Joe Henry zwoer op zijn laatste albums bij soberheid: een akoestische gitaar en een blaasinstrument – dat was het wel zo’n beetje. Mooie albums, daar niet van, maar het deed mij weleens verlangen naar zijn oudere werk. Maar ziedaar: alleen al de opening op zijn nieuwe album ‘All The Eye Can See’ zet een heel andere toon.
Dit nieuwe album is rijk gearrangeerd. Dankzij Patrick Warren, die als eerste de opnamen beluisterde die Henry vanwege corona thuis maakte. Warren zette Henry op het spoor van instrumentalisten die er hun opnamen aan toevoegden.
Het waren moeilijke tijden voor Henry. Vier jaar geleden werd er kanker bij hem geconstateerd. Maar het had ook een voordeel, ziet hij nu: ‘My particular occupation has trained me for the bunker.’ Hij doelt op de noodzaak tijdens de pandemie thuis te werken. Ook de dood van zijn moeder, een vriend en een muziekheld stempelen dit album.
Na de sfeervolle instrumentale opening Prelude to Song volgt Song That I Know, een lied met invloed van zigeuner- en klezmermuziek. Prachtig! In Mission valt hij even terug op zijn muzikale procedé van de laatste jaren, maar het misstaat zeker niet. Het wonderschone Yearling bezingt de levensles die alle tegenslag in hem heeft nagelaten. ‘It’s better that I spend my time/ learning to receive/ alI pushed away of mine.’ Het prachtige refrein zingt hij in duet:
Angel of our mercy now,
Pull me close to thee –
Keep me safe from everything
I thought would set me free.
Spiritualiteit is nergens ver op dit album. In Mission horen we dat ‘god lives in all directions’. In Karen Dalton: ‘We talk of love like we speak of god’. Of neem God Laughs. God lijkt er de mensen uit te lachen om alles wat zij ondernemen. Maar het nummer eindigt met: ‘and may God laughs with you, see you as true/ and may God see herself/ within me too.’ God als een ‘zij: mooi!
Nog een pareltje: Pass Through Me Now (met het kristalheldere spel van jazzgitarist Bill Frisell!) gaat over zijn overleden moeder. ‘Als er een hemel en een hel zijn, zijn ze hier,’ zo zingt hij. Elk refrein eindigt met: ‘Oh, every bit of light pass through me now.’ Ik hoor er een bede in.
De serie van Bob Dylan's bootlegs die platenmaatschappij Columbia al jaren uitbrengt, kent inmiddels een hoge status. Aan die serie is nu een bijzonder album toegevoegd: opnames van de sessies van ‘Time Out Of Mind’, uitgerekend het album dat het Dylan-vuur weer in mij deed ontbranden.
Lees meerHoeveel valt er te zeggen van een album dat slechts 33 minuten duurt? In het geval van Paul Simon’s zwanenzang (want dat lijkt het te zijn) nog teveel om in een - voor mijn doen - lange bespreking kwijt te kunnen. Laat ik beginnen met de conclusie: ik vind het een monumentaal werk.
Lees meer