een keuze uit de gedichten / Rainbow Pockets)

Hoe oud je ook wordt, je blijft altijd kind-van. Ook als je ouders er niet meer zijn. Vandaag is het vijf jaar geleden dat mijn pa overleed. Mijn lieve moeder is er gelukkig nog. Maar denkend aan mijn vader kwam dit gedicht bij me boven. Toon Tellegen is de meester van onverwachte wendingen en droomachtige scenes. Dit vind ik een van zijn mooiste. Er zijn niet zoveel gedichten die mij tot tranen kunnen roeren, maar dit is er één van. Ik lees erin dat zijn ouders er niet meer zijn, maar toch nog op de een of andere manier met hem meekijken en voor hem zorgen. Er steekt in hem nog een zorgeloos kind. Maar toch is er iets voorgoed voorbij: ‘…en schaatste langzaam uit haar gezicht / de grijze verte in’. Prachtig van eenvoud.