Toen zijn moeder in 1996 zeventig werd, ging schrijver Bart Moeyaart met haar drie dagen naar Parijs. De herinneringen aan die reis vormen de ruggengraat van het boek waaromheen Moeyaart min of meer een autobiografie schrijft. In die autobiografie speelt een ander belangrijk thema: zijn coming out als homo tegen de achtergrond van het gezin waar hij uit komt.
De titel ‘Een ander leven’ slaat zowel op hemzelf als op zijn moeder. Hij vermoedt dat zijn moeder weleens andere keuzes in het leven heeft willen maken. Heeft dat te maken met zijn vader? Diens rol is inderdaad niet florissant. Er staat een scene in het boek waarin de moeder na een ruzie verdwijnt. Ze komt weliswaar terug, maar de twijfel is gezaaid, hoewel die bij het kind dat Bart was misschien werd verdrongen: ‘’Ik had een ander leven gewild’ is een mededeling die je van je moeder niet wil horen, laat staan onthouden.’
Maar de titel slaat ook op Moeyaart zelf. Het boek beschrijft hoe moeilijk het was om uit de kast te komen. Zijn vader speelt ook hier een weinig flatterende rol. Aan het eind van het boek blijkt de vader te weten dat Bart homoseksueel is. ‘Hij heeft er geen enkel probleem mee, beweert hij.’ Maar hij voegt er aan toe: ‘Wat jij voelt hoeft niemand te weten.’
Wie denkt dat het uit de kast komen tegenwoordig geen enkel probleem meer is, moet dit boek lezen. Het doet bij tijd en wijle pijn om te zien hoe de jonge Bart zijn weg in het leven probeert te vinden tegen alle verdrukking in. Daarbij moet je als lezer weleens doorbijten. Moeyaart citeert veel uit brieven en dagboekfragmenten, maar verweeft die in zijn hoofdtekst zonder dat de typografie nadrukkelijk laat zien dat hij citeert.
Als een kunstenaar spreekt over het geloof, spits ik mijn oren. Als een kunstenaar pósitief spreekt over geloof, spits ik mijn oren nog meer. Maar als een kunstenaar zelf een theologie schrijft, heeft hij in mij een meer dan geïnteresseerde lezer. Zo begon ik aan het boek van de New Yorkse kunstenaar Makoto Fujimura: gretig.
Lees meerKanafani’s meest bekende boek verscheen al in 1963, maar het is (helaas) nog steeds verrassend actueel. Niet alleen omdat de hoofdpersonen Palestijnen zijn, maar ook omdat het verhaal een op een nog steeds het verhaal is van illegale immigranten uit tal van landen.
Lees meer