Bruce Hornsby had ooit een hit met ‘The Way It Is’, waaraan hij zijn bekendheid te danken heeft. Maar dat hij zich sinds die tijd ontwikkeld heeft tot een interessant, want zeer veelzijdig musicus, is minder bekend. Hij maakte op mij al indruk met zijn vorige album ‘Absolute Zero’, maar zijn nieuwe cd bevestigde mij in mijn opvatting.
Hornsby is van veel markten thuis. Pop, jazz, rock, soul, ambient, modern-klassiek – hij draait er zijn hand niet voor om. In zoveel stijlen kan een mens zich ook verliezen. Maar bij Hornsby is bijna elk nummer raak. En: altijd met overtuigende melodielijnen.
Het album opent sterk met ‘Cleopatra Drones’, een track over de positieve en negatieve kanten van drones: ze kunnen medicijnen vervoeren naar onherbergzame plekken, maar ook spioneren. ‘I see a problem and a saving and a grace’. Ook de profeet Ezechiël met zijn bizarre wielen wordt nog even genoemd.
De moderne techniek speelt in het algemeen een rol van betekenis in de teksten van Hornsby. ‘Non-Secure Connection’ gaat over hacken en het kritische ‘Porn Hour’ gaat over de porno die op het internet alomtegenwoordig is en maar een muisklik van ons verwijderd.
Vervreemdende melodieën worden afgewisseld met weemoedige zoals in ‘Time, The Thief’ (gebaseerd op een wetenschappelijk boek van Carlo Rovelli) en ‘The Rat King’ (gebaseerd op een roman). Het laatstgenoemde is onderaan deze pagina in een clip te beluisteren.
Hornsby laat zich dus graag inspireren door anderen. En hij betrekt ook andere artiesten bij zijn werk. Op dit album werken o.a. Justin Vernon en James Mercer mee. Postuum horen we ook zijn overleden vriend Leon Russell in ‘Anything Can Happen’.
‘No Limits’ is de afsluiter van dit album. Veel betekenend, want inderdaad, er lijkt geen limiet te zitten op de stijlen waar Hornsby in thuis is. Dat maakt ook dit album zeer veelzijdig en afwisselend, met het voortreffelijke pianospel van Bruce als vaste anker.
Het genoemde ‘Time, The Thief’ is wat mij betreft het absoluut hoogtepunt: ‘Time passes slowly for those who move / I’m sentimental about / One minute ago / But I move on, on and on.’ Hopelijk nog lang.
Het werk van Bob Dylan is al ontelbare malen gecoverd. Emma Swift bewijst met een nieuw album vol Dylan-covers dat de zeggingskracht van zijn oeuvre ook voor een jongere generatie zeker niet is uitgewerkt. Integendeel, de songs van 'His Bobness' klinken uit haar gouden strotje frisser dan ooit.
De beroemde pianist Keith Jarrett kreeg in 2018 twee beroertes en zal daardoor nooit meer kunnen spelen. Het moet voor de man een ramp zijn, want hij leverde jaar na jaar album na album af. En of het nu ging om ‘standards’, klassiek, religieus of blues, Jarrett toonde zich een meester in alle stijlen. Aan de stroom albums zal nu langzamerhand een einde komen, al verscheen gelukkig nog een opname van een concert in Boedapest in 2016.