Philip Norman waagde zich aan een biografie van Paul McCartney. Hij zegt in het begin een criticus geweest te zijn, maar dat Paul zo genereus was om voluit mee te werken aan deze levensbeschrijving. Maar zo kritisch blijkt Norman niet. Hier en daar sijpelt een mateloze bewondering tussen de zinnen het boek binnen.
Bewondering is ook een talent. Maar het moet niet doorschieten. Dat doet het hier en daar wel in dit boek. Zo wordt de veel geuite bewering dat Sir Paul op zijn centen zit, opvallend vaak subtiel bestreden. Dat heeft tot gevolg dat bepaalde zaken verkleind worden.
Voorbeeld. Paul McCartney heeft na de dood van zijn moeder goed voor zijn vader gezorgd. Ook toen deze een tweede vrouw huwde. Het echtpaar kreeg een huis en toelage. Maar toen zijn vader overleed zette Paul onmiddellijk de toelage stop. Het contact met zijn stiefmoeder werd verbroken.
Zijn stiefmoeder moest verhuizen. Ze deed vier jaar later nog eens een beroep op hem. ‘Blijf liever thuis en ga fruit inmaken. Het vormt je karakter als je op eigen benen staat,’ was het antwoord van de beroemde Beatle. Ik weet dat uit Christopher Sanford’s biografie uit 2006. Ik kwam het bij Norman niet tegen.
Natuurlijk, Paul kan ook zeer genereus zijn. En zijn stiefmoeder had zich na de dood van haar man ook in een onverstandig zakelijk avontuur gestort (weet Norman te melden). Het gaat me er dus niet om zijn schaduwzijden uit te meten. Maar Norman doet mij iets teveel zijn best om McCartney’s snoeiharde kant te rechtvaardigen.
Zijn bewondering levert vaak kinderachtige scenes op. Zoals deze. Paul is op de Maagdeneilanden bezig met de opname van een nieuw album: ‘Overdag hielden ze zich bezig met zonnebaden, zwemmen, snorkelen en dolfijnen aaien, die met vragende ogen van de vroegere Beatle-fans een kijkje kwamen nemen.’
Zelfs de dolfijnen bewonderden hem! Kom op zeg! En zo zitten er aardig wat vouwtjes in mijn exemplaar bij bladzijden waar de schrijver zich bezondigt aan dergelijke passages.
Is het dan een slecht boek geworden? Zeker niet. Het biedt een schat aan informatie. En Norman weet veel details te melden zonder dat het gemillimeter wordt. En het voordeel is dat de periode na 2006 ook in beeld is gebracht. Het is de periode van zijn scheiding van Heather Mills en die van een nieuwe relatie.
Norman tekent het portret van een briljant musicus die in zijn ambitie het gevaar loopt mensen te beschadigen, maar die tegelijk een liefhebbend man en vader is. Een man wiens creativiteit misschien gaandeweg minder is geworden, maar die nooit minder gedreven werd. Ook in mijn ogen blijft Sir Paul de musicus die een imposant oeuvre bij elkaar heeft geschreven. Ik bewonder hem dus ook. Maar je moet het niet overdrijven.
In onze tijd is geloven minder dan ooit vanzelfsprekend. Sterker, religie wordt vaak gezien als een fenomeen uit een primitievere fase van de mensheid. De eis aan christenen om zichzelf te verantwoorden wordt dan ook steeds dwingender. Het zijn vooral literatoren die deze taak op zich nemen. Hans van Stralen schreef er een verrassend boek over. Hij laat zien hoe anders dat zij te werk gaan dan de apologeten in het begin van de kerkgeschiedenis.
De solidariteit met de staat Israël is niet vanzelfsprekend meer – ook niet in kerken. Sterker, er klinkt soms harde kritiek. Vaak terecht. Lees bijvoorbeeld ‘De ethnische zuivering van Palestina’ van de Israëlische (!) politicoloog en historicus Ilan Pappe, en ieder idealistisch beeld over de stichting van de staat Israël is definitief bijgesteld.