Singer-songwriter Iris DeMent overvoert de markt bepaald niet met albums. Haar laatste studiowerk dateert alweer van acht jaar geleden. Maar ze noemt zich dan ook niet een songWRITER maar songWAITER. Het is vaak wachten. Maar haar laatste album maakte het wachten de moeite waard.
Op Workin’ on a world is DeMent minstens zo strijdbaar als op haar vorige albums. Ze maakt er geen geheim van aan welke kant zij in het politieke en maatschappelijke spectrum zij staat. Hoewel dat niet vrijwaart van moedeloosheid, zo blijkt meteen op de eerste track, meteen ook het titelnummer.
‘I got so down and troubled’ luidt meteen de eerste zin. Het wereldnieuws deprimeert. Maar dan herinnert zij zich de mensen die ons zijn voorgegaan, ‘and al the sacrifices that they made / To open up so many doors.’ Zij werkten aan een wereld die ze nooit zagen. Ik moet dan denken aan het Bijbelboek Hebreeën waar van alle generaties gelovigen gezegd wordt dat zij gestorven zijn zonder Gods nieuwe wereld te zien.
Leg ik dat erin? Niet helemaal. DeMent is opgegroeid in een Pinksterkerk. Ze heeft dat geloof vaarwel gezegd. Maar ze leest nog steeds de Bijbel, laat zich inspireren door maatschappelijk betrokken religieuze leiders en zong op haar album Lifeline kerkliederen. Ook op dit album is de religieuze ondertoon dan ook te merken. In het tweede nummer bijvoorbeeld waarin zij de rechts-religieuze houding van blanke Zuiderlingen hekelt.
I’m so glad Jesus drove those moneychangers
Out of the church […]
He spoke truth to power
He stood up for the poor
The church today wouldn’t even
Let him through the door.
Bewondering heeft ze voor allen die vóór haar opstonden tegen onrecht. Burgerrechtactivist John Lewis, Rachel Corrie die het opnam voor Palestijnen in Gaza, Mahalia Jackson, Martin Luther King. Hun namen komen we tegen in de nummers Warriors of Love, Mahalia en How Long.
Niet alle nummers zijn protestliederen. The Sacred Now, I Won’t Ask Why en The Cherry Orchard zijn tedere liedjes zonder politiek of religieus gehalte. Anders zou het ook wel erg moralistisch worden. Maar het album eindigt met Waycross, Georgia, geschreven door dominee Samuel E. Mann III, ook een vredesactivist. Het zit DeMent kennelijk hoog: de wereld moet beter. Maar ze weet haar zorg en strijdbaarheid te vangen in prachtige en soms humorvolle (Let Me Be Your Jesus) liedjes.
Het eerste concert dat ik van Bob Dylan meemaakte was in 1978 in De Kuip. Toen al ‘vermaakte’ hij zijn songs, zodat je als concertbezoeker even nodig had om ze te herkennen. Dat is ook nu nog het geval. De laatste jaren zelfs zozeer dat ik een keer zijn allerbekendste (‘Blowing in the Wind’) pas halverwege kon plaatsen. Maar dat heeft ook te maken met zijn steeds gruiziger geworden stem.
De folkmuziek blijft een onuitputtelijke bron. Als iemand dat weet is het Rufus Wainwright wel. Hij werd geboren in misschien wel de meest muzikale familie van Noord-Amerika. Zijn vader, moeder, zus en tante hebben allemaal verdienstelijke sporen getrokken in de muziek. Hoewel Rufus zelf muzikaal eigen wegen koos, kreeg hij de liefde voor folkmuziek van huis uit mee. Hij weet dus dat er wat te halen valt.