Allelujah

Dat een sterrencast niet altijd een garantie is voor een goed resultaat, laat deze film zien. Het puikje van de Engelse tv- en filmwereld werkte aan ‘Allelujah’ mee: Judi Dench, Jennifer Saunders, Derek Jacobi, David Bradley, en ik zag nog een paar bekende gezichten voorbij komen. Toch werd ik nergens de film ingesleept.

Het verhaal is snel verteld. Het kleine geriatrisch ziekenhuis Bethlehem wordt bedreigd met sluiting. Het personeel onderneemt actie. Een lokale filmploeg komt een reportage maken. Vrijwilligers organiseren festiviteiten. En als klap op de vuurpijl zal hoofdzuster Alma Gilpin een onderscheiding krijgen voor haar empathische manier van werken.

De voorbereidingen van de festiviteiten zijn in volle gang als Colin Colman, de zoon van een van de patiënten, het ziekenhuis binnenloopt. Laat hij nu uitgerekend de consultant zijn die de minister heeft geadviseerd om het ziekenhuis te sluiten. De botheid van zijn karakter past naadloos in dat verhaal. Maar je ziet het geruime tijd al aankomen: door de menselijkheid en tomeloze inzet van personeel en vrijwilligers zal hij van mening veranderen.

So far, so good. Maar het is allemaal zo voorspelbaar. Er zit wel een enorme wending in het plot (die ik niet zal verraden), maar ook die kwam bij mij wat gemakkelijk over. Nu zit er zeker humor in de film. De patiëntenrollen zijn hier en daar hilarisch. Meer nergens werd ik echt geraakt.

Voorbeeld. De dochter en een schoonzoon van een patiënt hebben hun (schoon)moeder op laten nemen om er financieel van te profiteren: haar huis zullen zij dan erven. Als dit later met zoveel woorden duidelijk wordt, heb je als kijker al een half uur door hoe de vork in de steel zit.

De film eindigt met dokter Valentine, de arts die al die tijd in Bethlehem op een liefdevolle manier zijn werk heeft gedaan. Hij werkt inmiddels in een ander ziekenhuis. De Covid-pandemie grijpt op dat moment om zich heen. We zien de enorme hectiek die dat in het ziekenhuis teweeg brengt. Dan gebruikt de regisseur een filmische truc (‘vierde wand’) die in andere gevallen geweldig kan werken, maar hier crasht.

Dokter Valentine kijkt ons als kijkers namelijk direct aan en probeert ons ervan te overtuigen hoezeer het personeel in ziekenhuizen zich uit de naad werkt voor ons. Maar dat had de film ons zelf moeten laten zien. ‘Show, don’t tell’ luidt een wet in de kunst. Maar omdat de film zelf niet overtuigt, komt die laatste boodschap wel erg goedkoop over. Ik verliet met een zekere teleurstelling de bioscoop.