Ik ben natuurlijk bevooroordeeld, ik geef het onmiddellijk toe. Als fan van de meest interessante band van Nederland was ik er natuurlijk als de kippen bij om dit eerste soloalbum van Rowwen Hezes leadzanger Jack Poels te proeven. En ik werd niet teleurgesteld. Wat een prachtige songs!
Rowwen Heze wordt door velen gezien als een feestband, maar dat is maar ten dele terecht. In de loop der jaren kwamen er al menig gevoelig lied uit de pen van Poels. Denk aan ‘November’, ‘Auto, vliegtuug’, ‘De Peel in brand’. Daarmee bewees hij zich een uiterst kundig liedjessmid.
Dat onderstreept Poels alleen maar des te sterker met dit nieuwe album. Het zijn allemaal liedjes die deze gevoelige kant van hem tonen. Al meteen is het raak. In ‘In de achtertuin’ bezingt hij het vertrek van zijn zoon. Hij gaat de wijde wereld in. En dat moet. Maar mocht hij niet slagen, ‘kom dan terug naar de achtertuin, je staat nooit voor een dichte deur’. Ik zou het lied zo in de kerk kunnen draaien bij het verhaal van de verloren zoon!
‘Zwaor en breekbaar’ is ook zo’n mooi nummer. Poels bezingt er zijn vliegangst in en de koffer die met hem meereist. ‘Die koffer, dat was ik: veel te zwaar en breekbaar.’ Of neem ‘Chaufeur’. Nee, geen taalfout, want het lied gaat hoe Poels als kind het woord telkens verkeerd schreef en daarvoor op z’n kop kreeg.
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Het album staat vol met sterke nummers. Maar ik mag de naam van B-j Baartmans niet vergeten. Hij bespeelt de meeste instrumenten en dat is genieten geblazen. Wat een vakman. Wat een beheersing van de vele instrumenten die hij bespeelt.
Ik heb het album als lp gekocht. Een aanrader. Want de foto’s van Han Ernest (de hoffotograaf van popmagazine ‘Heaven’) zijn werkelijk om in te lijsten. Kortom, het album is in alle opzichten fantastisch. Ik heb maar één ‘maar’. Zal Rowwen Heze dit overleven? Ik houd mijn hart vast.
Toegegeven: ik schafte het album aan omdat het een tip was van muziekmagazine ‘Heaven’. Maar eerlijk gezegd viel hij mij aanvankelijk tegen. Toch blijkt de aanschaf van een album ook in zo’n geval een meerwaarde te hebben. Ik bleef hem draaien. Je hebt er tenslotte wat voor betaald.
Al meteen vanaf de eerste seconden is het duidelijk: dit wordt een rockalbum. Stevig en pakkend gitaarwerk van Stuart Mathis en Williams zelf bepalen de toon. Ze is van vele markten thuis, Lucinda. Lag de nadruk in haar werk lange tijd op folk en country, haar muziek is in de loop der tijd wat ruiger geworden. Maar of het altijd beter wordt? Ik twijfel.