Twee ex-geliefden die elkaar bij toeval weer tegenkomen: het is een veelgebruikt thema in boeken en films. Ook in deze film draait het hier om. Hij, Mattieu, een bekend acteur; zij, Alice, een vrouw die zich teruggetrokken heeft in een dorpje aan de kust van Bretagne. De titel ('Naseizoen)' slaat op de periode in hun leven en het jaargetijde waarin de ontmoeting plaatsvindt, vijftien jaar nadat ze uit elkaar gingen.
Al snel blijken bij de twee ex-geliefden de gevoelens voor elkaar nog levend. Maar er is ook pijn. Vooral bij Alice blijkt veel pijn te leven. Over de manier waarop hij haar destijds heeft gedumpt. Maar ook pijn om het leven dat zij nu heeft. Ze is weliswaar getrouwd met een dokter en heeft een dochter. Maar ze heeft zich begraven, zegt ze zelf. De pijn in deze scene was goed voelbaar.
Ook het leven van Mattieu kent een doodlopend spoor. Maar de pijn die hij heeft kwam niet echt overtuigend over. Hij heeft een rol bij het toneel geweigerd. Maar waarom dit dan zoveel pijn doet? Misschien omdat hij gevangen zit in zijn bekendheid. In het welness-hotel in Bretagne waar hij zich teruggetrokken heeft, wil iedereen met hem selfies maken. Maar achter de roem gaat een eenzaam mens schuil.
De film is erg traag met weinig verrassingen. De mooiste scene is die met een bejaarde vriendin van Alice die met een vrouw gaat trouwen. Alice heeft een gesprek met haar opgenomen op haar telefoon. De vrouw vertelt over haar leven en haar eerste huwelijk. Daar veerde ik op. Ik dacht even dat het ging om een echte documentaire, zó overtuigend. Maar verder vond ik het een matig boeiende film.
Ik ben een fan van Bernstein. In de jaren negentig verscheen bij Deutsche Grammophon de ‘Leonard Bernstein Edition’. Ik heb ze grijsgedraaid. En: leerde via hem een aantal andere Amerikaanse componisten kennen waar ik meer van ging ontdekken (Aaron Copland!). Daarom was ik benieuwd naar de film.
Lees meer