Toen singer-songwriter Aoife O’Donovan in 2019 gevraagd werd een bijdrage te leveren aan de 100-jarige viering van vrouwelijk kiesrecht, koos zij ervoor om muzikaal de spotlight te zetten op suffragette Carrie Chapman Cat. Het leverde een prachtig album op.
O’Donovan nam brieven en geschriften van Chapman Cat als uitgangspunt voor de teksten van All My Friends. Haar heldere en zachte stem liet ze omlijsten met blazers, violen en een vrouwenkoor. De stijl van melodielijnen en akkoorden en stem deden me sterk denken aan Joni Mitchell.
De eerste nummers lopen in elkaar over, zodat je het idee hebt dat ze één verhaal vormen. Het zijn allemaal rustige nummers. Pas bij America, Come wordt het stevige folkrock. Maar dan zijn we bijna bij het einde. De tekst liegt er ook niet om: Holding her torch high / Lady Liberty points onward and upward / says, “America, Come”. / Suffrage is coming.
Over the Finishline, het nummer daarop, plaatst ons in onze tijd. We kijken tegenwoordig alleen nog maar op onze telefoon, zingt Aoife. Ze is inmiddels zelf moeder en beleeft onze tijd als zwaar. Ze vraagt zich af: If I could change a mind, whose mind?
Het album besluit met een adembenemende versie van Bob Dylans The Lonesome Death of Hattie Carroll, de klassieker over de zwarte serveerster die door William Zanzinger om niets doodgeslagen werd. Waarom juist deze cover op het album staat, weet ik niet zo goed. Maar het onderstreept wel het belang van vrouwenrechten.
O’Donovan zingt het toch al ‘zachte’ lied heel teder, maar wordt op de beslissende passages schrijnend doorkruist door tonen die pijn doen. Het is een dikke streep onder een belangrijk album – muzikaal en wat betreft boodschap.
Spelen met een hees of fluisterend geluid, dat is het handelsmerk van de Noorse trompettist Arve Henriksen. Je komt het wel meer tegen bij jazz-musici uit Scandinavië. Ook op het nieuwste album van Henriksen hoor je dit kenmerkend geluid. Bijzonder is dat hij het album maakte met de Nederlandse pianist Harmen Fraanje.
De Amerikaanse zanger, gitarist en producer T Bone Burnett maakte ruim twintig jaar geen soloalbum. Recent bracht hij nog wel in een samenwerkingsverband twee eigenaardige, moeilijk toegankelijke platen uit. Maar gelukkig is daar nu weer een ‘normaal’ album. Hoewel dit album misschien nu juist weer een tikkeltje ‘abnormaler’ had gekund.