C’mon C’mon

Radiojournalist Johnny interviewt kinderen over hun dromen en verwachtingen van de toekomst. Hij trekt van school naar school, van plaats naar plaats. Hij is alleen (gescheiden), maar als zijn zus Viv belt, verandert dat voor een tijdje. Haar man, die elders verblijft, heeft haar nodig: of Johnny op haar zoontje Jesse kan passen. Maar dat duurt langer dan gedacht.

Johnny neemt de taak op zich. Op een zeker moment roept zijn werk weer. Maar zijn zus kan nog niet terugkomen. Daarom vraagt hij Viv of Jesse met hem mee mag. Zo komen de twee vervolgens in New York en New Orleans. En onderweg krijgt de relatie van de grote en de kleine man een eigen dynamiek.

Het mannetje lijkt aanvankelijk wat vreemd. Maar langzaam ga je zijn gedrag begrijpen. En zijn tegenspeler gaat dat ook begrijpen. Jesse is misschien een beetje verwend, maar hij is vooral eenzaam. Hij speelt graag dat hij een wees is die is geadopteerd. Er ontwikkelt zich een ontroerende verstandhouding die ook zijn oom goeddoet, want ook hij blijkt een eenzaam man die schijnbaar onbezorgd leeft, maar in werkelijkheid alleen zijn werk heeft.

Het eerste deel van de film vond ik wat traag. Maar gaandeweg spint het verhaal de kijker in. Mede dank zij de prachtige (zwart-wit!) opnamen. Maar het zijn vooral de overtuigende rollen van Joaquin Phoenix en vooral Woody Norman die je kluisteren aan het verhaal (wat kunnen kinderen toch vaak naturel spelen!). Ze geven elkaar levenslessen over deze ‘strangely beautiful world’.  

In sommige aankondigingen wordt de film een road-movie genoemd. Dat vond ik minder het geval. De film speelt wel op drie locaties (de genoemde steden en Los Angeles), maar het onderweg zijn vindt vooral plaats in de steden zelf. Maar dat komt zeker niet in mindering op mijn positieve ervaring. Prachtige film!