Ik kende de naam van Brandi Carlile al wel, maar had me nog nooit verdiept in haar muziek. Toen ik zag dat haar nieuwste album in de Americana top 50 hoog scoorde, was het tijd om die eens goed te beluisteren. Geen weggegooid geld, want wat een prachtig en pakkend album!
Brandi Carlile groeide op in een arm, christelijk gezin. Als tiener ontdekte ze dat zij gay was, kwam uit de kast, maar het kwam haar te staan op afwijzing. Toen zij gedoopt wilde worden, weigerde de dominee. Inmiddels heeft ze een schitterende muzikale carrière. Ze is gelukkig getrouwd met Catherine Shepherd, en het stel heeft twee kinderen.
Waarom ik dat vertel? Omdat je dan meer begrijpt van de nummers. ‘Broken Horses’ is niet alleen de titel van haar recent verschenen autobiografie, maar ook de titel van een nummer op het album. Het is het ruigste nummer en bezingt het kiezen voor de vrijheid, hoe verwond je ook bent: Only broken horses know to run.
Dat ze haar geloof niet vaarwel heeft gezegd, blijkt o.a. uit ‘Sinner, Saints and Fools’. Het gaat over een godvrezend man die uitdraagt dat je volgens de wetten van de Bijbel moet leven. Maar hij is tegen het opnemen van vluchtelingen: er zijn immers niet voor niets regels. Als hij tenslotte aan de poort van de hemel komt, wordt hij op zijn beurt geweigerd: hij heeft niet volgens de regels van het Boek geleefd.
Een aantal tracks zijn rechtstreekse boodschappen aan haar kinderen. In ‘Mama Werewolf’ biecht ze haar kind op hoe bang ze is voor haar eigen donkere zijde die ze geërfd heeft van haar vaders familie. ‘Letter to the Past’ en ‘Stay Gentle’ zijn ook aan haar kinderen gericht. Maar het meest ontroerend is ‘This Time Tomorrow’: morgen kan ze er niet meer zijn, maar ‘weet dat ik altijd bij je ben’.
En dan heb ik nog niet het openingsnummer genoemd. Met ‘Right On Time’, een liefdeslied over conflict en spijt, begint het album ijzersterk: Turn back time, help me to rewind and we can / Find ourselves again. / It’s not too late / Either way , I lose you in these silent days. Weet je ook meteen waar de titel van het album vandaan komt.
Ik heb genoten van dit album. Carlile heeft een lenige, heldere stem. De folkrock muziek is prachtig verzorgd. De ballads zijn ontroerend. In de teksten legt ze haar hart open. Enige minpuntje: mag de stem af en toe met wat minder vibrato? Maar mijn eerste kennismaking smaakt naar meer.
‘Seven Swans’, ‘Illinois’ en ‘Carrie & Lowell’ waren hoogtepunten in zijn werk. Kan Sufjan Stevens die lat nog steeds halen? ‘Convocations’, ook dit jaar verschenen, vond ik erg tegenvallen. Al die eindeloze synthesizermuziek – het is niet ‘my cup of tea’. Misschien dat nu de samenwerking met Angelo De Augustine een nieuwe impuls aan het werk van Stevens geeft? Op ‘A Beginners’ Mind’ trekken ze samen de kar.