Het eerste concert dat ik van Bob Dylan meemaakte was in 1978 in De Kuip. Toen al ‘vermaakte’ hij zijn songs, zodat je als concertbezoeker even nodig had om ze te herkennen. Dat is ook nu nog het geval. De laatste jaren zelfs zozeer dat ik een keer zijn allerbekendste (‘Blowing in the Wind’) pas halverwege kon plaatsen. Maar dat heeft ook te maken met zijn steeds gruiziger geworden stem.
Toen bekend werd dat er een nieuw album kwam dat live opgenomen was, was ik wel benieuwd maar hield ook mijn hart vast. Zou het toegevoegde waarde hebben? Dat het meeviel is te weinig gezegd: ik vind het album verrassend.
Allereerst: Bob is goed bij stem. En het bijzondere van het album is dat het grotendeels ‘oude’ songs zijn die ook nog eens een niet al te afwijkend arrangement hebben gekregen. De eerlijkheid gebiedt wel om te zeggen dat het geen album van een live-concert is geworden.
Het album is opgenomen in coronatijd. Er konden geen concerten georganiseerd worden. Daarom kreeg filmmaker Alma Har’el het idee om een concert zoveel mogelijk te benaderen. Ik heb de film zelf niet gezien (zit achter een betaalmuur), maar ik begreep dat hij is opgenomen in een theater in Santa Monica. De binnenhoes van de cd toont Dylan opgesteld voor een band met mondkapjes op.
Maar ondanks het feit dat het geen concertfilm is geworden (de film werd ook nog eens op zeven achtereenvolgende dagen geschoten), is het muzikale resultaat bijzonder. Om de op dat moment 81-jarige Dylan de vroege songs uit zijn rijke oeuvre met breekbare maar tegelijk pure stem te horen zingen, is voor elke Dylan-fan een vreugde. Maar ook de niet-Dylan-fan vindt in dit album een prachtige instapplaat om zijn werk te leren kennen.
Het album kent wat mij betreft maar één ‘inzakker’: I’ll Be Your Baby Tonight. Maar hé, elke Dylan-fan wel dat er altijd wel één of twee nummers op een album wat achterblijven in kwaliteit, om het eufemistisch te zeggen. Maar om een paar echte verrassingen te noemen: ‘Queen Jane Approximately’, ‘Just Like Tom Thumb’s Blues’, ‘Forever Young’ en ‘What Was It You Wanted’ (tegelijk het ‘nieuwste’ nummer: uit 1989) klinken in deze versies nog net zo fonkelend als de originele.
De band klinkt op dit album ingetogen en subtiel. Opvallend detail: er is geen percussie te horen. Het drumstel werd thuis gelaten.
Wat staat er in de kern van de meeste dorpen en steden? Een kerk en een kroeg natuurlijk. Wel, dat is precies wat Ad Vanderveen met de titel van zijn nieuwe album bedoelt. En hij nam er dat album ook op. In de kerk én in de kroeg.
Singer-songwriter Iris DeMent overvoert de markt bepaald niet met albums. Haar laatste studiowerk dateert alweer van acht jaar geleden. Maar ze noemt zich dan ook niet een songWRITER maar songWAITER. Het is vaak wachten. Maar haar laatste album maakte het wachten de moeite waard.