Ik kende Dean Owens eerlijk gezegd niet, maar de kennismaking smaakte naar meer. Misschien ook wel omdat de uit Schotland afkomstige Owens John Convertino en Joey Burns, de mannen van de groep Calexico, in de arm heeft genomen. Dat resulteerde in een album dat zou kunnen doorgaan voor één van de genoemde band, maar dan met een derde lid.
Als je Calexico noemt, is de grens met Mexico niet ver. De groep mengt americana met de zonnige maar ook vaak melacholische Mexicaanse muziek. De eerste associatie dient zich dan ook meteen aan: trompetten. En inderdaad, meteen al op het eerste nummer (‘Arizona’) klinken ze. Ze gaan ook niet meer weg. Op de vierde track (‘Compañera’) mag zelfs een guitarron (je weet wel, zo’n enorme akoestische gitaar met bastonen) een van de hoofdrollen spelen. Je voelt de zon al schijnen.
Maar het is niet alleen vrolijkheid wat de klok slaat. Het woord ‘grens’ viel al. Donald Trump wilde er een muur bouwen. Een eeuwenoud kerkje met de naam ‘La Lomita’ zou er voor moeten worden opgeofferd. Het kerkje wordt bezongen in het gelijknamige lied. De melancholie en de pijn gaan dan uiteraard overheersen. ‘The Barbed Wire’s Still Weeping’ is een vergelijkbaar nummer. Je wist het al, maar bij het beluisteren van dit nummer staat het weer glashelder op je netvlies: de grens tussen de VS en Mexico is het terrein van hartverscheurende taferelen.
Een aantal laid-back-nummers (waaronder ‘The Land of the Hummingbird’) kennen een heerlijk relaxte toon en dat maakt het album af. Gevoegd bij de prettige stem van Owens en de aanstekelijke melodieën, en natuurlijk de inbreng van de Calexico-mannen, heeft dit alles geresulteerd in een heerlijke cd. En waar de titel vandaan komt: ‘Sinners Shrine’? Het is een heiligdom in Tucson waarover je hier alles kunt lezen.
(Hier de ‘making-of’:)
‘Wat goed is, komt snel,’ wordt wel gezegd. Dat geldt zeker voor de Belgische singer-songwriter Meskerem Mees, amper 22 jaar, maar bij onze Zuiderburen al een tijdje een bekende naam. Met haar debuutalbum verovert zij nu de rest van de wereld. Ook ik werd gegrepen.
Een man spoelt gewond aan op een eiland. Een vrouw vindt hem en verzorgt hem. Daar begint het conceptalbum van Christine Oele, beter bekend als VanWyck. Het album bestaat uit songs over de verhalen die de vrouw over haar eiland vertelt, maar in de songs mengen zich de herinneringen en koortsdromen van de man.