Het was al aangekondigd: Bob Dylan zou op zijn nieuwe cd beter bij stem zijn dan we van hem gewend zijn. Er werd zelfs al de vergelijking gemaakt met het album 'Nashville Skyline' (1969) toen hij opeens een zangstem bleek te hebben die nog niemand kende. Wel, die vergelijking gaat misschien te ver, maar de conclusie dat Dylan op zijn nieuwste album beter klinkt dan zelfs menig fanatieke fan van tevoren vreesde, is gerechtvaardigd.
‘Shadows in the Night’ is een album met nummers uit het ‘Great American Songbook’. Ze passen in de traditie van de crooners. De grootste van hen, Frank Sinatra, nam ze dan ook op. Hachelijk om ze dan ook in je oeuvre op te nemen, zeker als je zelf – zoals Dylan – een stem hebt van schuurpapier. Maar het moet gezegd: het valt niet tegen. His Bobness heeft z’n best gedaan.
Dat hij dergelijke nummers opnam, mag geen fan verbazen: er is geen muziekstijl uit de Amerikaanse populaire muziek waar hij zich niet aan gewaagd heeft. Waarom dan ook geen crooner-songs? Bovendien is Dylan een nederig man. Hij noemde in het enige interview dat hij ter gelegenheid van het verschijnen van dit album gaf, Frank Sinatra ‘een berg die niemand kan beklimmen . Maar goed, dan moet je toch nog het een en ander waar maken.
Toch is het niet echt een spannende cd geworden. Het mag dan bijzonder zijn dat de nummers opgenomen zijn in een live-setting: er zijn geen overdubs gebruikt. En dat de begeleiding niet verzorgd wordt door een big band maar door Dylan’s reguliere (gitaar)band, geeft de nummers ook een eigen kleur – ook omdat die band zoals gewoonlijk voortreffelijk speelt. Maar het geheel is wat eentonig.
Springen er dan geen nummers uit? Jawel, ‘Stay with me’ (uit de film ‘The Cardinal’ over een twijfelende priester) klinkt heel geloofwaardig. De zeer ingetogen vertolking van de overbekende standard ‘Autumn Leaves’ is verrassend. Een regelrecht hoogtepunt vond ik ‘That Lucky Old Sun’, dat met diepe smart gezongen wordt. Ook de openingsnummer ‘I’m Fool To Want You’ valt in die categorie.
Maar verder heb ik me dit album nog niet echt eigen kunnen maken. Maar ja, de ervaring leert dat het werk van Dylan zich pas echt voor je opent na herhaald luisteren. Dat zou met dit album dus ook het geval kunnen zijn.
Een echt nieuw nummer staat er natuurlijk niet op. Alle door Elvis opgenomen nummers zullen inmiddels zijn uitgebracht. Zelfs gospels die hij in huiselijke kring zong werden op cd gezet. Elke superster is immers een melkkoe. En wie is er groter in de popmuziek dan Elvis? Toch is deze cd best de moeite waard.
De nieuwste cd van Sufjan Stevens is een prachtig eerbetoon aan zijn moeder Carrie. Zij leed aan schizofrenie, leidde een onordelijk leven met druggebruik en stierf tenslotte aan maagkanker. Een tragisch leven dus en geen reden tot grote dankbaarheid – zeker niet als je weet dat Carrie haar zoon als kind al achterliet.