De film ‘Monsieur Aznavour’ is natuurlijk een biopic. Dergelijke films hebben een groot voordeel: als ze niet al te ver bezijden de waarheid zijn, besparen ze je het urenlang lezen van een biografie. Het nadeel: als zo’n film een lang leven in beeld wil brengen, dreigt het gevaar van een staccato van ‘en toen-en toen-en toen’. Dat is ook de Achilleshiel van deze film. En toch is hij de moeite waard.
Charles Aznavour was en is nog steeds Frankrijks grootste ster. Zijn carrière omvat meer dan zeventig jaar! Ikzelf ken hem niet anders dan als de gearriveerde artiest op de top van zijn roem. Daarom loonde het om de ruim twee uur durende film te bekijken. Want de film brengt uiteraard ook de periode voordat hij bekend werd in beeld.
Als kind van gevluchte Armeense ouders groeide hij op in armoede. Al snel openbaarde zich bij hem een bijzondere muzikale aanleg. Maar hij had zijn uiterlijk niet mee. Edith Piaf, die zijn zangkwaliteiten zag, vond hem maar een lelijk mannetje. Zij overtuigde hem ervan zijn neus te laten verkleinen! Maar aan zijn lengte viel niets te doen: hij bleef klein.
Maar er brandde een heilig vuur in hem. Symbool daarvan werden zijn rode notitieboeken waarin hij zijn muziek schreef. Dag en nacht was hij aan het werk. Het kostte hem zijn eerste huwelijk. Maar hij kwam waar hij wilde zijn: op de podia van alle grote steden. De rij rode notitieboeken op zijn boekenplank groeide en groeide en verhuisde mee naar steeds grotere huizen.
Ik schreef al dat de film aan een hoog ‘en toen en toen’-gehalte lijdt. Maar het acteerwerk van hoofdrolspeler Tahar Rahim (met de voor Aznavour zo kenmerkende vooruitstekende onderlip) trekt je zo in Aznavours levensverhaal dat de ruim twee uur die de film duurt in een zucht voorbij is.
En dan is er natuurlijk die onvergetelijke muziek. Aznavour wilde groter worden dan Sinatra – ook zo’n man van wie alleen al de achternaam een wereld van muziek oproept. Ik zou niet kunnen kiezen wie groter is. Ze waren allebei groter dan groot. Mooie film.
Twee ex-geliefden die elkaar bij toeval weer tegenkomen: het is een veelgebruikt thema in boeken en films. Ook in deze film draait het hier om. Hij, Mattieu, een bekend acteur; zij, Alice, een vrouw die zich teruggetrokken heeft in een dorpje aan de kust van Bretagne. De titel ('Naseizoen)' slaat op de periode in hun leven en het jaargetijde waarin de ontmoeting plaatsvindt, vijftien jaar nadat ze uit elkaar gingen.