Tuin 1 – Veenmol

Wie een moestuin heeft, constateert regelmatig dat er bezoek is geweest. Vogels, insecten, konijnen: ze zijn dol op wat je allemaal heb gezaaid en geplant. Maar er is één beestje dat ik nog niet kende. Het is dan ook een zeldzaam diertje. Maar laat die nou net ons tuincomplex tot leefgebied hebben gemaakt.

We hebben veenmollen op de tuin. Waarschijnlijk zijn ze meegekomen in de compost die onze vereniging sinds een aantal jaren collectief inkoopt. Althans, dat hoor ik van doorgewinterde medetuinders: daarvóór hadden ze namelijk nooit last. Nu wel. En ik ook.

Het gaat om een krekelachtig beestje dat ook nog eens (de naam zegt het al) op een mol lijkt: hij heeft van diezelfde graafpootjes. Niet dat ik er al één met eigen ogen gezien heb – ik zag het op YouTube. Want op de tuin zie ik alleen maar de sporen van het beestje. Gaten in de grond. En het plotseling afsterven of omvallen van gewassen.

Het kleine draakje (hij ziet er bepaald niet schattig uit) voedt zich namelijk niet alleen met andere beestjes die hij onder de grond vindt, maar ook met wortels van planten – in dit geval: de mijne. En dat is niet leuk, want je wilt als beginner misschien niet het beste jongetje in de klas worden, maar ook niet het slechtste. Je hebt immers Tuin 1: de tuin waar alle andere tuinders langs komen en waarover zij zijdelings toch een keurende blik laten gaan!

Er is wel wat tegen te doen – tegen de veenmol, bedoel ik. Maar toch begin ik daar (nog) niet aan. Tuinieren doe je mét de natuur. Dat wil niet zeggen dat je alles over z’n kant laat gaan – over mijn aardbeien hangen ook netten tegen de vogels. Maar een beetje meebuigen moet. In dit geval zeker. Het beestje is ook nog eens beschermd: hij staat op de bekende Rode lijst. Op de mijne ook. Al heeft de kleur rood in dit geval dan een net andere betekenis.