Spelen met een hees of fluisterend geluid, dat is het handelsmerk van de Noorse trompettist Arve Henriksen. Je komt het wel meer tegen bij jazz-musici uit Scandinavië. Ook op het nieuwste album van Henriksen hoor je dit kenmerkend geluid. Bijzonder is dat hij het album maakte met de Nederlandse pianist Harmen Fraanje.
De eerste woorden die bij mij opkwamen tijdens en na het beluisteren van dit album waren ‘meditatief’ en ‘verstild’. De muziek is etherisch. Je wordt er dan ook helemaal zen van.
Nu ik het woord ‘zen’ gebruik, kom ik meteen bij wat ik op het internet las: dat Henriksen erg geïnteresseerd is in Japanse muziek. Zijn trompetgeluid zou ook lijken op dat van de Shakuhachi, een soort blokfluit. Of het zo is, ik geef het voor beter. Maar het past bij de indruk die ik kreeg: het doet oosters aan.
Alle nummers (louter instrumentaal) worden gespeeld met trompet en piano. Slechts af en toe komt er elektronica om de hoek kijken – een andere specialiteit van Henriksen. Bijvoorbeeld in ‘Redream’ (mondjesmaat) en ‘Mirror Images’ (sterker), een mysterieus en donker nummer. Het is niet alles zen wat de klok slaat. Het geldt ook voor ‘Red and Black’.
Henriksen en Fraanje houden elkaar prachtig in evenwicht. De piano krijgt een net zo grote rol als de trompet. Het ‘druppelend’ spel van Fraanje – ik heb er geen ander woord voor – is prachtig, vooral op ‘The Dark Light’ en ‘What All This Is’.
Improviseren de heren? Ik weet het niet. Soms lopen de melodielijnen gelijk, zodat je denkt van niet. Maar de ontspannen manier van spelen doet er vaak aan denken.
Soms kan het wellicht te ontspannen zijn. Ik bedoel: ik kan me voorstellen dat sommige luisteraars verveeld kunnen raken. Is het niet te eentonig? Ik vind van niet. Je moet wel de rust vinden om ernaar te luisteren om er vervolgens nog rustiger van te worden en je mee te laten glijden.
Een mooi album, passend in de traditie van ECM, het platenlabel waarop dit album verscheen.
De Amerikaanse singer-songwriter Damien Jurado kennen we van lo-fi-opnamen: opnamen die met opzet van lager kwaliteit zijn, gruiziger, minder gepolijst. Maar meestal waren zijn liedjes herkenbare folk-songs. Maar op zijn nieuwste album stapt hij buiten die comfortzone. Al zijn de opnamen nu wel heel erg gruizig!
Toen singer-songwriter Aoife O’Donovan in 2019 gevraagd werd een bijdrage te leveren aan de 100-jarige viering van vrouwelijk kiesrecht, koos zij ervoor om muzikaal de spotlight te zetten op suffragette Carrie Chapman Cat. Het leverde een prachtig album op.