Nomadland

Al eerder schitterde Frances McDormand in ‘Fargo’ en ‘Three Billboards Outside Ebbing, Missouri’, maar in ‘Nomadland’ speelt zij minstens een vergelijkbare glansrol. Ze is Fern, weduwe in een stadje waar de mijn gesloten is en het dorp wordt opgeheven. Ze kiest voor een nomadenbestaan in een aftands busje.

Ze is niet de enige. Wat de film vooral in beeld brengt is dat er in Amerika een schaduwsamenleving is ontstaan van rondtrekkende mensen. Ze hebben hun huis verloren door de kredietcrisis en moeten leven van seizoensarbeid: hier wat werk bij Amazon, daar op een camping. In hun campers en bestelbusjes wonen ze en trekken van hot naar her.

Het bijzondere van deze film is dat het merendeel van de mensen die Fern ontmoet echte nomaden zijn. Het zijn meestal zestigers en zeventigers. Ze maakten op mij grote indruk door hun veerkracht, humor en warmte. Want de moderne nomaden vormen een aparte gemeenschap waar men wat voor elkaar over heeft. En als ze weer verder trekken, is dat in het besef dat ze elkaar weer tegen zullen komen: ‘I’ll see you down the road’ luidt hun afscheidsgroet.

 Aanvankelijk onwennig in dit nieuwe rondreizende bestaan, vindt Fern steeds meer haar plek. Ze timmert en klust aan haar busje. Ze leert steeds meer mensen kennen en wordt zo deel van de gemeenschap.

McDormand weet niet alleen voor zichzelf een glansrol neer te zetten, maar ook het beste uit haar mede (amateur)spelers te halen. De onvergetelijke Linda May and Swankie zijn zó zichzelf dat Nomadland half documentaire, half film is geworden. Docudrama zeggen we dan.

De film kent geen plot, maar brengt met prachtige beelden van het landschap en met prachtige mensen een vergeten kant van de Amerikaans samenleving in beeld. Terecht dus dat Nomadland drie Oscars won. En dan de muziek van Einaudi: schitterend!

Nog één keer keert Fern terug in het dorpje dat ze achter zich liet. Maar alles is vervallen. Ze heeft er niets meer te zoeken. En dus trekt ze verder. Voorgoed nomade geworden.