Eerlijk gezegd ben ik een beetje laat met deze luisterervaring. Bij verschijnen van een nieuw Dylanalbum ben ik er meestal als de kippen bij. Alle albums staan ook in mijn kast – ook de officieel uitgebrachte ‘bootlegs’. Maar ik werd de serie bootlegs een beetje zat. Daarom dacht ik deze keer over te slaan. Positieve recensies elders haalden me toch over de streep. Goddank.
Waarom sloeg ik aanvankelijk juist dit album over? Omdat ik niet dol was op de gospel-periode van Dylan. Ik was destijds als jongetje van veertien aangehaakt bij Nashville Skyline, bezocht in 1978 zijn stadionconcert in De Kuip (met in het voorprogramma Eric Clapton!), bleef trouw fan tot Street Legal, maar raakte toen wat teleurgesteld door Dylans al te christelijke toon.
Klinkt gek misschien voor een dominee. Maar ik deed dezelfde ervaring op met Johnny Cash: toen die met Billy Graham ging touren, vond ik hem minder worden. Het geloof doet de muziek geen goed. Dacht ik toen. Maar daar moest ik van terug komen. Ook nu, in het geval van Dylan.
Ik ben niet de enige. In de liner notes bij Trouble No More doet atheïst Penn Jillette de bekentenis dat hij met terugwerkende kracht zijn eigen hypocrisie moet belijden. Hij schreef Dylan af toen die gelovig werd. Maar nu na jaren de sluier van Jillettes gezicht is gevallen, ziet hij hoe goed Dylan in die tijd nog steeds was.
Ook ik deed die ervaring natuurlijk op – al veel eerder dan november 2017 toen dit album verscheen. Ik leerde met name Slow Train Coming en Shot of Love, twee albums van de trilogie van Dylans bekeringsperiode, waarderen. Wat me nu dan zo verraste in dit nieuw album? De breekbaarheid van Dylan. En vooral: het gevoel als luisteraar die tijd nog eens over te kunnen doen.
Het album bevat alleen concertregistraties uit Dylans gospelperiode. Deze liveversies worden gekenmerkt door wat ik sinds De Kuip al weet: Dylan vermaakt zijn nummers. Soms is de studioversie een vermaakte versie van het live-optreden, vaker andersom. Maar juist daardoor bieden de songs van zo’n veertig jaar leden een nieuwe luisterervaring.
Wat ik al zei: mij viel vooral de kwetsbaarheid op. Destijds meende ik dat de overgang naar het christendom iets opportunistisch had. Nu hoor ik een in en in eerlijke Dylan die tegen de stroom in zijn geloof belijdt.
Natuurlijk, op deze cd staan niet de geluidsfragmenten van de fundamentalistische preken die Dylan destijds ook kon afsteken. Die hinderden me ongelooflijk. Maar ook ik moet belijden dat de sluier van mijn gezicht is getrokken: Dylans gospelperiode was een authentieke en indrukwekkende fase op zijn dynamische reis door de tijd. Ik ben definitief bekeerd.
Joe Henry is niet alleen een verdienstelijk producer, maar ook een singer-songwriter die keer op keer weet te verrassen. Al moet je daarvoor zijn albums beluisteren en herbeluisteren, want zijn oeuvre geeft zich niet gemakkelijk gewonnen.
Calexico – what’s in a name? Je herkent er meteen een samentrekking van Californië en Mexico in. De naam dekt de lading van deze tweemansband, want de musici mengen al jaren met creativiteit en speelplezier verschillende muziekstijlen die ontstonden rond de zuidelijke grens van Amerika.