Jeb Loy Nichols heeft een aantal jaren geleden Amerika verruild voor Engeland. Aanvankelijk koos hij Londen als woonplaats, maar na een aantal jaren zocht hij rust op het platteland van Wales. Daar leeft hij nu zeer eenvoudig. Zijn nieuwste album is er de weerslag van.
We’re so small, we’re so small/ we are so terrible and tiny/ we don’t learn/ and I don’t think we ever will. Het zijn de zinnen waarmee dit album opent. Het nummer Monsters On The Hill legt meteen de kaarten op tafel: Nichols keert zich tegen het hebzuchtige moderne leven. Maar de zachte tonen van de blaassectie die het album een soultouch geven, laten meteen horen dat Nichols geen zure scherpslijper is. Hij staat voor zijn opvattingen, maar verpakt die in mooie teksten en dito muziek.
Nichols weet dat hij een voorbijganger is in dit leven. Dat zorgt voor een dosis melancholie, maar ook voor dankbaarheid. Hij verwondert zich dat hij deel mag uit maken van het leven. In I Am Just a Visitor en I’ve Enjoyed As Much Of This Good Life (As I Can Take) getuigt hij ervan. Al is zijn huis krakkemikkig en de fundering rot, hij heeft het goed.
Dat wil niet zeggen dat er geen problemen zijn. We zagen al: het album opent ermee. Ook het titelnummer laat niets aan duidelijkheid te wensen over: het gaat over de daklozen aan de rand van de samenleving. En in Deportees stelt de singer-songwriter de deportatie van Mexicaanse emigranten aan de kaak. De wereld kent dus grote problemen. Maar ieder mens krijgt ook persoonlijk zijn portie. Big Troubles Come In Through Small Doors, horen we op de tweede track van het album.
Wie nu de indruk heeft dat het een loodzwaar album is, is op het verkeerde been gezet. De muziek van Nichols doet denken aan de lichte toets van de laidback-stijl van J.J. Cale. De kritische boodschap is duidelijk, maar nergens in your face. Daarom is het een album met een diep humane ondertoon. En er blijft genoeg te danken over. ‘Als ik deze oude wereld verlaat, dan met een tevreden gevoel,’ zo horen we in het slotnummer. Maar hopelijk duurt dat verlaten nog even. Ik kijk alweer uit naar het volgende album!
Trygve Seim is een wereldberoemd saxofonist, artiest bij de gerenommeerde platenmaatschappij ECM en… bepaald niet afkerig van religieuze muziek. Met pianist Andreas Utnem maakte hij al eens ‘Purcor’ (2010), een album met liturgische muziek. En nu maakten de twee een album met Kerstliederen.
De serie van Bob Dylan's bootlegs die platenmaatschappij Columbia al jaren uitbrengt, kent inmiddels een hoge status. Aan die serie is nu een bijzonder album toegevoegd: opnames van de sessies van ‘Time Out Of Mind’, uitgerekend het album dat het Dylan-vuur weer in mij deed ontbranden.