Cat Power: Covers

Het is niet de eerste keer dat Cat Power (echte naam: Chan Marshall) een album met covers aflevert. Al twee eerder wisselde zij eigen werk af met dat van anderen. Maar dat is bepaald geen zwaktebod om gebrek aan inspiratie te maskeren: ze eigent zich de nummers van anderen zo toe dat het ook haar nummers worden. Zo ook op dit album.

De meeste covers kende ik niet. Na het beluisteren van dit album, luisterde ik ook naar de originele versies. En natuurlijk weet je dan nooit hoe het andersom (eerst de originele, daarna de covers) geweest zou zijn, maar aan die van Cat Power geef ik zeker de voorkeur. Dat betekent niet alleen dat ze goed gekozen heeft – en inderdaad, het zijn pareltjes – maar ook dat zij ze helemaal eigen heeft gemaakt en er iets aan toevoegt.

Een van de covers die ik wel kende, is een nummer van zichzelf dat ze bewerkte: ‘Hate’ werd ‘Unhate’, waarschijnlijk omdat ze sinds de geboorte van haar kind positiever in  het leven staat. ‘I hate myself and I want to die’ wordt letterlijk verleden tijd: ‘I hated’. Zo ‘overschrijft’ zij een donkere fase in haar leven. Het nummer krijgt trouwens ook muzikaal een ingrijpende bewerking, al valt die volledig binnen haar stijl, gekenmerkt door minimale middelen en goed in het gehoor liggende melodieën.

Pakkende nummers op het album zijn ‘Bad Religion’ (Frank Ocean; zie de clip hieronder), ‘Against the Wind’ (Bob Seger) en ‘Here Comes a Regular’ (The Replacements), waarbij je merkt dat Chan weet waarover zij zingt. ‘A Pair of Brown Eyes’ (The Pogues) krijgt een bewerking met slechts de begeleiding van een harmonium (?), en is daarmee een toonbeeld van waar ze toe in staat is: man, man, wat een indrukwekkende versie! Beter dan die van Shane MacGowan zelf, als je het mij vraagt.

Het gitaar- en pianospel op dit album is zoals vanouds subtiel. De warme stem van Chan geeft gloed aan elk nummer. En nergens wordt de luisteraar belaagd met muzikaal imponeergedrag. Donker is het vaak nog wel, net als veel op haar eerder werk. Daarom is ‘I Had a Dream Joe’ van Nick Cave haar ook op het lijf geschreven – niet het minste nummer op dit album.

En wat een uiteenlopende musici covert ze: van Jackson Browne tot Iggy Pop! Van mij mag Cat Power nog lang eigen werk afwisselen met dat van anderen. Ze heeft een album met hoge kwaliteit afgeleverd. Het blijft dan ook voorlopig nog wel even liggen op mijn stapeltje te draaien muziek. Het is pas januari, maar ik weet nu al: deze gaat hoog eindigen in mijn jaarlijstje.