Ry Cooder is bij het grote muziekpubliek een niet zo bekende naam. Maar een beetje ingewijde kent hem. Want al is hij een man van de achtergrond, zijn invloed is groot. Als topgitarist wist hij in de loop der jaren anderen naar een hoger niveau te tillen. Er is nu een biografie over hem verschenen. Nou ja, een biografie?
Ik begon enthousiast te lezen. Ik ben namelijk nogal geïntrigeerd door de man die met de Buena Vista Social Club negen miljoen platen wist te verkopen. Die in zijn vroege jaren de Americana een nieuwe impuls gaf. Die de Rolling Stones een aantal onvergetelijke licks bezorgde. Die prachtige filmmuziek schreef (‘Paris Texas’). Die vruchtbare samenwerkingen aanging met mensen als Flaco Jimenez en Ali Farka Touré. Maar die vooral bekend zal blijven als slide-gitarist.
Kortom, ik wilde wel wat meer weten over deze muzikale verbinder van statuur. Maar daarin werd ik toch wel wat teleurgesteld. Het boek blijkt vooral een gedetailleerde bespreking van alle albums die Cooder uitbracht. Mooi natuurlijk. En dat maakt het boek een mooi naslagwerk voor als je weer eens een album van de meester beluistert. Een indrukwékkend naslagwerk ook. Maar toch…
Ik had graag meer gelezen over het leven van Cooder: zijn belevenissen, ervaringen en de verhalen van anderen over hem. Daar besteedt de Vlaamse schrijver Bulckaert ook wel wat aandacht aan. Maar dat doet hij door gezochte verhaaltjes die doen alsof hij een reportage schrijft. De opening van het boek is wat dat betreft al tekenend: ‘Ry Cooder is kwaad. Verontwaardigd. Indignado. Hij zit voor de tv. Op het nieuws: de bubbel van de financiële markten. […]’ Dat soort proza is niet zo aan mij besteed.
Bovendien kom je in die stukken ook niet zoveel aan de weet over Cooder. Ik kreeg zelfs de indruk dat het wat geforceerde constructies waren van de schrijver zelf. Daarom betrapte ik mezelf erop dat ik in de tweede helft van het boek stukken scannend ging lezen en soms zelfs gedeelten oversloeg. Kortom, niet echt een prettig leesboek.
Maar wat blijft – ik zei het al – is een document dat de ware fan nog eens zal naslaan bij het luisteren van de albums van de meester. Daarover weet de schrijver ontzettend veel (en ook veel leuke weetjes) te melden. Ik krijg dan ook al schrijvend zin om weer eens Chávez ravine op te zetten: op dit moment mijn favoriete album van Cooder. En dan Bulckaert op dit punt nog eens nalezen. Want dat doet het boek dan weer wel: het verdiept het luisteren. In die zin is het boek geslaagd.
Erik Scherder is een enthousiast verteller. Met verve weet de hoogleraar neuropsychologie zijn vak aan de man te brengen. Velen kennen hem van De Wereld Draait Door. Maar behalve enthousiasmerend verteller, is hij ook een meeslepend schrijver.
Hoeveel boeken zullen er niet over Elvis Presley verschenen zijn? Ik las zelf ooit de monumentale biografie in twee delen van Peter Guralnick (met op de ruggen de twee helften van het gezicht van Elvis, die naast elkaar in de kast een prachtige foto tonen!). Kan een volgende, kortere biografie dan nog iets toevoegen? Het blijkt van wel.