De serie van Bob Dylan's bootlegs die platenmaatschappij Columbia al jaren uitbrengt, kent inmiddels een hoge status. Aan die serie is nu een bijzonder album toegevoegd: opnames van de sessies van ‘Time Out Of Mind’, uitgerekend het album dat het Dylan-vuur weer in mij deed ontbranden.
Ooit stapte ik in bij ‘Nashville Skyline’ (1969). Ik bleef Dylan volgen tot begin jaren tachtig: zijn ‘christelijke’ periode. Die deed zijn muziek gaandeweg geen goed, vond ik. Mijn belangstelling verflauwde. Totdat het vuur weer oplaaide door het album ‘Time Out Of Mind’ (1997). Meteen al de eerste tonen en zinnen van openingsnummer Love Sick bliezen me omver:
I’m walking through streets that are dead
Walking, walking with you in my head
My feet are so tired, my brain is so wired
And the clouds are weeping
Er bleken meer nummers te zijn die me frontaal raakten. Vooral de andere nummers over liefdesverdriet en andere verslagenheid, zoals Standing in the Doorway en Not Dark Yet. Aangrijpende teksten op naadloos passende muziek – ik was helemaal om! En dan dat heerlijke uptempo Dirt Road Blues en het later veel gecoverde Make You Feel My Love. Ik was weer helemaal into Dylan en merkte terugluisterend dat ik ondertussen wat kwaliteitsplaten had gemist.
Deze maand verscheen de bootleg van de sessies van ‘Time Out Of Mind’. Al is bootleg niet helemaal het juiste woord: één cd (er zijn vier cd’s; ik heb de versie met twee cd’s) bevat de remix van het bestaande album. Dylan, zo schijnt, was niet helemaal tevreden met het oorspronkelijke werk van producer Daniel Lanois. En dus horen we opvallende verschillen. Eerst dacht ik: de remix klinkt doffer, alsof al het geluid in elkaar vloeit. En: Dylans stem is niet meer zo op de voorgrond. Maar later ging me opvallen dat veel instrumenten die eerst moeilijk te horen waren, naar voren waren gehaald. Hoe dan ook, ik kan niet kiezen tussen de beide versies. Ze hebben hun eigen voor- en nadelen die ik tegen elkaar kan wegstrepen.
Meer van belang is de tweede cd: de ‘werkversies’ van de nummers, noem ik ze maar. Al zijn ze dat niet allemaal: The Water Is Wide, een prachtig folknummer, Red River Shore en Mississippi stonden nooit op studioalbums; ze kregen als bootlegversies al een plek op andere albums. Maar de werkversies van het oorspronkelijke ‘Time Out Of Mind’ zijn betoverend. Love Sick – Version 1 is subtieler en Not Dark Yet – Version 1 is verfrissend. Dirt Road Blues – Version 1 is heel anders dan het latere nummer.
Ook vallen de tekstverschillen op. De nummers zijn duidelijk ‘werk in uitvoering’, zoals we dat ook van ander bootleg-uitgaven kennen. Voor de Dylan-fan is het dus smullen geblazen. Op naar de volgende bootleg!
(Hier een versie van Love Sick die op de uitgebreide versie van Fragments is te vinden:)
Jeb Loy Nichols heeft een aantal jaren geleden Amerika verruild voor Engeland. Aanvankelijk koos hij Londen als woonplaats, maar na een aantal jaren zocht hij rust op het platteland van Wales. Daar leeft hij nu zeer eenvoudig. Zijn nieuwste album is er de weerslag van.
Joe Henry zwoer op zijn laatste albums bij soberheid: een akoestische gitaar en een blaasinstrument – dat was het wel zo’n beetje. Mooie albums, daar niet van, maar het deed mij weleens verlangen naar zijn oudere werk. Maar ziedaar: alleen al de opening op zijn nieuwe album ‘All The Eye Can See’ zet een heel andere toon.