Als de tv-recensenten van Trouw me er niet op hadden gewezen, had ik de Franse serie 'Dix pour cent' waarschijnlijk niet ontdekt. Nergens anders kwam ik de naam tegen. En dan: Franse series? Maar ik ging kijken en werd steeds enthousiaster.
De serie gaat over het agentenkantoor ASK in Parijs. Het kantoor behartigt de belangen van filmacteurs en -actrices (en rekent 10% voor de bemiddeling, vandaar de titel van de serie). Het bijzondere is dat deze filmacteurs en -actrices (de klanten van het kantoor dus) zichzelf spelen en beroemdheden zijn in Frankrijk. Op het laatst krijgt ook de Amerikaanse actrice Sigourney Weaver een gastrol.
Dat je als Nederlander de Franse actrices en acteurs niet kent, blijkt overigens geen bezwaar. Want de werkelijke hoofdrolspelers zijn de agenten: de zelfverzekerde, maar vaak ook doortrapte Matthias, die er in zijn persoonlijke leven vaak een potje van maakt; oude rot in het vak Arlette met haar hondje Jean Gabin (!); workaholic Andréa die vaak doorslaat in ambitie; en de onhandige Gabriel die bijna dagelijks nerveus op zijn rode scooter Parijs doorkruist en op kantoor bij elke teleurstelling de slagroomspuit aan zijn mond zet.
De vier staan er plotseling alleen voor wanneer hun baas en eigenaar van het kantoor overlijdt. Al snel verschijnt Camille, de buitenechtelijke dochter van Matthias, ten tonele. En die twee gebeurtenissen zullen een en ander aan het rollen brengen, waardoor ook het kantoor kraakt aan het wankelen wordt gebracht.
Zoals bij elke goede serie ga je van de hoofdpersonen houden, hoe onhandig en zelfs doortrapt ze ook soms blijken te zijn. Daarbij mag ik assistenten Noëmie en Hervé en nieuwe directeur Hischam niet vergeten. Samen vormen zij en andere hoofdrolspelers één familie. En zoals in veel families is er soms onenigheid, jaloezie en concurrentie, maar weten ze elkaar toch te vinden.
Een bijzondere rol is weggelegd voor de reële acteurs en actrices. Hun onhebbelijkheden en ongeremde ambities worden kostelijk uitgelicht en met zelfspot gespeeld. Wat een heerlijke serie! Jammer dat het voorbij is. Maar dat is misschien ook wel een pre: series die seizoen na seizoen doorgaan en uitgemolken worden tot er geen druppel meer uitkomt, gaan als een nachtkaars uit. Deze niet. De apotheose is mooi.
P.S. Parijs blijft een prachtig decor. Door de mooie stadsbeelden kreeg ik weer zin om op de trein te stappen. Nog maar even wachten tot de coronakust weer vrij is.
(Er is geen Nederlandse trailer, daarom hieronder de Engelse)
Er zijn al veel lovende woorden over de eerste twee seizoenen van deze Netflix-serie geschreven. Daarom werd uitgekeken naar het derde. We werden niet teleurgesteld. Wat een heerlijk breekbare mensen zijn het, de leden van de joods-orthodoxe familie Shtisel! Al roepen ze behalve mededogen soms ook wel irritatie op.
